در تایید سرمایه گذاری کلان در آفریقا

راهکار سُنتی ایجاد رشد و توسعه آفریقابه خوبی جواب نمی دهد. پس از صرف یک تریلیون دلاربرای کمک به توسعه آفریقا طی ۶۰ سال گذشته درآمد سرانه امروز مردم کمتر از دهه ۷۰ میلادی است. این کمک مالی عملکرد خوبی نداشته.
در پاسخ، فشار نهادهای برتون وودز -صندوق بین المللی پول و بانک جهانی --- برای تجارت آزاد کمک موثری نیست، با این حال سابقه تاریخیشواهد تجربی کمی را نشان می دهد که تجارت آزاد منجر بهتوسعه اقتصادی شده باشه.
راهکار جدید ارایه شده اعتبارات خرد هستند. ظاهرا ما اسیر این ایده تخیلی هستیم که هر آفریقایی یک کارآفرین است ( خنده حضار) با این حال سفر به بیش از ۴۰ کشور در سراسر آفریقا به من آموخت که بیشتر مردمجویای کارند.
راه حل من: کارآفرینان کوچک را فراموش کنید. بیایید روی ساخت پان -آفریقا سرمایه گذاری کنیم مانند کاری که تاجر بزرگ سودانیمُو ابراهیم کرد. موُ در سال ۹۸ با تاسیس شرکت جهانی سلتلکاری خلاف جریان تجاری روز کرد و آنرا تا سال ۲۰۰۴ تبدیل به مرکز خدمات تلفن همراه با ۲۴ میلیون عضو در ۱۴ کشور آفریقایی کرد مُدل مُو بهتر از مدل"هر فرد یک کار آفرین" است مدل سنتی سدی محکم در برابر گسترش موثر دانش و اطلاعات است. ما در آفریقا در مرحله ای نیستیم که خیلی از بازیگران و کار آفرینان کوچکاز طریق رقابت باعث رشد اقتصادی شوند.
این دو سناریو جایگزین را در نظر بگیرید. اول: شما به ۵۰۰ کشاورز موزنفری ۲۰۰ دلار وام می دهید ومی گذارید تا آنها موزهای مازاد را خشک کنند و درآمدشان در بازار محلی را ۱۵ درصد افزایش دهند. دوم: یا اینکه مبلع ۱۰۰٫۰۰۰ دلاربه یک کارآفرین آگاه می دید و کمکش می کنید تا کارخانه ای را ایجاد کنهکه برای اون ۵۰۰ کشاورز ۴۰ درصد درآمد بیشتر داره و ۵۰ شغل دیگر هم ایجاد می کنه. ما بر روی سناریو دوم سرمایه گذاری کردیم و از کارآفرین ۲۵ ساله کنیاییاریک موتمی برای احداث کارخانه ای به نام استاوی برای تولید آرد موز بدون گلوتین و غذای بچه حمایت کردیم. استاوی با استفاده از اهرمهای اقتصادی و فرآیندهای تولید مدرن زمینه ایبرای ایجاد ارزش نه فقط برای صاحبان آن، بلکه برای کارگرانش که سهمیدر این تجارت دارند ایجاد کرد. رویای ما اینه که به ریک موتامی کمک کنیمتا به مُو ابراهیم تبدیل بشه، که به مهارت، تامین مالی،مشارکت محلی و جهانی و پشتکار فوق العاده ای نیاز دارد.
آما چرا پان آفریقا؟ تلاشی که برای آفریقا در کنفرانس برلین در سال ۱۸۸۴ شد-- جایی که بی رو دربایستی به ما آفریقایی ها مشاوره درستی داده نشد-- ( تشویق حضار) منجر به تکه تکه شدن بخشهای زیاد و استقلال آنها با جمعیت بسیار کم بود: لیبریا، ۴ میلیون نفرکاپ ورد، ۵۰۰٫۰۰۰ نفر. پان- آفریقا به شما یک میلیارد نفر از ۵۵ کشور میدهد کهبا موانع تجاری و سایر موانع روبروست ، اما پدران ما قبل از اینکه اروپایی ها خطی پیرامون ما بکشند تجارت می کردند. فرصتهای موجود در پان -آفریقا به مراتب بیشتر از چالش هاست، و به همین دلیل است که مابازار استوی را از کنیا، به الجزیزه، نیجریه، غنا،و هر جا که غذای ما را بخرند گسترش دادیم. امیدواریم امنیت تامین غذا،توانمند سازیکشاورزان و اشتغال زایی را حل کنیم اقتصاد محلی را گسترش دهیم،و طی این فرآیند ثروتمند و غنی شویم. با وجود اینکه این رویکرد جذابی نیست، و شاید احساس خیلی خوبی را در مقایسه با اینکه به خانمی۱۰۰ دلار بدیم تا یه بز ازسایت kiva.org بخره را ایجاد نکنه، اما شاید پشتیبانی از تعداد کمیکار آفرین تاثیر گذار برای ایجاد تجارت های بزرگ در حیطه پان -آفریقا یتونه این حس را تغییر بده.
آزادی سیاسی که پدران ما برای آن جنگیدند بدون آزادی اقتصادی بی معناست. امیدواریم در جنگ برای آزادی اقتصادی با ایجاد تجارت های جهانی . آفرینش ثروتهای بومی و ایجاد مشاغلی که به شدتبه آنها نیاز داریم ،کمک کنیم. امیدوارم برای دستیابی به این امر کمک کنیم.
آفریقا، به پاخیز..
سپاسگزارم.
( تشویق حضار)
تام ریلی: خُب سانگو،سخنرانی خوبی بود. شما بین اعتبارات خردو سرمایه گذاری منظم و رشد منظم آن صد در صد تفاوت می گذارید. آیا فکرمی کیند اعتبارات خرد کلانقشی دارند؟
سانگو دللو: فکر می کنم یک نقش وجود دارد. اعتبارات خرد راهکار ابتکاری و خوبی برای گسترش دسترسی به منابع مالیدر بخش زیرین هرم اجتماعی بودند. اما برای مشکلاتی که در آفریقا با آنها مواجهیم با نگاه به طرح مارشال برای احیای دوباره اروپای جنگ زده این کار تنها با اهدا گوسقند شکل نگرفت. چیزی بیش از اعتبارات خرد باید باشد. چیزی بیش از دادن۲۰۰ دلاراعتبار نیاز داریم. باید تجارت های بزرگ ایجاد کنیم و نیازمند شغلیم.
تام ریلی: بسیار عالی بسیار سپاسگزارم.
( تشویق حضار)