جاده ای وجود ندارد؟ از پهپاد‌ها استفاده کنیم

امروزه یک میلیارد نفر در جهان به جاده‌های دائمی در طول سال دسترسی ندارند. یک میلیارد نفر. یک هفتم جمعیت زمین، برای مدتی از سال به طور کامل از باقی جهان جدا می شوند. ما نمی توانیم به طور حتمی به آن‌ها دارو برسانیم، و آن‌ها نیز نمی توانند به وسایل حیاتی دسترسی داشته باشند، و همین طور نمی توانند محصولات تولیدیشان را به بازار‌های سایر شهر‌ها برسانند، تا درآمد ثابتی داشته باشند. به طور مثال، در صاحارای آفریقای، ٪۸۵ جاده‎ها در فصل‌های بارانی غیر قابل استفاده هستند. سرمایه گذاری‌هایی در این زمینه انجام شده است، اما در حال حاضر، تخمین زده شده است که تا حدود ۵۰ سال دیگر این کار به نتیجه خواهد رسید. تنها در ایالات متحده، بیش از شش و نیم میلیون کیلومتر جاده وجود دارد، ساختن این جاده‌ها، و ایجاد زیرساختهای آن‌ها بسیار هزینه بردار است، و عواقب زیست محیطی بسیاری دارد، و علاوه بر آن، غالباً کار پیچیده ای است.
ما این قضیه را بررسی کردیم و با خودمان گفتیم، آیا راه بهتری وجود دارد؟ آیا می توانیم سیستمی را با استفاده از پیشرفته ترین تکنولوژی‌های امروزی به وجود آورد که به این بخش از جهان اجازه دهد تا پیشرفت کنند، همان طور که در ۱۰ سال گذشته به کمک تلفن همراه این کار را کرده اند؟ همان طور که در ۱۰ سال گذشته به کمک تلفن همراه این کار را کرده اند؟ بسیاری از این اقوام، امروزه مسیر‌های مخابراتی بسیار خوبی دارند، بدون این که حتی سیم‌های مسی تلفن داشته باشند. آیا ما می توانیم چنین کاری را در مورد حمل و نقل انجام دهیم؟
تصور کنید. تصور کنید شما در بخش زایمان در "مالی" هستید، و یک نوزاد تازه به دنیا آمده فوراً به دارو‌هایی نیاز دارد. چه کار خواهید کرد؟ حتماً از طریق تلفن همراه درخواستی خواهید فرستاد، و یک نفر آن درخواست را سریع دریافت می کند. این قسمت از کار بدون مشکل انجام می شود. اما رسیدن دارو به مقصد، به خاطر جاده‌های نامناسب، چندین روز زمان خواهد برد، این قسمتی است که مشکل ایجاد می کند.
ما امیدواریم بتوانیم آن دارو را به کمک یک روبات پرنده ی هوشمند، مانند این، به مقصد برسانیم. این وسیله می تواند محموله ی کوچکی را، به وزن تقریباً دو کیلوگرم، در مسافت کوتاهی، در حدود ۱۰ کیلومتر، جابه جا کند، اما این بخشی از شبکه ی بزرگتری است که شاید بتواند تمامی کشور را، و شاید حتی تمامی قاره را پوشش دهد. این یک شبکه ی جا به جایی فوق العاده منعطف، و خودکار است. این شبکه ای برای جا به جایی اشیاء است. ما به آن می گوییم "مَتِرنِت" (Matternet).
ما از سه تکنولوژی کلیدی استفاده می کنیم. اولین آن‌ها روبات پرنده ی هوشمند است. دومی ایستگاه‌های خودکار زمینی هستند که روبات‌ها از آن‌ها و به آن‌ها پرواز می کنند تا باتری‌هایشان را عوض کنند و مسافت بیشتری را پرواز کنند، یا این که محموله ی خودشان را از آن جا بردارند یا در آن جا بگذارند. و سومین آن‌ها سیستم کنترل است که تمامی شبکه را مدیریت می کند.
