اهداف جهانی که در توسعه‌شان موفق بودیم — و آن‌هایی که نبوده‌ایم

درسال ۲۰۱۵، رهبران جهانپیمانی بزرگ بستند پیمانی که طی ۱۵ سال آینده، زندگی‌های میلیارد‌ها مردم بهتر می‌شود بدون اینکه کسی عقب بماند. آن پیمان اهداف توسعه پایدار است -- یا بعبارتی SDG‌ها. اکنون سه سال هست که واردش شدیم؛ یعنی یک پنجم مسیر سفر. زمان زیادی باقی نمانده است. اگر الان درست حرکت نکنیم، برای رسیدن به آن اهدافشرایط سختر و سختر می‌شود. خب کاری که امروز می‌کنم این است که برایتان توضیح کوتاهی بدهم که ما امروزه کجا هستیم، برخی طرح‌ها برآوردها در مسیری که در حال حرکتیم وبرخی ایده‌ها درباره چیزهاییکه لازم است درباره‌شان متفاوت عمل کنیم. امروزه، SDG‌ها البته به شدت پیچیده هستند. من چیزی کمتر از این از سازمان ملل انتظار ندارم. (خنده) چه تعداد از اهداف؟ شاید چیزی برای سه بار، هفت بار یا ۱۰ بارامتحان و آزمایش شده باشد. نه، بگذارید عدد اول را بالاتر از ۱۰برداریم. هفده هدف. من به آنهایی از شما که آن هدف‌ها راهمین الان بخاطر سپردند تبریک می‌گویم. برای بقیهٔ ما، اینجا هستند. دامنهٔ هفده اهداف از پایان دادن فقر، شهر‌های همه شمول تا پایدار بودن شیلات است؛ طرحی تماما جامع برای آیندهٔ دنیای ما. ولی متاسفانه، طرحی بدون اندازه‌گیری شدنداده‌های آن. پس چطور برای پیگیری پیشرفت اقدام کنیم؟ خب، من امروز می‌خواهم از شاخصپیشرفت اجتماعی استفاده کنم. میزان کیفیت زندگی در کشورها. دامنه‌ای از نیاز‌های اولیهٔ بقاء-- غذا، آب، سرپناه، امنیت -- از طریق بنیاد‌های تندرستی-- تحصیلات، اطلاعات، سلامت و محیط زیست-- و فرصت‌ها-- حقوق، آزادی انتخاب، مشروطیت و دستیابیبه تحصیلات بالاتر. الان، شاخص پیشرفت اجتماعی مطابقSDG‌ها بنظر نمی‌رسد، ولی اساساٌ، اندازه گیری مفهوم‌ها یکی هستند، و شاخص پیشرقت اجتماعی مزیتی که دارداین است که م اداده‌ها را داریم. ما ۵۱ شاخص داریم که از منابع معتبربرای اندازه گیری این مفهوم‌ها برگرفته شده‌اند. و همچنین، چون این یک شاخص استکاری که می‌توانیم بکنیم این است که تمامی شاخص‌ها را با هم جمعکنیم تا به ما حساب متراکم دربارهٔ چگونگی عملکرد ما در برابرمجموعهٔ کلی SDG‌ها دهند. حال یک اخطار. شاخص پیشرفت اجتماعیمقیاسی برای کیفیت زندگی است. ما به قابلیت دسترسی‌اش درون محدوده‌های محیط زیستی زمین نگاه نمی‌کنیم . برای آن کار ابزار‌های دیگری نیاز است. پس چگونه ما بر مبنای SDG‌ها عمل کنیم؟ خب، من می‌خواهم SDG‌ها را بر میزانصفر تا صد بگذارم. وصفر بدترین امتیاز مطلقهر کدام از ۵۱ مقیاس است: پیشرفت اجتماعی مطلق، صفر. و بعد ۱۰۰ کمترین استاندارد مورد نیاز برایرسیدن به آن SDG‌ها است. یک صد جایی است که می‌خواهیم در سال۲۰۳۰ برسیم. پس، ما کجا این سفر را شروع کردیم؟ خوشبختانه، از صفر نه. در ۲۰۱۵، امتیاز جهانی در برابر SDG ها۶۹/۱ بود. برخی راه‌ها در آن مسیر است ولیراه خیلی طولانی در پیش است. حالا بگذارید تاکید کنم که این پیش بینی جهانی، که بر اساس اطلاعات از ۱۸۰ کشور است، جمعیت معیار است. پس چین میانگین بیشتری نسبت به کومور دارد؛ هندوستان میانگین بیشتری نسبت بهایسلند دارد. ولی می‌توانیم این موضوع را باز کنیم وببینیم این کشورها چکار می‌کنند. و کشوری که امروزه در رسیدنبهSDG‌ها نزدیکتر است دانمارک است. و کشوری که بیشترین راه را داردجمهوری آفریقای مرکزی است. و بقیه جایی در این بین هستند. پس چالش برای SDG‌ها تلاش و زدودن تمام این نقاطو رسیدن به نقطه درست ۱۰۰ تا ۲۰۳۰ است. می‌توانیم به آنجا برسیم؟ خب، با شاخص پیشرفت اجتماعی، بعضی اوقاتیکسری داده به دست می‌آوریم. پس کمی ایده‌ داریم دربارهٔ روندی کهآن کشورها اتخاذ کردند، که براساس آن می‌توانیم برخیپیش بینی‌ها را بنا کنیم. خب بیایید نگاهی بیندازیم. بیایید با دانمارک که بالاترین- عملکرد را دارد، ‌شروع کنیم. و بله، خشنودم بگویم که دستیابی دانمارکبه SDG‌ها در ۲۰۳۰ پیش‌بینی می‌شود. شاید غافلگیرکننده نباشد، ولی منآن را پیروزی خواهم دید. بگذارید به برخی از دیگر کشور‌های ثروتمنددنیا نگاهی بیاندازیم-- کشورهای ۷. و درمی یابیم که آلمان و ژاپن به آنجا یاحوالی آن خواهند رسید. ولی کانادا، فرانسه، انگلستان و ایتالیاهمگی در حال سقوط هستند. و ایالات متحده؟ در مواردی عقب نشینی. الان، این یکجور اخبار نگران کننده است. ولی این‌ها ثروتمند‌ترین کشور‌های جهان‌اند، نه پرجمعیت‌ترین. خب بیایید به بزرگترن کشور‌های جهان نگاهیبیاندازیم، آن‌ها که بیشترین تاثیر را خواه به SDG‌ها دست بیابیم یا خیر خواهند گذاشت. و آن‌ها اینجا هستند-- کشور‌هایی در جهان با جمعیت بالاتر از ۱۰۰میلیون، با دامنه‌ایی از چین تا اتیوپی. واضح، ایالات متحده و ژاپن دراین لیست می‌توانند باشند. ولی همین الان به آن‌ها نگاه کردیم. خب ما اینجا هستیم. بزرگترین کشور‌های دنیا؛ برایپیمان‌شکن‌های SDGها. وکشوری که بیشترین پیشرفت را در راستایSDG‌ها میخواهد بسازد مکزیک است. مکزیک دارد به حدود ۸۷ می‌رسد، خب فقط شرمناک از جایی کهایالات متحده در پیش دارد اما دقیقاً خلاف مسیر ما درراه اهداف SDG مان. روسیه بعدش می‌آید. بعد چین و اندونزی. بعد برزیل--توقع داشتیم برزیل کمی بهتر عملکند. فیلیپین، و سپس یک قدم پایین‌تر هندوستان، بنگلادش، پاکستان، نیجریه، و سپس اتیوپی. پس هیچ کدام از این کشورها به SDG‌ها نخواهند رسید. و ما می‌توانیم بعدا این ارقام را در تمامکشور‌های دنیا استفاده کنیم تا به خودمان یک پیش‌بینی جهانی بدهیم برای دستیابی