قضیه بچه‌دار شدن

من پدری خسته‌ هستم. در حال حاضر صاحب دو دیکتاتور کوچولو هستم. که با مشتی آهنین و پوشک به پا فرمانروای زندگی من هستند .
(‌خنده‌)
حالا احتمالا چون اخیرا خیلی درگیرآدم کوچولوها بودم، توجه من بیشتر معطوف تیترهای خبری خاصی بود. به نظر می‌رسد در سرتاسر جهان،در کشورهای توسعه یافته، مردم فرزندان کمتری دارند. در واقع از امریکای شمالی تا اروپا،تا چین، تا ژاپن، کاهش مشابهی در نرخ تولد وجود دارد. در واقع در پنجاه سال گذشته، نرخ جهانی باروری نصف شده است.
چه خبر شده است؟ حالا، دوستان من که فرزند نمی‌خواهند، همه تغییرات اقلیمی را دلیلهرگز فرزند دار نشدنشان می‌خوانند . و خیلی از شما، آنجا نشسته‌اید و می‌گویید، « واج، مساله جمعیت زیاد هم هست، نرخ بالای تولد هم هنوز در بسیاری از کشورهای آفریقایی وخاورمیانه وجود دارد، کودکان بی‌سرپرستی هم هستند کههنوز به والدین احتیاج دارند، کمبود منابع برای تامین نیازهای همه هم مشکل است، اوه و راستی، تولید بیش از حد کربن هم داریم که در حال ویران کردن این کره خاکی است!»
حرفتان را قبول دارم، حرفتان را قبول دارم. ولی برخلاف تمام این نابسامانی‌ها، هنوزهم معتقدم که باید بچه‌دار شویم. باور دارم که ما می‌توانیم و باید برای زمین و انسانیت بجنگیم، هر دو کنار هم .
حالا، اگر بتوانم برای یک آنبه موضوع شخصی نگاه کنم، می‌فهمم، درک می‌کنم که چرا بعضی از شماممکن است در مورد بچه‌دار شدن شکاک باشید. این عکسی از من و همسرمقبل از بچه‌دار شدن است. خوشحال، جوان و شاداب.
(خنده حضار)
این عکسی من بعد از بچه‌دار شدن است. پوسته مردی توخالی ورشکسته و مغلوب.
(خنده حضار)
این عکس اتومبیلی است که من همیشه فکر می‌کردم در بزرگسالی خواهم راند. یک دستگاه پورش. و این خودرویی است که الان می‌رانم. یک مینی ون هوندا اودیسی.
(خنده حضار)
(تشویق حضار)
به افتخار مینی ون. آنجایی که قبلا امید بود، حالا راحتی فضا نشستن است، و کیلومترطی شده مناسب، کیلومترطی شده مناسب.
حالا، می‌خواهم تاکید کنم که کاملا از تمام عواقب شوم گرم شدن هوا و تغییرات اقلیمی آگاه هستم. فقط می‌خواهم تایید کنم که انتخاب داشتن فرزند یک انتخاب عمیقا و کاملا شخصی است. و این که خیلی از آنهاکه می‌خواهند، نمیتوانند. ولی فقط برای امروز بگذاریدآن روی دیگر سکه را هم بررسی کنیم. اینکه با نداشتن انسان‌های جدید، مشکلی اساسی در پیش خواهیم داشت.
مطابق سازمان بهداشت جهانی، ما امروز به میانگینی حدود ۲/۱ فرزنددر ازای هر زن احتیاج داریم تا فقط با انسان‌های نسلگذشته جایگزین شوند. خیلی از شما فکر می‌کردید، ازدیاد جمعیتمشکل صد سال آینده می‌شود— بله، ممکن است فقدان جمعیت باشد! پس یک سوال: چه می‌شود اگرآن عدد به کمتر از ۲/۱ برسد؟ تاثیری دومینویی خواهد داشت. وقتی همه ما پیرتر می‌شویمو طولانی‌ترعمرمی‌کنیم، جمعیت جوان‌تر کمتر می‌شود، که این منجر به کمبود نیروی کار در بزرگ‌ترین اقتصادهای دنیا خواهد شد. من در مورد آمریکا، چین،ژاپن و آلمان صحبت می‌کنم. جمعیت جوان‌تر جویای کاربه معنی درآمد کمتر از مالیات است. درآمد کمتر مالیات، به معنی پول کمتر و کمبود منابع برای امنیت شبکه‌های است کههمه به آن وابسته خواهیم شد. در مورد حقوق بازنشستگیو بیمه درمانی صحبت می‌کنم. به نظر می‌رسد که در‌واقع تمام نسل‌ها به هم وابسته‌اند.
