برنامه یک مخترع جوان برای بازیافت استایروفوم (یونولیت)
متن سخنرانی :
يك روز یکشنبه عادی بود. پدرم بیرون داشت چمنها را میزد، مادرم طبقه بالا داشت لباسها را تا میزد، خواهرم در اتاقش داشت تکالیفش را انجام می‌داد و من تو زیرزمین داشتم بازی ویدئویی می‌کردم. وقتی رفتم طبقه بالا تانوشیدنی بخورم، یه نگاهی به پنجره انداختم. و فهمیدم کاری بوده که من باید انجام می‌دادم ، و این چیزی بود که دیدم.نه ، این شام ما نبود که روی آتش بود. پروژه علمی من بود. شعله‌ها درحال زبانه کشیدن بودند، دود در هوا پرشده بود و انگار تراس چوبی ما آتش گرفته بود. من بی‌درنگ شروع به فریاد زدن کردم. مادرم ترسیده بود، پدرم این ور و اونور می دویدکه آتیش رو خاموش کنه والبته خواهرم شروع کردبه ضبط فیلم با Snapchat.
(خنده حضار)
این فقط شروع پروژه علمی تیمی من بود. تیم من متشکل از من وسه دانش اموز دیگر است که امروز در بین حضار هستن. ما در لیگ FIRST LEGO رقابت کردیم. که یک مسابقه رباتیک با LEGOبرای کودکان است. علاوه بر یک بازی رباتیک، ما همچنین روی پروژه‌های علمی جداگانه‌ایکار می‌کردیم. و این پروژه‌ای بود که ما روش کار می‌کردیم.
خب ایده‌ای که کل این پروژه با آن شروع شد چند ماه قبلتر بود، دوتا از هم تیمی‌هام به مسافرتی درآمریکای مرکزی رفته بودن و سواحل اونجا رو پر از اشغال ازیونولیت دیدند، یا همان پلی استایرن انبساطی. و وقتی برگشتند و درباره‌اش با ما صحبت کردند ما واقعاً به این فکرکردیم که همه روزهبه روشهای مختلف یونولیت می‌بینیم. گرفتن یه تلوزیون صفحه‌تخت نو؟ شما در نهایت بلوکهای یونولیت که بزرگتر ازخود تلوزیون است را دور می‌ریزید. نوشیدن یه لیوان قهوه؟ خب، این لیوانهای یونولیتی قهوهیقیناً کم کم جمع می‌شوند. تمام این چیزها بعدازیکبار استفاده کجا می‌روند؟ از آنجا که هیچ راه حلی برایاستفاده از یونولیت ندارد، تقریبا تمام آنها در محل های دفع زباله یا به اقیانوس‌ها و سواحل دور ریخته می‌شوند، در طول بیش از ۵۰۰ سال در حقیقت، هر ساله، آمریکا به تنهایی بیش از ۹۰۷ میلیون تن یونولیت تولید می‌کند. که در حال پرکردن ۲۵ درصدمحل های دفع زباله است.
چرا ما این همه انباشتیونولیت دورریخته شده داریم؟ چرامثل خیلی پلاستیکهای دیگر نمی‌تونیم آن را بازیافت کنیم؟ خب، خیلی ساده، یونولیت بازیافتی خیلی گران و عملاً آلوده است، پس تقاضای بسیار کمی در بازار براییونولیتی که بازیافت شده، وجود دارد. و درنتیجه یونولیت ماده‌ایتجدید‌ناپذیر محسوب می‌شود، چون بازیافت یونولیت ازنظر اقتصادینه امکان پذیر است و نه با دوام و در حقیقت ، خیلی شهرها در سراسر آمریکا قوانینی را تصویب کرده‌اند که خیلی ساده، تولید محصولاتحاوی پلی استایرن را ممنوع می‌کند، که شامل ظروف یکبار مصرف، مواد بسته‌بندی بادام زمینی، ظروف نگهدارنده خوراک و حتی اسباب بازیهای پلاستیکیکه در ساحل بچه‌ها بازی می‌کنند، همه محصولاتی که در جامع امروز ما خیلی مفیدند. و الان فرانسه اولین کشور برای ممنوعیت کامل ظروف پلاستیکی، فنجان و بشقاب شده است.
