سباستين ترون: ماشينِ بدون راننده ى گوگل

وقتي پسر بچه بودم عاشق ماشين بودم. زماني كه ١٨ سالم شد، بهترین دوستم رو در یک سانحه رانندگی از دست دادم. به همین سادگی. و بعد تصمیم گرفتم که زندگیم رو وقف يك ميليون نفري كنم كه هر سال در سانحه كشته مي شوند. هنوز موفق نشده ام، ولی اين فقط یک گزارش پيشرفت هست، من اينجا هستم كه يك مقدار راجع به ماشين خود-راننده بگم.
اولین بار با این ایده در مسابقه چالش بزرگ DARPA آشنا شدم که در اون دولت آمریکا برای ماشین خود-راننده ای که بتونه در صحرا حرکت کنه جایزه تعیین کرد. اگرچه صدها تیم اونجا بودند، ولی این ماشین ها به هیچ جا نرسیدند. بنابراین ما در استفورد تصمیم گرفتیم که یک ماشین خود-راننده ی متفاوت بسازیم. سخت افزار و نرم افزار رو خودمون ساختیم. و اون رو به گونه ای ساختیم که از ما یاد بگیره، و اون رو در صحرا رها کردیم. و غیرقابل تصورها اتفاق افتادند: این اولین ماشینی شد که از مسابقه چالش بزرگ DARPA سالم برگشت -- و برای استنفورد 2 میلیون دلار بدست آورد. ولی هنوز نتونستم جان یک نفر رو هم نجات بدم.
از آن زمان به بعد کار ما تمرکز بر روی ساخت ماشین هایی هست که خودشون بتوانند همه جا برانند -- هر خیابانی در کالیفرنیا. تا بحال 225000 کیلومتر طی کردیم. ماشینهای ما حسگرهایی دارند که می تونند به طرز اعجاب انگیزی هر چه اطرافشان هست رو ببینند و در مورد هر جنبه رانندگی تصمیم گیری کنند. این مکانیزم تمام عیاری برای رانندگی است. ما در شهرها رانده ایم، مثل سن فرانسیسکو که اینجا می بینید. از سن فرانسیسکو تا لس آنجلس در بزرگراه 1 رانندگی کردیم.
ما با دونده ها مواجه شديم، بزرگراههاى شلوغ، دكه هاى عوارض، و این بدون دخالت هیچ کسی هست. ماشين خودش رانندگى مي كنه. در واقع وقتى كه ما ٢٢٥٠٠٠ كيلومتر رو ميرانديم، مردم حتى متوجه هم نشدند. جاده هاى كوهستانى، صبح وشب، حتى خيابان پر پيچ وخم لومبارد در سن فرانسيسكو. (خنده حضار) بعضى وقتها ماشينهامون قاطى مى كردند، حتى شيرين کاري هم انجام ميدادند.
(صداي ويدئو) مرد: واى، خداى من. چى؟ مرد دوم: داره خودش رانندگى ميكنه.
سباستين ترون: حالا من نمى تونم دوستم هارولد رو به زندگى برگردونم، اما مى تونم براى همه كسانى كه جانشون رو از دست دادند كارى بكنم. مى دونستيد سوانح رانندگى عامل اصلى مرگ جوانان هست؟ و مى دونستيد كه تقريبا همه سوانح بخاطر خطاى انسانى هست و نه خطاى ماشين، و بنابراين ميشه توسط ماشينها مانع اين خطاها شد؟
ميدونستيد كه ميتونيم ظرفيت بزرگراه ها رو دو يا سه برابر كرد اگر براى ماندن بين خطوط خيابان ها به دقت انسانى متكى نبوديم -- اگر وضع بدنه ها رو بهبود بدیم و نتیجتا یک مقدار نزدیک تر به هم رانندگی کنیم در بین خطوطی که باریک تر هستند، و بعد از شر تمام ترافیک های بزرگراه ها خلاص میشیم. آیا می دانید که شما، کاربران TED، به طور متوسط 52 دقیقه در هر روز را در ترافیک می گذرانید و وقتتان را در تردد روزانه هدر میدهید؟ شما می تونید این زمان رو بازیابی کنید. این یعنی فقط در این کشور 4 میلیارد ساعت وقت هدر رفته. و این یعنی 2.4 میلیارد بشکه بنزین هدر رفته.
فکر می کنم اینجا یک چشم اندازی دیده میشه، یک فناوری جدید، و من آرزوی روزی رو دارم که نسل های پس از ما به گذشته نگاه کنند و بگویند قبلا چقدر احمقانه بوده که آدمها رانندگی می کردند.
متشکرم.
(تشویق)