چگونه یکی از اخرین مکان‌های دست نخورده‌ی زمین را نجات می‌دهیم

قابل مشاهده از فضا، دلتای اوکاوانگو بزرگترین تالاب دست نخورده‌ی آفریقا است. این دلتای شگفت انگیز که در بوتسوانای محصوردر خشکی واقع شده، زیور صحرای کالاهاری است، حتی از الماس هم برای بزرگترینتولید کننده الماس دنیا باارزش‌تر است. و در سال ۲۰۱۴ به عنوان ‍۱۰۰۰امین میراث جهانی یونسکو، متعلق به سیاره ما، از آن تجلیل شد. چیزی که شما الان مشاهده می‌کنیددو ریزابه‌ی اصلی، یعنی کویتو و کوبانگو هستند، که ازسمت شمال تا ارتفاعات کم شناخته‌شده‌ی آنگولان، ناپدید شده‌اند. اینجا بزرگترین حوزه‌ی رودخانه‌ی توسعه نیافته‌‌‌‌‌‌ی زمین است، با گستردگی بیشتری از کالیفرنیا. این آبریز‌های وسیع و توسعه نیافته‌ی آنگولان در زمان ۲۷ سال جنگ داخلی منجمد شدند. درواقع بزرگترین جنگ مخزنی آفریقا، از زمان جنگ جهانی دوم،
که بر سر یک پل عبور از رودخانه‌ی سیتو‌ی اوکاوانگو، بود. آنجا سمت راست، که به چیز‌ی ناشناخته ناپدید شد، به "ترا دو فیم دو موندو" سرزمینی در انتهای دنیا، همانطور که اولین مکتشفان پرتغالی از آن یاد کردند.
در سال ۲۰۱۱ در سن ۲۲ سالگی،
در اردوگاه واندامتیکی شغلی به عنوان سرپرست خانه‌داری پیدا کردم در دلتای اوکاوانگو... موزائیک چهل تکه‌ای کانال‌ها، دشت‌های سیلابی، مرداب‌ها و هزاران هزار جزیره برای اکتشاف. خانه‌ی بزرگترین جمعیت باقی مانده از فیل‌ها روی زمین.
کرگدن‌ها توسط هواپیما‌های سی۱۳۰حمل می‌شوندتا پناهگاهی امن در این مکان بکر بیابند. شیر، پلنگ، کفتار، سگ وحشی، یوز‌پلنگ، درختان بائوباب که مانند کلیساهایی در زیر کهکشان شیری ایستاده‌اند. در اینجا من چیز بسیار واضحی را کشف کردم: این سرزمین رام نشده،‌ زیستگاه طبیعی ما نیز، هست. ما به اخرین مکان‌های وحشی ، برای ارتباط مجدد با کسی که واقعا هستیم احتیاج داریم. ما.. همه‌ی هفت میلیاردمان.. نباید فراموش کنیم که یک گونه‌ی زیستی هستیم که همیشه به این دنیای زیستی منحصر‌به فرد متصل هستیم. مثل موج‌هایی که به اقیانوس وصل هستند، به دور از آن نمی‌توانیم دوام بیاوریم. یک جریان ثابت از اتم ها و انرژی بین اشخاص و گونه های مختلف، از سراسر جهان در یک روز و به درون کیهان. سرنوشت ما برای همیشه به میلیون‌هاگونه دیگر گره خورده است؛ که روزانه، به طور مستقیم یا غیر مستقیم، به آن‌ها وابسته هستیم.
چهار سال پیش، اعلام شد که ۵۰ درصد از حیات وحش دنیا فقط در ۴۰ سال ناپدید شده‌ است. و این اتفاق نمایانگر غرق شدن عظیم ۱۵,۰۰۰ گوزن یالدار افریقایی است، که من دو سال پیش درماسای مارا شاهد آن بودم. این حادثه بی‌شک تقصیر ما است. پیش بینی شده است که جمعیت حیات وحش جهان تا سال ۲۰۲۰، به طرز حیرت آوری تا دو سوم کاهش می‌یابد. ما ششمین نسل انقراض هستیم. چون هیچ فضای امنی برای میلیون‌ها گونه باقی نگذاشتیم؛ تا به طور پایدار همزیستی کنیم.
