برای تفکر پیوندی آماده باشید

اجازه بدید داستانی رو براتون تعریف کنم که به ۲۰۰ میلیون سال پیش برمی گرده. داستانی درباره ی نئوکورتس؛ که به معنای "قشر جدید" است. بنابراین در پستانداران ابتدایی؛ چون فقط پستانداران نئوکورتکس دارند؛ موجوداتی مثل جوندگان، نئوکورتکس به اندازه ی یک تمبر و باریکی آن بود، و نقش یک پوشش نازک را اطراف مغز آنها که به اندازه ی یک گردو بود ایفا می کرد. با این حال قادر به نوع جدیدی از تفکر بود. به جای رفتارهای ثابتی که حیوانات غیر پستاندار داشتند، می توانست رفتارهای جدیدی به وجود آورد. بنابراین وقتی موشی در حال فرار از یک شکارچی بوده، و می بینید مسیرش بسته است، سعی می کند راه حل جدیدی ابداع کند. که ممکن است فایده داشته باشد و یا خیر. اما اگر فایده داشته باشد، موش آن را به خاطر می سپارد و از آن به بعد یک رفتار جدید دارد که می تواند مانند یک ویروس در جامعه ی موش ها پخش شود. موش دیگری که شاهد این جریان است می گوید: " هی، این خیلی هوشمندانه ست که اون سنگ رو دور بزنیم." و او هم همان رفتار جدید را در پیش می گیرد.
حیوانات غیر پستاندار نمی توانند هیچ کدام از این کارها را انجام دهند. آنها رفتارهای ثابتی دارند. آن موجودات می توانستند رفتارهای جدیدی بیاموزند، اما نه در یک دوره ی حیات، بلکه شاید در طول هزاران دوره زندگی که شامل یک رفتار ثابت جدید می شد. دویست میلیون سال پیش این کاملاً خوب بود. محیط زیست بسیار آرام تغییر می کرد ممکن بود ده هزار سال طول بکشد تا یک تغییر محیط زیستی قابل توجه انجام شود و در این دوره ی زمانی، ممکن بود رفتار جدیدی نیز تکامل پیدا کند.
تا اینجا همه چیز خوب پیش می رفت، اما ناگهان اتفاقی رخ داد. شصت و پنج میلیون سال پیش تغییری ناگهانی و خشونت آمیز در محیط زیست اتفاق افتاد. ما آن را رویداد انقراض کرتاسه می نامیم. به همین دلیل بود که دایناسورها منقرض شدند. آن موقع بود که ۷۵ درصد از حیوانات و گونه های گیاهی منقرض شدند. و در آن زمان پستانداران از شرایط اقلیمی پیشی گرفتند و به تکامل بیولوژیکی و تغییرشکل دهنده گفتند: " هممم، این نئوکورتکس خیلی چیز خوبیه." و شروع به رشد دادن آن کردند. پستانداران بزرگتر شدند، مغزشان به سرعت بزرگتر شد، و نئوکورتکس از آن هم سریعتر رشد کرد و این چین خوردگی های مشخص را توسعه داد تا سطح خود را افزایش دهد. اگر نئوکورتکس یک انسان را بگیرید و آن را باز کنید، به اندازه ی یک دستمال سفره خواهد بود، و هنوز هم ساختار نازکی دارد، که به نازکی همان دستمال سفره است. با این وجود دارای شیارها و پیچ خوردگی های فراوانی ست که در حال حاضر ۸۰ درصد مغز ما را شامل می شود و آنجا قسمتی است که ما تفکر می کنیم و ضمناً یک تبدیل کننده ی بزرگ است. ما هنوز آن مغز قدیمی را داریم که مُحرِّک ها و انگیزه های ما را فراهم می کند. ممکن است من محرکی برای پیروزی داشته باشم در این صورت نئوکورتکس آن را تبدیل می کند و به شکلِ نوشتن یک شعر، یا ساخت یک برنامه، و یا سخنرانی TED در می آورد. و این واقعاً همان کاری است که نئوکورتکس انجام می دهد.
