وقتی مُردم، دوباره زنده ام کنید
متن سخنرانی :
من «کاترینا سپید» هسنم ودر خانواده ای بزرگ شدم که همه پزشک بودند و حرف زدن راجع به مرگ و مردنسر میز شام خیلی عادی بود اما من برخلاف خیلی از اعضای خانواده امرشته پزشکی را دنبال نکردم به جای آن، به دانشکده معماری رفتم تا یاد بگیرم چگونه طراحی کنم در آنجا من درباره این که پس از مرگ چه اتفاقی برایبدنم قرار است بیفتد کنجکاو شدم. عزیزترین و نزدیکترین کسانمبا من چه خواهند کرد؟اگر از این واقعیت که همه ما روزی می میریم نا امید نشویم، حتماً از وضعیت کنونی تدفین اجسادمأیوس خواهیم شد امروزه ۵۰ درصد آمریکایی هاخاکسپاری سنتی را انتخاب می کنند خاکسپاری سنتی با مومیایی کردنشروع می شود ابتدا کارکنان خاکسپاریمایع بدن را می کشند و آن را با ترکیبی که جسد را محافظت می کندجایگزین می کنند و به آن ظاهری زنده می دهند بعد، همانطوری که می دانید،جسد در تابوت قرار می گیرد و داخل قبری با دیواره های بتنی در قبرستانی دفن می شود روی هم رفته در قبرستان های آمریکا ما به اندازه ای که بتوانیم یک پلگلدن گیت بسازیم، آهن دفن کرده ایم، آنقدر چوب که بتوانیم ۱۸۰۰ خانه بسازیم، و آنقدر ماده مومیایی کننده که هشت استخر با سایز استاندارد المپیکرا پر کند
به علاوه، ظرفیت قبرستان های سراسر دنیا دارد تکمیل می شود. از آن طرف، از نظر اقتصادی هم منطقی نیست که یک تکه زمین را برای ابد به کسی بفروشیم!
(خنده حضار)
این ایده چه کسی بوده؟!
بعضی جاها اگر پول زیادی هم داشته باشیدنمی توانید حتی یک وجب زمین بخرید به همین دلیل، قیمت قبر به سرعت بالا رفته است. در ۱۹۵۰، اگر پیشنهاد می دادید که مادربزرگتان پس از مرگ سوزانده شود، اعضای خانواده احتمالاً در دهانتان می زدند. اما حالا، حدود نیمی از آمریکایی هامرده سوزی را انتخاب می کنند، چون فکر می کنند ساده تر، کم هزینه تر، و با محیط زیست سازگارتر است. من هم فکر می کردم کهمرده سوزی روش مناسب و ماندگاری است اما کافیه بار دیگر به آن فکر کنیم. مرده سوزی پتانسیل ما برای برگشتن به زمین پس از آن که مردیم را نابود می کند. در فرآیند مرده سوزی انرژی زیادیبرای تبدیل کردن اجساد به خاکستر استفاده می شود که هوا را آلوده ودر تغییرات اقلیمی مشارکت می کند مرده سوزی ها در آمریکا سالانه حدود ۲۷۰ میلیون تن دی اکسید کربن وارد جو زمین می کنند. واقعاً حقیقت دردناکی است که آخرین کاری که بیشتر ما بر روی زمین خواهیم کرد آلوده کردن آن است.
مثل این که ما راهی رو انتخاب کردیم که تا جایی که از دستمان بر می آید بین خودمان و طبیعت فاصله بیندازیم روش های خاکسپاری امروزی مابه گونه ای طراحی شده اند که مانع فرآیندهای طبیعی شوند که پس از مرگ برای جسم ما رخ می دهد به عبارت دیگر، هدف از این روش هاجلوگیری از تجزیه ماست. اما واقعیت این است که طبیعت در کار مرگ استاد است. ما همه این را دیده ایم. وقتی یک ماده ارگانیک در طبیعت می میرد، میکروب ها و باکتری ها آن را به خاک غنیاز مواد غذایی تجزیه می کنند، و چرخه حیات تکمیل می شود. در طبیعت، مرگ خالق زندگی است.
برگردیم به دانشکده معماری.من داشتم به همه این چیزها فکر می کردم، و پروژه ای را شروع کردم برایطراحی یک سیستم خاکسپاری جدید آیا من می توانستم سیستمی بسازم که برای زمین مفید باشد و به جای آن که از طبیعت بترسد،از آن الگو بگیرد؟ روشی که با زمین مهربان باشد؟ سیاره ای که زندگی را برای مابه ارمغان آورده است زندگی همه ما را.