ولی ما چگونه از اول به اینجا رسیدیم؟ خوب، در بعضی از موارد بین‌المللی بود. بیایید با دلورین (ماشین زمان) به زمان‌های ساده تری برویم، بیایید در چین متوقف شویم. جایی بین مرگ دیسکو و فیلم«امپراتوری ضربه می‌زند»— ۱۹۸۰. در سال ۱۹۸۰ چین تصمیم به وضع قانون تک فرزندی گرفت، که اغلب والدین را محدود به داشتن تنها یک فرزند می‌کرد تا با مشکل ازدیاد جمعیت مقابله کند. بعضی از تبلیغات جوسازی خوب قدیمی چینی‌ها را ببینید، فوق العاده است.
حالا، سریع به جلو و سال ۲۰۱۹ برگردیم. حتی بعد از پایان سیاست تک فرزندی در سال ۲۰۱۵، نرخ تولد در چین کاهش زیادی داشته است. در واقع با کاهش جمعیت در چین، یکی از بزرگترین بازوهای توسعه — مردم، در حال حذف شدن است. اگر این روند ادامه یابد، جمعیت در چین در سال ۲۰۲۹، به بیشترین میزان خود می‌رسد، قبل از وارد شدن به «کاهش غیرقابل توقف». دولت چین الان به قدری ترسیده است، که جوسازی جدیدی را شروع کرده است— به مردمش التماس می‌کند تابرای کشور بچه دار شوند.
بیایید با دلورین به ژاپن برویم، سرزمین ماشین عزیز من مینی‌ون هوندا اُدیسی
(خنده حضار)
ژاپن درحال حاضر پوشک بزرگسالان بیشتر از پوشک بچه تولید می‌کند. تعداد کودکان در ژاپن برای ۳۷امین سال متوالی کاهش یافته است. و برخلاف بقیه کشورها، موفق به جایگزینی عدد جمعیت از راه ورود مهاجرین متقاضی کار نشده است. کمبود نیروی کار خواهد بود، و نبود پول کافی برای برنامه شبکه امن. حالا، ژاپن دو راه کار پیشنهاد داده است: اول: انگیزه مالی. بعضی از دولت‌های محلی در ژاپن، به زوج‌ها برای بچه‌دار شدن پول می‌دهند، و افزایش پول با به دنیا آمدن هر فرزند جدید. که در واقع برای یک سال در سال ۲۰۱۴ در شهری به نام آما جواب داد و نرخ تولد را از ۱/۶۶ فرزند به ازای هر زن به ۱/۸ افزایش داد. ولی در بقیه ژاپن با استقبال روبرو نشد.
در سال ۲۰۱۸، یکی از رهبران حزب حاکم رویه جدیدی در پیش گرفت. او به مردم جوان گفت: «شما به خاطر بچه نداشتن، خودخواه هستید» به طرز غیرقابل انتظاری، شرمساری عامل تحریک جنسی نشد. شگفتا، می‌دانم، شگفتا! چه کسی فکرش را می‌کرد؟
(خنده حضار)
بیایید دلورین را به اروپا ببریم، قاره پنیرهای خوشمزه‌ای که من عاشق خوردنشان هستم اما نمی‌توانم تلفظشان کنم. بریتانیا و بیشتر غرب اروپا نرخ تولد فرزند ۱/۷ به ازای هر زن را دارند، که حداقل از مجارستان با نرخ نزدیک به ۱/۴۵ بهتر است. حالا، نخست وزیر مجارستان ویکتور اوربان، راه حل جدیدی برای ترغیب مردم به بچه‌دار شدن ارائه کرده است. او‌ گفته خانواده‌هایی که ۴ فرزند یا بیشتر دارند دیگر از پرداخت مالیات بر درآمد معاف هستند. بد نیست، درست است؟ بد نیست. حداقل از طرح پیشنهادیروسیه در ۲۰۰۷ بهتر است. که یک نفر در منطقه خاصی، وعده امکان برنده شدن یک یخچال برای خانوم‌هاییکه بچه بیشتری داشتند را می‌داد.
