نگاه جسورانه یک هنرمند به خشونت نژادی

به عنوان یک هنرمند مفهومی من دائما به دنبال راههای خلاقانهبرای ایجاد مکالمات چالش برانگیز هستم. من این کار را از طریق نقاشی، مجسمه سازی،ویدیو و نمایش انجام می‌دهم. اما بدون در نظر گرفتن نوع کار، دو تا از مواد مورد علاقه‌ی منتاریخ و گفتگو هستند.
در سال ۲۰۰۷، من «لوتوس» را ساختم، با دو متر و بیست سانتی متر قطر، یک تصویر شیشه‌ای۳۰۰ کیلویی از شکوفه نیلوفر آبی. در آیین بودایی، نیلوفر آبی نماد برتری و خلوص ذهن و روح است. اما با نگاهی دقیق‌تر به این نیلوفر آبی مشخص می‌شود که هر گلبرگ مقطعی از یک کشتی برده داری است. نمودار نمادی از یک کتابچه راهنمایبرده داری بریتانیایی گرفته شده است و بعدا از آن توسط طرفداران الغای برده داریبرای نشان دادن ستم برده داری استفاده شد. در آمریکا، ما علاقه‌ای به صحبت درباره برده داری نداریم، و همچنین به آن به عنوان یک صنعت جهانی نگاه می‌کنیم. اما با استفاده از این سمبل بودایی، امیدوارم بتوانم تاریخ وزخم عمیق آفریقای سیاه را برجسته و جهانی کنم و بحث‌هایی درباره تاریخ مشترکمان را تشویق کنم.
برای ساختن «لوتوس،»بیش از ۶٫۰۰۰ شکل را حکاکی کردیم. و این کار بعدا به تشکیل کمیته‌ایتوسط شهر نیویورک منجر شد تا نمونه‌ای ۸.۵ متری از جنس فولاد به عنوان نماد دائمیآکادمی مردان جوان عقاب ساخته شود، مدرسه‌ای برای دانش آموزان سیاه و لاتین، دو قشری که بیش از همه از این تاریخ تاثیر پذیرفتند. همین دو گروه هم تاثیر بسیاریاز یک پدیده جدیدتر گرفته‌اند، اما اجازه بدهید موضوع را عوض کنم.
من پیکره‌های آفریقایی رااز فروشگاههای توریستی یا بازارهای اجناس ارزان سراسر جهانجمع آوری می‌کنم. اعتبار و اصالت آنها کاملا قابل بحث است، اما مردم باور دارند کهاین‌ها به قدرت آغشته شده‌اند، یا حتی جادو. اما تنها همین تازگی متوجه شده‌امچطور از آنها در کارم استفاده کنم.
(شلیک اسلحه)
از سال ۲۰۱۲، جهان شاهدکشته شدن ترایوان مارتین، مایکل براون، اریک گارنر،ساندرا بلند، تمیر رایس و در واقع عده بیشماریشهروند سیاه پوست بی سلاح دیگر به دست پلیس بوده است، که بارها هم بدون هیچ مجازاتیاز کنار آن عبور کرده‌اند. با توجه به این قربانیان و دفعات متعددی که حتی خود من، یک استاد دانشگاه تابع قانون، هدف اسلحه پلیس و مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌ام. من نام این اثر را به سادگی «بم» گذاشتم.
پاک کردن هویت هر کدام از اینپیکره‌ها از این جنبه اهمیت داشت، که همه آنها یک شکل به نظر برسندو نادیده گرفتن آنها ساده‌تر شود. برای این کار، آنها رادر مومی غلیظ و قهوه‌ای فرو بردم قبل از اینکه آنها رابه محدوده تیراندازی ببرم جایی که بوسیله گلولهآنها را دوباره تراش دادم. و سرگرم کننده هم بود، بازی کردن با اسلحه و دوربین‌هایتصویربرداری با سرعت بالا. اما احترامی که برای این مجسمه‌ها قائل بودمدر واقع مرا از کشیدن ماشه باز داشت، چون از جهاتی احساس می‌کردمکه به خودم تیراندازی می‌کنم. در نهایت، فیلمبردارم، رائول،شلیک‌ها را انجام داد. بعد من تکه‌های آنها را برداشتم و با آنها قالب‌هایی درست کردم،و همانطور که در تصویر می‌بینید، ابتدا آنها را با موم،و در نهایت با برنز قالبگیری کردم تا خشونت به کار رفته برای ساخت آنها را مثل جراحت جنگی یا جای زخم نشان دهم.
زمانی که اخیرا این کار رادر میامی به نمایش گذاشتم، زنی به من گفت که همه شلیک‌ها را به سمت روح خودش احساس می‌کند. اما او همچنین فکر می‌کرد که این آثار یادآور همه قربانیان این کشتار و همچنین همه قربانیان خشونت نژادیدر طول تاریخ آمریکا است.
اما «لوتوس» و «بم» بزرگتر ازتاریخ ایالات متحده هستند. در هنگام نمایش آثار در سال گذشته در برلین یک دانشجوی فلسفه از من درباره علت این کشتار پرسید. من هم به او عکسی از یک کارت پستالبه دار آویختن بی محاکمه از اوایل قرن بیستم نشان دادم و به او یادآوری کردم که این کشتار برای بیش ۵۰۰ سال رواج داشته است. اما تنها از طریق سوالاتی مثل این و گفتگوهای تفکر برانگیز بیشتردرباره تاریخ و نژاد است که می‌توانیم به عنوان فردو جامعه تکامل پیدا کنیم.
امیدوار آثار هنری من فضایی امن برای اینگونه تبادلات صادقانه فرآهم کند و موقعیتی برای مردم به وجود بیاوردتا یکدیگر را در بحث‌های واقعی و ضروری درگیر کنند.
متشکرم.
(تشویق)