پنجاه سال پیش من مقاله ای نوشتم درباره ی اینکه مغز چطور عمل می کند، و آن را به صورت مجموعه ای از ماژول ها توصیف کردم. هر ماژول می تواند کارهایی را با الگویی مشخص انجام دهد. می تواند الگویی را بیاموزد. می تواند الگویی را به خاطر بسپارد. می تواند الگویی را اجرا کند. و این ماژول ها در سلسله مراتب هایی سازماندهی شدند، و ما این سلسله مراتب را با تفکر خودمان به وجود آوردیم. در واقع پنجاه سال پیش چیزهای بسیار کوچکی وجود داشت که ادامه دهیم. این کار باعث شد پرزیدنت جانسون را ملاقات کنم. من در این باره پنجاه سال فکر کردم، و یک سال و نیم پیش کتابی منتشر کردم با نامِ " چگونه یک ذهن ایجاد کنیم " که مبحثی مشابه دارد. در حال حاضر شواهد زیادی موجود است. میزان اطلاعاتی که ما از علوم اعصاب درباره ی مغز به دست می آوریم هرسال دوبرابر می شود. وضوح فضایی ِ اسکن مغز از همه ی انواع هرسال دوبرابر می شود. اکنون ما می توانیم درون یک مغز زنده را ببینیم، و اتصالات اعصاب منفرد را شاهد باشیم. اتصال در زمان واقعی، شلیک در زمان واقعی است. ما می توانیم مغز شما را در حالی که افکارتان را پدید می آورد ببینیم می توانیم ببینیم که افکار شما مغز شما را پدید می آورد که واقعاً کلیدی برای فهمیدن نحوه ی کار آن است.
اجازه بدید به طور خلاصه نحوه ی کار اون رو توضیح بدم. من این ماژول ها رو شمرده ام. ما حدود ۳۰۰ میلیون ماژول داریم و آنها را در سلسله مراتب هایی میسازیم. مثال ساده ای براتون می زنم. من تعداد زیادی ماژول دارم که می تونند خط افقی بین A بزرگ رو تشخیص بدهند. و این تنها چیزی هست که بهش اهمیت می دهند. یک آهنگ زیبا که می تونیم بنوازیم، یک دختر زیبا که با اون قدم می زنیم، اونها اهمیتی نمی دهند. بلکه فقط یک خط افقی بین A رو می بینند، هیجان زده می شوند و می گویند: " خط افقی" و سپس با اطمینان زیاد پیامی را از طریق خروجی آکسون ارسال می کنند که به مرحله ی بعد می رود. این لایه ها در سطوح مفهومی سازماندهی شده اند و هر لایه از دیگری انتزاعی تر است. بنابراین لایه ی بعدی می گوید:« A بزرگ » سپس به لایه ی بالاتری می رود که می گوید:« Apple» اطلاعات به همین ترتیب پایین می روند. اگر شناسنده کلمه ی Apple حروف A-P-P-L را ببیند، با خود می گوید:« همم،فکر می کنم به احتمال زیاد جای یک E خالیه." و سپس سیگنالی به تمام شناسنده های E می فرستد با این مضمون که:« به دنبال یک E باشید، فکر می کنم به زودی بیاد" شناسنده های E متمرکز خواهند شد و یک چیز نامفهومی که می تواند E باشد را می بینند. در حالت عادی شما به این شکل فکر نمی کنید، اما ما انتظار یک E را داریم، که به اندازه ی کافی خوب است، و بله، من یک E را دیدم، آن موقع شناسنده apple می گوید: «آره، من Apple رو دیدم.»
پنج سطح بالاتر می رویم، و حال شما در مرتبه ی بالای این سلسله مراتب هستید، که به چندین حس تقسیم می شود و ممکن است ماژولی داشته باشید که یک پارچه ی خاص را ببیند، صدای خاصی را بشنود و عصر خاصی را حس کند و سپس بگوید:« همسرم وارد اتاق شد.»
ده مرتبه بالاتر بروید، و آنگاه در بالاترین مرتبه هستید. احتمالاً به قشر قدامی (پیشانی) رسیدید و ماژول هایی در آنجا دارید که می گویند:« این خنده داره، این جالبه. او زن زیباییه.»
ممکن است فکر کنید که اینها خیلی پیچیده هستند، اما آنچه واقعا پیچیده است، سلسله مراتب زیر آنهاست. دختر 16 ساله ای هست که یک بار جراحی مغز داشته، و او هنگام جراحی هوشیار بود زیرا جراحان می خواستند با او حرف بزنند. شما می توانید این کار را انجام دهید چون هیچ گیرنده ی دردی در مغز وجود ندارد. و هنگامی که آنها نقاط بسیار کوچکی از نئوکورتکس او را تحریک می کردند، که در اینجا با رنگ قرمز نشان داده شده، آن دختر می خندید. به همین دلیل آنها ابتدا فکر کردند که نوعی از واکنش خنده را تحریک کردند اما اینطور نبود. آنها به سرعت فهمیدند که نقطه ای را در مغز او پیدا کردند که طنز را تشخیص می دهد و وقتی جراحان این نقطه را تحریک می کردند، آن دختر همه چیز را خنده دار می دید. " شما آقایون که اونجا ایستادید خیلی خنده دار هستید" این نظر معمولی او بود، اما آنها خنده دار نبودند، نه هنگام جراحی.