به آن معیار‌های همه جانبهٔSDGها. پس بخاطر داشته باشید، در ۲۰۱۵ ماابتدا با ۶۹/۱ شروع کردیم. بسیار خوشنودم بگویم که در سه سال گذشته، برخی پیشرفت‌ها محقق شده است. در۲۰۱۸،‌ به ۷۰/۵ می رسیم، و اگر برای شتاب نرخ پیشرفت تا۲۰۳۰برنامه ریزی کنیم، به ۷۵/۲ خواهیم رسید، که مشخصا میانبری برای هدفمان است. درواقع، با روند‌های اخیر،‌ما به اهداف ۲۰۳۰نخواهیم رسید مگر تا سال ۲۰۹۴. الان درباره شما نمی‌دانم، اما خودم مطمئن هستم که نمی‌خواهمآنقدر منتظر بمانم. پس چه کار می توانیم درباره‌اش بکنیم؟ خب، اولین کاری که می‌کنیم این است کهکشور‌های غنی را در جریان قرار دهیم. نزدیکنرین کشورها به SDG‌ها این‌ها هستند، با بزرگترین منابع، و در حال کم کاری هستند. شاید آن‌ها فکرمی‌کنند که این مثل جهانقدیم است. جاییکه اهداف سازمان ملل فقط برای کشورهایفقیر است نه برای آن‌ها. خب، اشتباه می‌کنید. SDG‌ها برای همه کشورها هستند، وخجالت آور است که این کشور‌های ثروتمندکم کاری می‌کنند. هرکشوری نیازمند به یک برنامه برایپیاده سازی SDG‌ها وتحویل آن‌ها به شهروندانش است. کشورهای ۷ و بقیهٔ کشور‌های ثروتمند-- با هم فعالیت کنید. دومین کاری که می‌توانیم انجام دهیم ایناست که به داده‌ها فراتر نگاه کنیم و ببینیم کجا می‌توانیم به پیشرفتفرصت‌ها سرعت ببخشیم یا می‌توانیم روند‌های منفی را معکوس کنیم. بنابراین می‌خواهم شما را درونسه حوزه ببرم. یکی جایی که عملکردمان بسیارخوب است، یکی، جاییکه واقعاً باید بهتر عمل کنیم و بعدی جاییکه به برخی مشکلاتواقعی برمی‌خوریم. بیایید با خبر‌های خوب شروع کنیم، ومن می‌خواهم درمورد چیزی که ما تغذیه ومراقبت‌های دارویی اولیه می‌نامیم صحبت کنم. این SDG2 را برای عدم گرسنگیپوشش می‌دهد و نیاز‌های اولیهٔ سلامت را با SDG3، همچنین بارداری و زایمان و مرگ و میرکودکان، بیماری‌های عفونی و غیره… این حوزه‌ای است که بیشترجهان ثروتمندبا SDG‌ها به آن می‌رسند. و همچنان درمی یابیم، با نگریستن بهکشور‌های بزرگ‌مان، که پیشرفته‌ترین شدن خیلی نزدیک شده است. اینجا ۱۱ کشور بزرگ‌مان قرار دارد، و اگر به بالا نگاه کنید، برزیل و روسیه بسیار بهاهداف SDG نزدیک هستند. ولی در انتها-- اتیوپی، پاکستان-- راه طولانی در پیشدارند. اینجا جای ما در سال ۲۰۱۸ است. خط سیر ما چیست؟ روی خط سیر اخیر، چقدرراه پیش رو داریم تا به ۲۰۳۰ برسیم؟ خب، بیایید نگاهی بیاندازیم. خب، آنچه مشاهده می‌کنیم پیشرفت‌ زیادی است. بنگلادش را در وسط ببینید. اگر بنگلادش سرعت پیشرفت فعلیرا حفظ کند، می‌تواند به اهداف SDG بسیار نزدیک شود. و اتیوپی در پایین در حال پیشرفت زیادیاست در حال حاضر. اگر حفظ بشود، اتیوپی می‌تواند راه طولانیرا طی کند. ما همهٔ این‌ها را برای تمام کشور‌های جهانتجمیع کردیم و تصور ما یک بازه ۹۴/۵ تا۲۰۳۰ است. و اگر کشورهایی مثل فیلیپین، که به آهستگیرشد دارد، بتوانند پیشرفت را سرعت ببخشند، آن وقت ما می‌توانیم خیلی جلوتر بیافتیم. خب دلایلی برای خوشبینی درباره SDG ۲ و ۳ وجود دارد. ولی یک حوزه بسیار ابتدایی از SDG‌ها هستکه ما کم کاری کردیم، که SDG ۶ است،‌ برای آب و بهداشت. همچنین، این SDG‌ای هست که بیشترکشورهایثروتمند درحال حاضر به اهدافش رسیده‌اند. و همچنین، برای کشور‌های بزرگ‌مان -- ۱۱ کشور بزرگ درحال رشد ما، می‌بینیم که بعضی از این کشورها، مثل روسیه و مکزیک، بسیار به هدف نزدیک هستند، ولی نیجریه و بقیه کشورها خیلیعقب مانده‌اند. پس چگونه می‌توانیم به این هدف برسیم؟ چه رویکردی را باید برای ۱۲ سال آینده بر پایهٔ مسیر سفر اخیر اتخاذ کنیم؟ خب، ما اینجاییم… و بله، اینجا کمی پیشرفت هست. چهار کشور برتر ما، همگی به اهدافSDG رسیده‌اند -- برخی بسیار سریع جلو رفته‌اند. ولی واقعاً کافی نیست برای اینکهمارا بطورقابل ملاحظه پیش ببرند. چیزی که برای جهانبطور کلی می‌بینیم، پیش‌بینی بازه‌ای حوالی ۸۵، ۸۶تا۲۰۳۰ است -- به اندازه کافی سریع نیست. الان، بطور واضح خبر خوبی نیست، ولی فکر کنم که چیزی که این داده‌ها نشان می‌دهد این است که می‌توانیم بهتر عمل کنیم. آب و بهداشت و درمان یک مسألهٔ حل شده است. دربارهٔ مقیاس است که راه‌حلش همه جا هست. پس اگر در برخی از آن کشورها جریانرا تسریع کنیم آن‌هایی که کندتر پیش می‌روند -- نیجریه، فیلیپین و غیره، -- آن وقت می‌توانیم خیلی به هدف نزدیک شویم. درواقع، فکر می‌کنم SDG ۶ شاید بزرگترینفرصت باشد برای همهٔ SDG‌ها برای تغییر مسیر. پس حوزه‌ایی هست که بهتر عمل کنیم. بیایید نگاهی اجمالی داشته یاشیم بهحوزه‌ای که مورد بحث ماست، جاییکه آن را حقوق شخصی و جامع می‌نامیم. این مقوله باور‌های ما را در مقابلدامنهٔ SDG‌ها پوشش می‌دهد. SDG1 برای فقر، SDG5 برای برابریجنسیتی، SDG10 برای عدم تساوی، SDG11 برای شهر‌های فراگیر و SDG۱۶ برای آرامش و عدالت. بنابراین در طول SDG‌ها موضوعاتی حول و حوشحقوق و جامعیت، و آن‌هایی که بنظرفوریت یا فشار کمتری دارند نسبت به چیز‌هایی مثل گرسنگی و بیماری، ولی حقوق و بهرمندی حیاتی و دردستور کار هستند تا کسی جا نماند. خب با آن مسائل چگونه برخورد می‌کنیم؟ بگدارید با حقوق شخصی شروع کنیم. کاری که اول از همه می‌کنم این است که کشورهای بزرگ‌مان را در ۲۰۱۵ نشانتان بدهم. خب آن‌ها اینجا هستند، ومن آمریکا و ژاپن را داخل گذاشته‌ام، خب این ۱۳ تا از بزرگترین کشورها درجهان هستند. و دامنهٔ وسیعی از امتیازها را می‌بینیم. آمریکا با ژاپن در راس هستند و بهاهداف رسیده اند؛ چین با فاصلهٔ طولانی بعد آن‌هاست. خب مسیرمان برای سیر در مورد بحث روزحقوق در سه سال گذشتهچه می‌باشد؟ بیایید نگاهی بیاندازیم. خب، چیزی که مشاهده می‌کنیم درواقعبسیار ناخوشایند است. اکثریت کشورها یا ثابت مانده‌اندیا پسرفت داشته‌اند، و کشور‌های بزرگی چون برزیل،هندوستان، چین، بنگلادش همه شاهد کاهش قابل ملاحظه‌ایی بوده‌اند. نگران‌کننده است. بگذاریید الان نگاهی به فراگیری بیاندازیم. و فراگیری به چیز‌هایی نگاه می‌کند مثل خشونت و تبعیض علیه اقلیت‌ها، تساوی جنسیتی، جامعه دگرباش‌ها، و غیره… و در نتیجه، می‌بینیم که امتیازها برای کشورهای بزرگ‌مان عموما پایین‌تر است. هر کشوری، ثروتمند و فقیر بطور مشابه، در جدال است با ساختن جامعهٔ آرمانی. ولی مسیر سفر ما کجاست؟ آیا ما کشور‌های آرمانی بیشتری می‌سازیم؟ بیایید نگاهی داشته باشیم --پیشرفت تا ۲۰۱۸. ودوباره شاهد پسرفت جهانی هستیم: آمار بیشتر کشورها، بسیاری از کشورها پسرفت می‌کنند -- بنگلادش پسرفت می‌کند -- ولی همچنین، دوتا ازکشورهاکه پیشرو بودند -- برزیل و ایالات متحده -- بطور واضح پسرفت داشته‌اند در طی سه سال گذشته. بگذارید الان خلاصه‌اش کنم برای جهانبطور کلی. و چیزی که می‌بینیم از حقوق فردیبرای کل جهان این است که در حقیقت پیش‌بینی کاهش امتیاز حقوق فردی تا حدود ۶۰ را داریم، و بعد این کاهش امتیاز برای فراگیری حدود ۴۲ است. روشن است این چیزها می‌تواند به سرعت تغییر کنند با حقوق و با تغییرات در قانون، تغییر در رویکرد، ولی باید بپذیریم که با روند کنونی، شاید بیشترین انتظار نگران کنندهبرای SDG‌ها است. چقدر نا امیدتان کردم… (خنده) امیدوارم نشده باشید چون فکر می‌کنم آنچه می‌بینیم این است که آن روند در بسیاریاز مکان‌ها درحال وقوع است و فرصت‌هایی هم برای کاهشدادن روند وجود دارد. ما در جهانی زندگی می‌کنیم کهبشدت دنبال این است که هیچ کس نباید از گرسنگی یا مالاریا یا اسهال بمیرد. اگر بتوانیم بر تلاش‌هایمان متمرکز شویم، منابع را تغییر دهیم، آرمانی‌های سیاسی را برانگیخته کنیم، تغییر مسیر ممکن می‌شود. ولی با تمرکزروی SDG‌های قابل حلواقعاً ابتدایی، نباید تمام موضوع را فراموش کنیم. اهداف مجموعه‌ایی از شاخص‌های دست‌و‌پا ‌گیراند، اهداف و نشانه ها، ولی آن‌ها همچنین شامل چالش حقیقت‌های جهانما هستند. حقیقت اینکه SDGها توجه را بر رویاین واقعیت کهما با بحران حقوقفردی و جامع مواجه هستیم می‌گذارند مثبت است. اگر آن را فراموش کنیم، اگر انتخاب کنیم که تلاش مضاعف خود را بر SDG‌هایی را که می‌توانیم حل کنیم، اگر سوی SDG سفارشی برویم وآسانترین SDG‌ها را برداریم، آن ‌وقت در منظور SDGها دچار خطا می‌شویم، اهداف را از دست خواهیم داد و در برآورده شدن وعده‌های SDG‌ها شکست خواهیم خورد. متشکرم. (تشویق)