اجازه بدهید به تک تک آن تکنولوژی‌ها، کمی بیشتر به صورت جزئی بپردازیم. اول از همه، پهپاد‌های بدون سرنشین. در حقیقت، ما از انواع وسیله‌های جا به جایی بسته به ظرفیت بار و مسافت‌های مختلف استفاده می کنیم. امروزه، ما از کواد‌های کوچک استفاده می کنیم. این پهپاد‌ها می توانند محموله ای به وزن دو کیلوگرم را در بیشتر از ۱۰ کیلومتر، در حدود تنها ۱۵ دقیقه جا به جا کند. این ایده را با تلاش برای عبور غیر قانونی از یک جاده ی آسیب دیده در یک کشور در حال توسعه، یا حتی با گیر کردن در ترافیک در یک کشور توسعه یافته مقایسه کنید. این روبات‌ها به صورت هوشمند پرواز می کنند. این کلید کار ما در زمینه ی تکنولوژی است. پس آن‌ها از GPS و سنسور‌های دیگر استفاده می کنند تا مسیرشان را بین ایستگاه‌های زمینی پیدا کنند. هر روباتی توسط یک سیستم خودکار برداشتن محموله، و تعویض باتری مجهز شده است، و این روبات‌ها به سمت این ایستگاه‌ها می روند، در آن مستقر می شوند، باتریشان را عوض می کنند، و مجدداً پرواز می کنند. ایستگاه‌های زمینی در مکان های امنی بر روی زمین مستقر شده اند. ایستگاه‌های زمینی در مکان های امنی بر روی زمین مستقر شده اند. آن‌ها آسیب پذیر ترین مرحله ی مأموریت را، که فرود آمدن است، کاملاً ایمن می کنند. این ایستگاه‌ها در مناطق مشخصی بر روی زمین ساخته می شوند، پس بنابراین مسیر‌های میان آن‌ها نیز مشخص است، که این ویژگی بسیار مهمی برای قابل اطمینان کردن مأموریت، برای کل شبکه است. علاوه بر تأمین انرژی این روبات‌ها، آن‌ها می توانند به عنوان سیستم پست جنبه‌ی اقتصادی داشته باشند، تا مردم بتوانند محموله‌های خود را از طریق این شبکه جا به جا کنند. آخرین جزء سیستم کنترل است که کل سیستم را مدیریت می کند. این سیستم اطلاعات مربوط به شرایط آب و هوایی را از تمامی ایستگاه‌های زمینی دریافت می کند، و بهترین مسیر‌ها را برای روبات‌ها به کمک این سیستم تعیین می کند، تا روبات به شرایط نامطلوب هوایی، یا سایر عوامل خطرناک برخورد نکند، و بهترین نحوه ی رساندن بار به مقصد از طریق شبکه را، تعیین می کند.
من می خواهم به شما نشان بدهم که، این روبات‌های پرنده چه شکلی هستند. در این جا ما در تابستان گذشته در "هایتی" با این وسیله کار کردیم، جایی که اولین آزمایش‌های میدانی در این زمینه را انجام دادیم. ما در این جا یک سیستم انتقال تجهیزات درمانی را در کمپی که بعد از رخ دادن زلزله ی ۲۰۱۰ ساختیم، راه اندازی کردیم. مردم آن جا عاشقش شدند.
و من می خواهم یکی از این روبات‌ها را از نزدیک به شما نشان بدهم. این یک روبات ۳٫۰۰۰ دلاری است. هزینه‌ها با سرعت پایین می آیند. ما از آن در انواع شرایط هوایی استفاده می کنیم، آب و هوای خیلی گرم و خیلی سرد، و در باد‌های بسیار شدید. این روبات‌ها خیلی مقاوم هستند. تصور کنید زندگی شما به این محموله بستگی داشته باشد، و شما جایی در آفریقا یا در نیویورک بودید، بعد از طوفان "سَندی". سؤال بزرگ بعدی این است که، هزینه ی این جا به جایی چقدر است؟
خب، طبق برآورد ما هزینه ی جا به جا کردن محموله ای به وزن ۲ کیلوگرم در مسافت ۱۰ کیلومتر با این وسیله تنها ۲۴ سنت می شود.
(تشویق حاضرین)
و البته این هزینه متغیر است، اما هزینه‌ی انرژی مصرف شده برای پرواز، امروزه تنها ۲ سنت می شود، و این در حالی است که ما تازه در شروع این کار هستیم. وقتی ما این نتایج را دیدیم، احساس کردیم این ایده چیزی است که ما می توانیم به کمک آن تغییر بزرگی در جهان ایجاد کنیم.
ما با خودمان گفتیم، هزینه‌ی ایجاد یک شبکه در یک نقطه از جهان چقدر می شود؟ و ما هزینه ی ایجاد یک شبکه در لسوتو را برای جا به جا کردن نمونه‌های خون برای تست ایدز برآورد کردیم. مشکل این جا بود که چگونه باید آن نمونه‌ها را از کلینیک‌هایی که در آن گرفته شده اند به بیمارستان‌هایی برد که قرار است در آن‌ها آزمایش شوند برد؟ و ما با خودمان گفتیم، اگر بخواهیم منطقه ای را پوشش دهیم که مساحتی در حدود ۱۴۰ کیلومتر مربع داشته باشد، باید چه کار کنیم؟ این مساحت تقریباً ۱٫۵ برابر مساحت شهر منهتن بود. طبق برآورد ما هزینه‌ی انجام چنین کاری در آن جا کمتر از یک میلیون دلار است. این هزینه را با یک سرمایه گذاری معمولی بر روی زیرساخت های چنین پروژه ای مقایسه کنید. به نظر ما این می تواند -- این قدرت این ساختار جدید را نشان می دهد.