پس امروزه ما چطور عمل می کنیم؟ خب، کامپیوترها در حال یادگیری زبان انسان به کمک تکنیک هایی هستند که مشابه نئوکورتکس می باشند. من الگوریتم آن را توضیح دادم، که مشابه چیزی است که مدل سلسله مراتبی پنهان مارکوف نامیده می شود، چیزی که من از ۱۹۹۰ روی آن کار می کنم. "جئوپاردی" یک بازی بسیار گسترده ی زبان طبیعی است و واتسون( کامپیوتر شرکت کننده در بازی ) بیشترین امتیاز را در مقابل دو نفر از بهترین بازیکنان به دست آورد. کامپیوتر توانست این سوال را دریافت کند: " یک سخنرانی طولانی و خسته‌کننده توسط یک کیک کرِم‌دار هوس‌انگیز " و به سرعت پاسخ داد:« خامه ناطق دیگر چیست؟» و جِنینگ و شرکت کننده ی دیگر نتوانستند به جواب برسند. این یک مثال کاملا پیچیده از این است که کامپیوترها زبان انسان را درک می کنند و دانش آن را با خواندن ویکی پدیا و دانشنامه های دیگر به دست می آوردند.
پنج یا ده سال بعد، موتورهای جستجو دیگر فقط به دنبال لینک ها و ترکیب های یک کلمه نمی گردند، بلکه واقعاً درک می کنند. مطالعه برای درک میلیاردها صفحه در وب و در کتاب ها. بنابراین هنگامی که قدم می زنید، گوگل پنجره ای باز خواهد کرد و می گوید:«می دونی، مری، یک ماه پیش به من ابراز نگرانی کرده بودی که مکمل گلوتاتیون تو به بافت های داخلی مغز نمیرسه. خب، تحقیقات جدیدی که همین سیزده ثانیه ی پیش منتشر شد راه حلی برای رفع این مشکل و روش جدیدی برای دریافت گلوتاتیون ارائه کرده. بذار خلاصه اش رو بگم.»
۲۰ سال بعد، ما نانوروبات ها را خواهیم داشت، چون یکی دیگر از روندهای رو به رشد، کوچکتر شدن تکنولوژی است. نانوروبات ها از طریق عروق وارد مغز ما می شوند و نئوکورتکس ما را به یک نئوکورتکس مصنوعی در ابر متصل می کنند که باعث گسترش نئوکورتکس ما می شود. می خواهم بگویم که امروزه شما کامپیوتری در تلفن خود دارید، اما اگر به ده هزار کامپیوتر تنها در چند ثانیه نیاز داشته باشید، تا یک جستجوی پیچیده را انجام دهید می توانید در عرض یک یا دو ثانیه در ابر به آن دسترسی پیدا کنید. در سال ۲۰۳۰ اگر به نئوکورتس اضافی احتیاج داشته باشید می توانید مستقیماً از طریق مغز خود به آن که در ابر قرار دارد متصل شوید. بنابراین من در حال قدم زدن هستم و می گویم: »" اوه، کریس اندرسون اینجاست. داره میاد سر راه من. بهتره حرفی بزنم که هوشمندانه باشه. سه ثانیه وقت دارم. ۳۰۰ میلیون ماژول در نئوکورتکس من نمی توانند این کار رو انجام بدند. به یک میلیارد دیگراحتیاج دارم.» و می توانم در ابر به آن دسترسی پیدا کنم. آن زمان تفکر ما، پیوندی از تفکر زیستی و غیرزیستی خواهد بود. اما بخش غیر زیستی، موضوع قانون تغییرات شتابدار من است. تغییرات به صورت نمایی رشد خواهند کرد. و به یاد بیاورید آخرین باری که نئوکورتکس خود را گسترش دادیم چه اتفاقی افتاد. دو میلیون سال پیش بود، وقتی انسان نماهایی شدیم، و این پیشانی بزرگ را گسترش دادیم. پستانداران دیگر یک ابروی مایل دارند. آنها فاقد قشر قدامی هستند. اما قشر قدامی واقعاً یک تفاوت کیفی به حساب نمی آید. بلکه گسترش کمّی نئوکورتکس است اما این میزان اضافی تفکر عاملی بود که ما را قادر ساخت جهشی برداریم و زبان ها، هنر،علم، تکنولوژی و کنفرانس TED را اختراع کنیم. هیچ گونه ی دیگری این کار را انجام نداده است.
و در طول چند دهه ی دیگر، قصد داریم دوباره این کار را انجام دهیم. قصد داریم بار دیگر نئوکورتکس خود را گسترش دهیم، اما این بار دیگر توسط چارچوبی از معماری ثابت محدود نخواهیم شد. نئوکورتکس بدون محدودیت گسترش می یابد، آن مقدار اضافی دوباره عاملی خواهد بود که به ما اجازه ی جهشی دیگر در فرهنگ و فناوری را خواهد داد.
خیلی ممنونم.
(تشویق)