(خنده حضار)
بله، جواب نداد. جواب نداد. ولی صبر کنید، ترمز کنید. اوربان در اصل این طرح را به این دلیل پیشنهاد داد، چون می‌خواست جمعیت مسلمانان و مردم رنگین پوسترا محدود کند. او می‌گوید، فکر نمی‌کند، رسوم و فرهنگ و رنگ مجارستان، نیازی "به مخلوط شدن با بقیه" داشته باشد. دقیق. متاسفانه برای اوربنو خیلی از اتحادیه اروپا، اکنون نرخ تولد آنقدر بالا نیست که بدون جمعیت مهاجر جایگزین شود. در بین کشورهای اروپایی،کاهش جمعیتی وجود دارد. پس به نظر می‌رسد در اروپا، کارماقرار است مسلمان با پوست قهوه‌ای باشد.
(خنده) (تشویق)
گفته باشم.
این سوال باقی می‌ماند: چرا مردم به اندازه کافی فرزند ندارند؟ چرا نرخ تولد در این کشورها در حال کاهش است؟ در بعضی موارد، زنان باسوادترند، تحصیلات بیشتری دارند. موقعیت‌های اقتصادی بیشتری دارند —تشویق. همه چیزهای خوب، همه چیزهای خوب، بله.
(تشویق حضار)
در هند این عالی بوده است، در واقع باعث کاهش نرخ تولد شده است اما آن را بالای آن عدد جادویی ۲/۱ نگه داشته است. زنان به منابع کنترل بارداری بیشتری هم دسترسی دارند، کنترل بیشتری بر زندگی تولید مثل‌شان، همه چیزهای خوب. ولی در امریکا، علی‌الخصوص، خیلی از جوان‌ها از داشتن فرزند انصراف می‌دهند، اغلب با عنوان کردن دلیل مشابهی: نگرانی‌های مالی.
بیاید دلورین را به سرزمین مادری من،ایالت متحده آمریکا ببریم، جایی که در سال ۲۰۱۷ نرخ تولدبه پایین‌ترین عدد تاریخ خود رسید. آمریکا گران‌ترین کشور در دنیا برای زایمان است. اگر شما بیمه نداشته باشید، هزینه بچه دار شدن ۳۲٫۰۰۰ دلار پای شما درمی‌آید، در صورتی که همه چیز عالی پیش رود. این مثل خریدن یک مینی ون هوندا اودیسی است، خوب؟ تبریک می‌گویم، شما صاحب یک فرزند شدید، ولی بهره‌وری اقتصادی فرزند شما صفر است، ایالات متحده آمریکا تنها کشور صنعتیدر جهان است که ارائه مرخصی باحقوق برای زایمانتوسط کارفرما اجباری نیست. «مادر، شما به تازگی بچه دار شدید، تبریک میگوییم، خیلی زیباست. به سر کار برگردید!یا اخراج خواهید شد، مادر جوان!» من و همسرم، هر دو والدین شاغل، حدود ۳,۵۰۰ دلار ماهی، درماه ، برای مراقبتاز فرزندانمان در ویرجینیا می‌پردازیم. اگر محاسبه کنید، این حدود۴۰,۰۰۰ دلار در سال است. این معادل خریدن یک دستگاه سوپرمینی‌ون هوندا اودیسی صفر است، خوب. من یکی دارم، احتیاج به ۱۰ تا ندارم.
پس این پیشنهاد بسیار متمایز من است. بیایید بچه‌دار شدن را برای انسان‌ها آسان‌تر کنیم. به نظر می‌رسد که برای سرمایه گذاری در آینده‌مان، باید در حال سرمایه گذاری کنیم و به انسان‌هایی که می‌خواهندصاحب فرزند شوند کمک کنیم. به آنها بیمه با قیمت مناسب ارائه کنیم، به آنها بیمه هزینه فرزند مناسب ارائه کنیم، به آنها مرخصی زایمان با حقوق بدهیم. در بین کشورهای اتحادیه اروپا در سال ۲۰۱۷،فرانسه بالاترین نرخ تولد را دارد. چرا؟ عمدتا به علت سیاست‌های بعد از زایمان که درواقع بانوان را سر کار نگه می‌دارد. من در مورد سوبسیت‌های بیمه هزینه فرزند ومرخصی‌های زایمان با حقوق صحبت می‌کنم. چین و ژاپن، خداروشکر،بالاخره کمی عقل به خرج داده‌اند، و چنین سیاست‌هایی را پیشنهاد کرده‌اند. خیلی خوب است.