اکنون، از سال ۲۰۱۰، من هشت بار عرض دلتای اوکاوانگو را طی کرده‌ام؛ برای انجام تحقیقات علمی دقیق، در امتداد ۳۲۱ کیلومتر ، درعرضهجده روز تحقیقاتی. چرا این کار را می‌کنم؟ چرا هرسال جانم را به خطر می‌اندازم؟ من این کار را انجام می‌دهم چون ما به این اطلاعات نیاز داریم تا این سرزمین تقریبا بکر را به عنوان معیار قرار دهیم تا قبل از اینکه فراز آب توسعه پیدا کند.
این‌ها خانه به دوشان رودخانه‌ی وایه یی، مردمان دلتای اوکاوانگو هستند. آنها همه چیز را راجع به مادراوکاوانگو به من یاد دادند، راجع به حضور در وحش. سفر زیارتی مشترک و سالیانه‌ی ما در سراسر دلتای اوکاوانگو، سوار بر قایق‌های حفره‌ای یا موکوری‌مان(mokoros: نوعی قایق مخصوص دلتای اوکاوانگو)، هزاران سال زندگی در وحش را به خاطر می‌آورد. ده هزار سال پیش، کل جهان ما یک سرزمین رام نشده بود. امروزه ، کل طبیعت بکر باقی مانده از آن روزگار، از بین رفته است. ده هزار سال پیش، ما مثل الان بودیم: یک هوش مدرن و رویایی، بدون شباهت به هر چیز دیگری. زندگی در طبیعت وحشی به ما یاد داد تا صحبت کنیم، تا به دنبال فنون بگردیم، مثل آتش و سنگ، کمان و نیزه، دارو و سم، تا گیاهان و حیوانات را اهلی کنیم، و به یکدیگر یا هرموجود زنده‌ی دیگری تکیه کنیم. ما آخرین گونه‌ی باقی مانده از طبیعت بکر هستیم؛ هر کدام از ما.
بیشتر از ۸۰ درصد از سطح سیاره ما تحت تأثیر قابل توجهی، از انسان است: نابودی زیستگاها، و معامله‌ی غیر قانونی حیوانات وحشی، حیات وحش را نابود می‌کند. ما فورا احتیاج به ساخت فضایی امن برای این حیوانات وحشی داریم. بنابراین در اواخر سال ۲۰۱۴، ما یک پروژه ی بلند پروازانه را برای دست‌یابی به این هدف، راه انداختیم: به منظور کشف و محافظت کردن. در اواسط ماه مه سال ۲۰۱۵، از طریق میادین مین پیش قدم شدیم،برای دسترسی به دریاچه ی منبعِ بدونِ سندِ رودخانه‌ی کویتو.. مکانی متعلق به دنیایی دیگر، محلی باستانی و طبیعتی دست نخورده. در ۲۱ ماه مه، ما پروژه‌ی تقسیم عرضی عظیم اوکاوانگو را ، آغاز کردیم در هفت قایق حفره‌ای؛ ۲۴۱۴ کیلومتر آن طرف‌تر ، ۱۲۱ روز بعد ، تمام پارو زدن‌ها و تحقیقات فشرده، ما را از عرض حوضه‌ی رودخانه ، به دریاچه‌ی کائو در بیابان کالاهاری کشاند، ۴۸۰ کیلومتر بعد از دلتای اوکاوانگو.
کل جهان من تبدیل به آب شد: هر موج، گرداب، برگ شناورزنبق آبی و هر جریان... هر نشانه‌ای از خطر، هر علامتی از زندگی. حالا تصور کنید که میلیون‌ها زنبور عسل هوای اطراف شما رو مسدود می‌کنند، باکتری‌های گوشت‌خوار، خطر همیشگی انفجار بمب، یا یک کرگدن مخفی قایق(موکورو) شما را واژگون می‌کند. این‌ها صحنه‌هایی از زمانی است که یک کرگدن دقیقا این کار را با ما کرد. عاج هایش را بدنه‌ی قایق من فرو کرد. می‌توانید دو تا سوراخ را ببینید. سوراخ‌هایی در کف بدنه. قطعا وحشتناک‌اند؛ و کاملا تقصیر من است.