و وقتی من در این افکار غرق بودم، و به تخته زل زده بودم، تلفن زنگ زد. دوستم «کیت» بود. گفت:«هی، درباره کشاورزهایی شنیدی که گاوهای درسته را دارند کامپوست می کنند؟» و من این جوری بودم: «هومممم»
(خنده حضار)
جالبه که کشاورزان دهه هاست کهکه دارند فرآیندی به نام «کامپوست کردن احشام مرده» را انجام می دهند. در این فرآیند، شما لاشه را درمحیطی مملو از نیتروژن قرار می دهید و آن را با مواد حاویمقادیر زیاد کربن می پوشانید. این فرآیند هوازی است، پس نیاز به اکسیژن و همین طور رطوبت کافی دارد در ابتدایی ترین شکل، یک گاو با چند متر تراشه چوب پوشانده می شود، که کربن زیادی دارند، و در فضای آزاد قرار می گیرد تانسیم اکسیژن را بیاورد و باران رطوبت را فراهم کند بعد از حدود ۹ ماه، تنها چیزی که باقی می ماند یک کمپوست سرشار از مواد مغذی است. گوشت به طور کامل تجزیه می شود، و همین طور استخوان ها. می دونم چه حسی داره!
(خنده حضار)
بنابراین من خودم رایک خوره ی فرآیند تجزیه می نامم، اما من هرگز به یک دانشمند شبیه نیستم، و برای این که بدانید راست می گویم خوب است که بدانید من اغلب به فرآیند کمپوست کردن می گویم «جادو»!
(خنده حضار)
اساساً کل کاری که ما انسان ها باید بکنیم این است که فضای مناسبی ایجاد کنیمتا طبیعت کار خودش را انجام دهد این درست خلاف کاری است کهصابون ضد باکتری انجام می دهد، به جای مبارزه با آنها، ما میکروب ها و باکتری ها رابا آغوش باز می پذیریم. این مخلوقات کوچولو و شگفت انگیز مولکول ها را به مولکول ها واتم های کوچک تر می شکنند، که پس از آن دوباره با هممولکول های جدیدی را می سازند. به عبارت دیگر، آن گاو تغییر شکل یافته است. دیگر یک گاو نیست. به دامان طبیعت بازگشته است. می بینید چرا گفتم جادو؟!
شما احتمالاً می توانید تصور کنید کهچه جرقه ای در سرم زده شد، پس از آن تماس تلفنی. من طراحی یک سیستم را شروع کردم که بر مبنای اصول روشکمپوست کردن احشام مرده، اجساد انسان را بگیرد و به خاک تبدیل کند.
پنج سال بعد، پروژه چنان پیش رفته است که من نمی توانستم تصورش را هم بکنم. ما یک مدل شهری غیرانتفاعی،تکرارپذیر و مقیاس پذیر ساختیم. که بر مبنای علم کامبوست کردن احشام مرده اجساد انسانی را به خاک تبدیل می کند. ما تیم هایی از متخصصان علوم خاک، تجزیه، روش های جایگزین تدفین، حقوق و معماری تشکیل دادیم و با آنها همکاری کردیم. ما از اشخاص حقیقی و حقوقی همیاری مالی گرفتیم برای طراحی یک نمونه اولیه از این سیستم. و از ده ها هزار نفر از سراسر جهانپیام هایی دریافت کردیم که مایلند این گزینه را داشته باشند. خب. در چند سال آینده، هدف ما این است که اولین مجتمع کامبوست کردن انسان را بسازیم درست در همین شهر سیاتل.
(تشویق حضار)
تصور کنید، یک طرف پارک، یک طرف غسالخانه، یک طرف یادبودی از کسانی که دوست داریم، مکانی که ما می توانیم دوباره به چرخهطبیعت متصل شویم و با اجساد به احترام و نیکی رفتار کنیم.
این پروژه زیرساخت ساده ای دارد. درون یک محفظه اصلی عمودی، اجساد و تراشه های چوب، فرآیند تسریع شده یتجزیه طبیعی را طی می کنند، یا همان کامپوست کردن، و به خاک تبدیل می شوند. وقتی کسی می میرد، جسدش بهتأسیسات کامپوست کردن آورده می شود. بعد از پوشاندن کفن به متوفی، دوستان و خانواده متوفی، جسدش را به بالای محفظه اصلی می برند، که سیستم تجزیه طبیعی در آن قرار دارد. هنگام مراسم تدفین، آن ها به آرامی جسد را داخل محفظه می گذارند و با تراشه های چوب می پوشانند به این ترتیب تبدیل آرام انسان به خاک آغاز می شود. ظرف چند هفته آینده، جسد بهصورت طبیعی تجزیه می شود. میکروب ها و باکتری ها، کربن و سپس پروتئینرا می شکنند تا ماده جدیدی بسازند، خاک غنی خاکستری. سپس در دل این خاک دوباره زندگی می تواند جوانه بزند. سرانجام، شما می توانید یک درخت لیمو شده باشید.