با وجود گفتن اینها، می‌دانمبعضی از شما به من گوش کرده‌اید، اما هنوز هم فکر می‌کنید بهترین سرمایه‌گذاری که برای آینده می‌توان انجام داد، نداشتن فرزند است. من به آن احترام می‌گذارم. می‌دانم از کجا [به اینجا] رسیده‌اید. و می‌دانم خیلی از شماحاضرین در اینجا، بچه می‌خواهید ولی از آینده هراس دارید. و به عنوان پدر، درکتان می‌کنم. من هم از آینده می‌ترسم.
خط آخر را یک ماه پیش نوشتم. ولی تنها سه روز پیش واقعا احساسش کردم وقتی در TED بودم. سه روز پیش، همسرم درحالی که گریه می‌کرد،به من زنگ زد. من در اتاق هتلم تلفن را جواب دادم. و‌ او گفت، «از بیمارستان تماس می‌گیرم». ما باید دخترکوچکم، نوسایبا، که برگرفته از نام یک شاهزاده جنجگوست را به علت پیدا شدن توده‌ای در شکمش به بیمارستان می‌بردیم. نتیجه را گرفته بودیم و غده‌های زیادی تمام دور کلیه او را گرفته است. امروز صبح با خیر شدیم که او دچار سرطان کلیه استیج پنج شده است.
(افسوس حضار)
هفته پر چالشی بوده است. هفته پر چالشی بوده است. و اگر اجازه می‌دهید، می‌خواهماجازه وقت مختصر بخواهم، تا از دست‌اندر‌کاران TED تشکر کنم،همه، از بالا تا پایین، همه در پشت صحنه، در اتاق سبز، بقیه سخنرانان، خبر پخش شده است، از طریق خودم، همسرم و خانواده‌ام، و پدر و مادرم، پدر و مادر پاکستانی‌ام، به من گفتند حتما بگویم، خیلی متشکرم از اینکه بسیار خوب و مهربان بودید این هفته. پس متشکرم.
(تشویق حضار)
اینها عزیزان من، ابراهیم و نوسایبا، فرزندانم هستند. من با همسرم صحبت کردم، و برخلاف خبر فوق‌العاده بد و جنگ پیش رو، ما هر دو نتیجه گرفتیم که ازهیچ چیز پشیمان نیستیم. تصمیم برای بچه‌دار شدن بهترین تصمیمی بود که تا الان گرفته‌ایم. فرزندان ما برای ما شادی بسیاری به ارمغان آورده‌اند، برای جهان شادی بسیارآورده‌اند. داشتن فرزند ریسک دارد. زندگی کردن هم ریسک دارد. و بله، امیدوارم که شما توجه کرده باشید، ما نیاز به سرمایه‌گذاری برای فرزندانمان در کشورهای توسعه یافته داریم اگر می‌خواهیم اقتصاد وبازنشستگی خود را نجات دهیم. ولی این دلیل فرزند داشتن نیست. این دلیل اصلی نیست. کودکان همیشه بهترین، متمایزترین و زیباترین تواناییهای بینهایت بشر را نمایش داده‌اند.
و اگر در کشورهای توسعه یافته، همه، انصراف دهیم، و در نسل حال و آینده سرمایه گذاری نکنیم ، پس واقعا نکته چیست؟ نکته با هم بودن در این سفر مضحک چیست؟ و در نتیجه، برای آنان که می‌توانند، و انتخاب می‌کنند، درنتیجه، برای آنان که می‌توانند، وانتخاب می‌کنند که بچه داشته باشند، برای شما آرزو می‌کنم این چیز زیبا که زندگی نامیده میشود را منتقل کنید ، با مهربانی، سخاوت، نجابت و عشق.
متشکرم.
(تشویق حضار)