(می‌خندند)
دفعات خیلی زیادی که مجبور بودیم قایق را حمل کنیم، مسدود شدن راه توسط درخت، و واژگون شدن در تنداب پر از سنگلاخ. زندگیتان را با برنج و لوبیا می‌گذرانید، در یک سطل اب یخ حمام می‌کنید، و روزانه به اندازه‌ی یک ماراتن ۶ الی ۸ ساعته پارو می‌زنید. بعد از ۱۲۱ روز از این ماجرا، من شماره رمز حساب‌هایبانکی‌ام را، فراموش کردم و رمز ورود به شبکه‌ی اجتماعی را هم، همینطور.. مثل راه اندازی مجدد یک سیستم. اگر از من بپرسید که آیا دلم برایش تنگ شده، باید بگویم که من هنوزهم آنجا ساکن هستم.
اصلا چرا باید مکان‌هایی راکه به ندرت می‌رویم نجات دهیم؟ چرا باید برای نجات مکان‌هایی تلاش کنیم، که مجبور هستی زندگی‎ات را برای آنجا بودن به خطر بیندازی؟ من ادم مذهبی یا خیلی معنویی نیستم، اما در حیات وحش، معتقد هستم که زادبوم مذهب را تجربه کردم. وقتی که روبروی یک فیل می‌ایستم، به دور از هرجایی خودم را به خدا از همیشه نزدیکتر می‌بینم. موسی، بودا، محمد، عیسی، معلمان آئین هندو، پیامبران و صوفیان همه به طبیعت بکر رجوع کردند... به کوه‌ها، صحرا، تا آرام بنشینند و به آن رموز گوش بسپارند. رمز‌هایی که هزاران سال برای هدایت جوامعشان بوده. من سوار بر قایق موکوری خودبه اوکاوانگو می‌روم. حتما باید یک روز با من همراه شوید.
بیشتر از ۵۰ درصد از طبیعت بکر باقی مانده، بدون محافظت رها شده است. یک فرصت بزرگ یک شانس برای همه‌ی ما. ما باید سریعا دست به کار شویم. از سال ۲۰۱۵، زمان برش عرضی عظیم، ما تمامی رودهایِ اصلیِ متعلق به آبگیرِ رودخانه‌یِ اوکاوانگو را ، کنکاش کرده‌ایم؛ با پوشش داوم ۶۴۳۷ کیلومتر تکان دهنده ازبرش‌های دقیق تحقیقی بر روی زورق‌ها و تایرهای ضخیم دوچرخه‌های کوهستانی‌مان  ما هم اکنون ۵۷ دانشمند برجسته داریم که در حال کشف دوباره‌ی چیزی هستند که ما آن را برج آبی اوکاوانگو_زامبِزی می‌نامیم.. این طبیعت رام نشده‌ی وسیع و متعلق به بعد از جنگ با دریاچه‌های منبع بدون سند، آبشار‌های بدون نام در درختستان می اُبو، بزرگترین درختستان باقی مانده‌ی افریقا. هم اکنون ما ۲۴ گونه‌ی جدید علمی کشف کرده‌ایم، و صدها گونه که مشخص نیست آنجا وجود دارند یا نه.
امسال، ما پروژه ی جدیدی را با دولت آنگولا آغاز می‌کنیم، تا مجموعه‌ای از بزرگترین مناطق حفاظت شده در دنیا را تأسیس کنیم. با هدف حفظ برج آبی اوکاوانگو_زامبِزی، که کشف کرده‌ایم. پایین دست(فرود آب) نمایانگرمنبع آبی موثقی، برای میلیون‌ها انسان و بیش از نصف فیل‌های باقی مانده، در این سیاره است. بدون شک این برنامه بزرگترین فرصت، برای حفظ منابع طبیعی افریقا در طول دهه‌ها، می‌باشد. در طی ۱۰ الی ۱۵ سال دیگر، ما احتیاج به ایجاد یک سرمایه گذاریبی سابقه و جدید داریم، به منظور حفظ طبیعت بکر سراسر جهان. برای من، محاظت از طبیعت دست نخورده ، چیزی بیشتر ازصرفاً محافظت کردن از اِکوسیستم‌هایی است، که آب آشامیدنی ما را تمیز کرده و هوای موردنیاز برای تنفسمان را به وجود می‌آوردند. حفظ طبیعت بکر یعنی محافظت کردن از حق اساسی‌مان به منظور رام نشده بودن؛ حق بنیادی انسانی برای کشف کردن.
متشکرم.
(تشویق)