(تشویق حضار)
بله، ممنون.
(تشویق حضار)
چه کسی الآن هوس پای لیمو کرده؟!
(خنده حضار)
آبنبات لیمویی چطور؟! چیز قویتری چطور؟
این تأسیسات به جز بخش اصلی، ساختمان هایی برای ارائه خدماتغمگساری دارد و فضاهایی برای مرور خاطرات و مراسم ختم. قابلیت تطبیق این تأسیسات با نیازها زیاد است. کلیساها و انبارهای قدیمی می توانندبه مکان هایی تبدیل شوند برای تهیه خاک و گرامی داشتن زندگی.
ما می خواهیم آن جنبه از سنت را زنده کنیم که در چند قرن گذشته تضعیف شده و همزمان مرده سوزی ها بیشتر شده و تعلق مذهبی سست شده است. مرکز ما در سیاتل نمونه ای از این مکان هاخواهد بود برای سراسر جهان. جوامعی در آفریقای جنوبی،استرالیا، بریتانیا، کانادا و دیگر کشورها با ما در ارتباط هستند. ما یک ابزار کمکی برای طراحی تهیه کردیم که دیگران را راهنمایی می کند تاتأسیسات مشابهی راه بیندازند این راهنما شامل مشخصات فنی و روش های موفق تنظیم مقررات است. ما می خواهیم به افراد، سازمان ها، و در مرحله بعد، شهرداری ها کمک کنیم تا در شهرهای خودشان این تأسیسات راطراحی کنند و بسازند. ایده این است که هر کدام از این مکان هاشکل و حس کاملاً متفاوتی داشته باشند اما در درون آن ها یک سیستم کار کند. آن ها باید برای محله و شهری کهدر آن ساخته می شوند طراحی گردند و برای جامعه ای که به آن خدمت می کنند.
ایده دیگر آن است که کارکنانی داشته باشیم تا به خانواده ها برای آماده کردن عزیز از دست رفته شان یاری رسانند. ما داریم اعمالی را که ما راگیج و ضعیف می کنند کنار می گذاریم و سیستمی می سازیم که زیبا و مفید است و البته شفاف. ما معتقدیم دسترسی به خاکسپاری اکولوژیکی یک حق انسانی است.
بسیار خب، شما می دانید که شعار ما چیست، اگر می توانید یک گاو را کامپوست کنید،چرا یک انسان نه؟!
(خنده حضار)
به هرحال، این درست است. از ۲۰۱۴، ما یک پروژه آزمایشی راه انداختیم در تپه های کارولینای شمالی با همراهی گروه انسان شناسی قضاییدر دانشگاه کارولینای غربی شش جسد اهدا شده باتراشه های چوب پوشانده شدند، نسیم اکسیژن را آورد، میکروب ها و باکتری ها مشغول کار شدند. این پروژه آزمایشی به ما اجازه داد تانشان دهیم که استفاده از توان باورنکردنی تجزیه طبیعی برای تبدیل اجساد به خاک ممکن است. و ما در حال همکاری با دانشگاه های دیگری هم هستیم. دانشمندان خاک شناسی و دانشجویان دکترا و فوق لیسانس در دانشگاه ایالتی واشنگتن، در حال بررسی کامپوست شدندندان های پرشده با آمالگام هستند تا بفهمیم چه بر سر مسی کهدر آن ها هست می آید. در آینده، ما آزمایش هایی انجام خواهیم داد تا بفهمیم چه چیزی حین فرآیند کامپوست شدنبرای داروها و مواد شیمیایی اتفاق می اقتد، و این که آیا یک مرحله اضافه تصفیهلازم است یا نه.
به هر حال، کامپوست کردن مقدار زیادی حرارت تولید می کند، به خصوص این نوع خاص از کامپوست کردن. یک هفته بعد از این که کامپوست کردن جسد پنجم را شروع کردیم، دما در درون کپه تراشه های چوب به ۷۰ درجه سانتیگراد رسید. تصور کنید آن حرارت را برای تولید انرژی یا گرم کردن مراسم سوگواری در یک روز سرد استفاده کنیم.
تحول در خاکسپاری مردگان آغاز شده است. اکنون زمان هیجان انگیزی برای زندگی است.
متشکرم.
(تشویق حضار)