پس جمع بندی می کنیم: ایده ی جدیدی درباره ی شبکه‌ی جدیدی برای حمل و نقل که بر پایه ی ایده‌هایی که در اینترنت ارائه شده اند، ارائه شده است. این شبکه غیر متمرکز است، از یک ایستگاه به ایستگاه دیگر می رود، دوطرفه است، کاملاً قابل تطبیق و تغییر با شرایط است، و سرمایه گذاری بسیار کمی برای زیرساخت‌هایش می خواهد، و مضرات زیست محیطی بسیار کمی دارد. اما اگر این ساختار جدید است، باید کاربرد‌های دیگری هم برای آن وجود داشته باشد. شاید بتوان از آن در مناطق دیگری نیز استفاده کرد.
پس اجازه بدهید به کاربرد‌های دیگر آن نگاهی بیندازیم: در شهرها و ابرشهر‌ها. نیمی از جمعیت کره‌ی زمین امروزه در شهر‌ها زندگی می کنند. و نیم میلیارد نفر از ما در ابرشهر‌ها زندگی می کنند. ما در جهانی زندگی می کنیم که به صورت سرسام آوری به سمت شهرنشینی می رود. چین هر دو سال، ابرشهری به اندازه ی نیویورک می سازد. در ابرشهر‌ها زیرساخت های جاده ای وجود دارند، اما اصلاً جوابگو نیستند. تراکم مشکل بزرگی است. بنابراین ما با خودمان فکر کردیم ایجاد یک شبکه ی حمل و نقل در چنین مکان هایی مورد نیاز است، و به منزله‌ی طیف جدیدی از ارتباط، بین جاده‌ها و اینترنت است، که در ابتدا برای اشیاء سبک وزن، و ضروری استفاده می شود، و با گذشت زمان، امیدواریم این وسیله را به واسطه ی جدیدی برای حمل و نقل تبدیل کنیم که به راه حل جدید مناسبی برای یک مشکل بسیار قدیمی تبدیل می شود. این شبکه با توجه به مضرات زیست محیطی بسیار پایینی که دارد، و عملکرد آن در تمام هفته و به صورت ۲۴ ساعته، کاملاً با اینترنت قابل مقایسه است. کاملاً با اینترنت قابل مقایسه است.
چندین سال پیش، وقتی که ما این پروژه را تازه شروع کرده بودیم، افراد زیادی بودند که به ما می گفتند، "این ایده‌ی جالب اما دیوانه واری است، و قطعاً چیزی نیست که فعلاً عملی باشد." و قطعاً چیزی نیست که فعلاً عملی باشد." و البته، وقتی در مورد پهپاد‌ها صحبت می کنیم، قبول دارم، این تکنولوژی در کشور های غربی چندان ناشناخته نیست اما به واقعیت بسیار بسیار تلخی برای بسیاری از ساکنین کشور های فقیر تبدیل شده است، مخصوصاً آن‌هایی که در حال حاضر در جنگ هستند.
اما ما چرا این کار را انجام می دهیم؟ خب، ما این کار را نه به این دلیل که ساده است، بلکه به خاطر تأثیر عظیمی که خواهد داشت انجام می دهیم. بلکه به خاطر تأثیر عظیمی که خواهد داشت انجام می دهیم. تصور کنید یک میلیارد نفر از مردم همان طور که از طریق تلفن همراه به اطلاعات دسترسی پیدا می کنند، همان طور که از طریق تلفن همراه به اطلاعات دسترسی پیدا می کنند، به محصولات فیزیکی دسترسی پیدا کنند. تصور کنید شبکه‌ی بزرگ بعدی که در جهان ساخته می شود شبکه ای برای جا به جایی اجسام باشد. در کشور‌های در حال توسعه، ما امیدواریم تا به میلیون‌ها نفر از مردم واکسن‌های بهتر، و دارو‌های بهتری برسانیم. این تکنولوژی به ما برتری قابل توجهی در نبرد با ایدز، سِل و بیماری‌های شایع دیگر می دهد. با گذشت زمان، ما امیدواریم این تکنولوژی زمینه‌ی جدیدی را برای انجام معاملات اقتصادی فراهم کند، که میلیون‌ها نفر از مردم را از فقر نجات دهد. در کشور‌های توسعه یافته و کشور‌های بسیار پرجمعیت، امیدواریم این تکنولوژی سیستم جدیدی از حمل و نقل را ایجاد کند که می تواند به ما کمک کند تا شهر‌هایمان، محیط بهتری برای زندگی باشند.
و به کسانی که هنوز فکر می کنند این ایده صرفاً تخیلی است، قاطعانه می گویم که این طور نیست. ما باید این کار را شروع کنیم، تا شاهد تبدیل این تخیل به واقعیت باشیم.
متشکرم.
(تشویق حاضرین)