اما چطور می‌شود اگربتوانیم به استفادهاز یونولیت ادامه بدهیم و بتوانیم باز از ارزانی ،وزن کم، خاصیت عایق کننده و قابلیت بسته‌بندی عالی آناستفاده کنیم. وقتی که تحت تاثیر پیامد‌های استفاده نکردن از آن قرار خواهیم گرفت. چه می‌شد اگر آن را به چیزی دیگرکه واقعاً مفید است تبدیل کنیم؟ چه می‌شد اگر می‌توانستیمغیر ممکن را ممکن کنیم؟
تیم من فرض کرد که ما می‌توانیم ازکربنی که در استایروفم قرار دارد در تولید کربن فعال استفاده کنیم، که تقریباً در هر فیلتر آبی استفاده می‌شود. و کربن فعال شده با استفاده ازخلل و فرج‌های بسیار ریز آلاینده‌ها را از آب یا حتی هوا فیلترمی‌کند.
بنابراین ما شروع به انجام یک سری آزمایشهای مختلف حرارتی کردیم، و متاسفانه شکستهای بسیاری داشتیم. و هیچ کدام عمل نکرد. علاوه بر آن کبابپز پدرم در آتش سوخت، بیشتر نمونه‌های ما بخار شد و از بین رفت، یا داخل کورههای گران قیمت منفجر شد، یک ظرف غذای چسبناک باقی ماند. در حقیقت ما خیلی از شکستهایمانغمگین بودیم و تقریباً منصرف شده بودیم.
خب چرا به تلاشمان ادامه دادیم وقتی که همه بزرگترا می‌گفتند غیرممکن است ؟ شاید به این بخاطر که بچه‌ایم.چیزی بهتر از این را بلد نیستیم. اما حقیقت این است که تلاشمان را ادامهدادیم چون فکرمی‌کردیم هنوز ممکن است. ما می‌دانستیم که اگر موفق شویم ، به محیط زیست کمک خواهیم کرد ودنیا را به یک جای بهتر تبدیل خواهیم کرد. پس ما به تلاش ادامه دادیم و شکست خوردیم. و تلاش کردیم و شکست خوردیم، داشتیم منصرف می‌شدیم
که این اتفاق افتاد. با دما، زمان و مواد شیمیایی درست، نهایتاً به نتیجه موفقیت آمیز أزمایشی رسیدیم که نشان می‌داد کربن فعال را از یونولیت دورریخته شده ساخته بودیم. و در آن لحظه، غیرممکن بطور ناگهانی ممکن شد. این به ما نشون می‌دهد که اگرچه در شروع شکستهای بسیاری داشتیم توانستیم باوجود آنها مقاومت کنیم تا به نتیجه‌ای که می خواستیم دست پیدا کنیم. و علاوه براین نه فقط توانستیمکربن فعال بسازیم برای تصفیه آب، بلکه توانستیم یونولیت دورریخته شدهرا کاهش دهیم. حل کردن دو مشکل جهانی فقط با یک راه حل.
بنابراین از آن پس ما تشویق شدیمکه پروژه‌مان را بیشتر ادامه دهیم، انجام تست‌های بیشتر برایایجاد اثربخشی بیشتر و آزمایش کردن آن در شرایط دنیای واقعی. ما برای دریافت منابع مالی اقدام کردیم. از انجمن eCYBERMISSION STEMمربوط به NSTA در یک برنامه فعال که توسط ارتش آمریکا حمایت می‌شد. همچنین در کنفرانس FIRST Global Innovation Awards توسط سازمان XPRIZE حمایت شد. همچنین ما مفتخر به برد جایزه Scientific American Innovator Award از بخش Google Science Fair شدیم. وب ا استفاده از این منابع مالی، برای ثبت فرآیند اختراع خود و ادامه دادن کار بر پروژه برنامه‌ریزی کردیم.
بله، اگرچه ما با سوزاندنکباب‌پز پدرم شروع کردیم، و چندین بار شکست خوردیم تقریباًداشتیم منصرف می‌شدیم، اما الان وقتی دوباره به آن نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که ارزشش را داشت. ما به مشکلی برخوردیمکه خیلی افراد گفتند که غیرممکن است و ما از آن ممکن ساختیم، و وقتی طچظاهرا هیچ کدام از کارها درست پیش نمی‌رفت پافشاری کردیم. آموختیم که موفق ممکن نیست مگر با اندکی شکست، یا با شکست خوردن‌های بسیار.
پس در آینده نترسید اگرکباب‌پزتان در آتش بسوزد، چون هرگز نمیدانید چه موقع ایده‌تان جرقه خواهد خورد.
متشکرم.
(تشویق حضار)
