دنیس هنگ: ماشین نابینایان

خیلی ها معتقدند رانندگی کاریست که تنها متعلق به افراد بیناست. رانندگی یک فرد نابینا به طور ایمن ومستقل تا الآن، كاري غير ممكن تصور مي شد. سلام، من دنیس هنگ هستم(Dennis Hong)، و ما با ساخت وسیله ی نقلیه ای برای نابینایان به آن ها آزادی عمل و استقلال می دهیم.
بنابراین قبل از اینکه در مورد این ماشین نابینایان صحبت کنم، اجازه بدهید به طور مختصر در مورد پروژه ی دیگری که روی آن کار می کردم، بگویم : به نام DARPA Urban Challenge . آن پروژه در مورد ساخت یک ماشین روباتیک بود که به صورت خودکار رانده می شد. شما دکمه ی شروع را می زدید و دیگر کسی به چیزی دست نمی زد، ماشین می توانست کاملا خودکار به مقصدش برسد. در سال 2007، تیم ما با قرار گرفتن در رتبه ی سوم این مسابقه نیم میلیون دلار برنده شد. حدوداً همان وقت ها، فدراسیون جهانی نابینایان یا NFB ، از کمیته تحقیقات در خواست کرد ماشینی را بسازند که یک فرد نابینا بتواند مستقل و ایمن آن را براند. ما تصمیم گرفتیم یک امتحان بکنیم، چون ما فکر کردیم،"هی ،مگر چقدر میتونه سخت باشه؟" در حال حاضر ما یک وسیله نقلیه ی خودکار داریم. فقط یک فرد نابینا را در آن قرار می دهیم و کار تمامه. درسته؟ (خنده ی حاضرین) ما بیشتر از این نمیتونستیم اشتباه کنیم. چیزی که NFB می خواست وسیله ی نقلیه ای نبود که یک فرد نابینا را جابه جا کند، بلکه وسیله ای نقلیه ای که یک فرد نابینا بتواند خودش آن را براند. بنابراین،ما مجبور بودیم نتیجه همه ی تحقیقات را دور بیاندازیم و از ابتدا شروع کنیم.
بنابراین برای امتحان این ایده ی دیوانه وار، ما یک نمونه ی کوچک (buggy) ماشین خودکار را ساختیم تا عملی بودن آن را امتحان کنیم. و در تابستان 2009، ما ده ها جوان نابینا را از سراسر کشور دعوت کردیم و به آنها این شانس را دادیم که با این ماشین یک دور بزنند. این یک تجربه ی فوق العاده بود. اما مشکل ما با این ماشین این بود که فقط برای راندن در محیطی بسیار کنترل شده طراحی شده بود، در یک پارکینگ کاملا خالی و صاف -- حتی راه ها بوسیله مخروطهای ترافیک قرمزتعریف شده بود.
بنابراین با این موفقیت، تصمیم گرفتیم که قدم بزرگ بعدی را برداریم، ساختن یک ماشین واقعی که بتواند در جاده های واقعی رانده شود. اما این ماشین چگونه کار می کند؟ خب، این یک سیستم نسبتا پیچیده است، اما اجازه بدهید برایتان توضیح دهم، تا ساده تر شود. ما 3 مرحله داریم. دریافت اطلاعات ، تجزیه و تحلیل و واسطه های غیر بصری. خیلی خب، واضح است که راننده نمی تواند ببیند، بنابراین سیستم نیاز به درک محیط و جمع آوری اطلاعات برای راننده دارد. برای آن، از یک دستگاه اندازه گیری داخلی استفاده کردیم. این دستگاه شتاب را - شتاب زاویه ای را- اندازه گیری می کند -- درست مثل گوش انسان ، گوش داخلی. ما آن اطلاعات را با یک واحد GPS ترکیب کردیم تا یک تخمین از موقعیت ماشین بدست آوریم. همچنین از دو دوربین برای تشخیص خطوط جاده استفاده کردیم. و همچنین از سه لیزر به عنوان تشخیص دهنده های محدوده ی مسیر استفاده کردیم. لیزرها محیط را برای تشخیص موانع اسکن می کنند -- ماشینی که از جلو نزدیک می شود ، از عقب نزدیک نزدیک می شود و همچنین هر مانعی که به مسیر وارد می شود، و موانع اطراف وسیله ی نقلیه.
سپس تمام این مجموعه ی گسترده ی اطلاعات به کامپیوتر داده می شود، و کامپیوتر می تواند دو کار انجام دهد. اول از همه ، پردازش این اطلاعات برای داشتن درکی از محیط -- اينها خطوط جاده هستند، اينها موانع هستند-- و این اطلاعات به راننده انتقال دهد. همچنین این سیستم به قدر کافی هوشمند است تا امن ترین مسیر را برای راندن ماشین تشخیص دهد. بنابراین ما نیز میتوانیم دستورالعمل هایی را در مورد نحوه ی هدایت خودرو تعریف کنیم. اما مشکل اصلی اینجاست : چگونه باید این اطلاعات و دستورالعمل ها را به شخصی که نمی تواند سرعت و دقت کافی برای رانندگی را ببیند منتقل کنیم. پس ما برای این کار مدل های مختلف تکنولوژی رابط غیر بصری را توسعه داديم. بنابراین ما از سیستم صوتی سه بعدی صداي تيز شروع کردیم، یک جلیقه ی مرتعش، یک click wheel با دستورات صوتی ، یک leg strip، حتی یک کفش که به پا فشار وارد می کند. اما ما امروز قصد داریم در مورد- سه تا از این رابط های غیر بصری صحبت کنیم.
اولین رابط DriveGrip نامیده می شود. این دستگاه یک جفت دستکش است که در قسمت بند انگشت عوامل ویبراتور دارد، تا شما بتوانید دستور العمل های مربوط به -- نحوه ی کنترل جهت و قدرت را انتقال دهید. نام دستگاه بعدی SpeedStrip است. این دستگاه یک صندلیست -- در حقیقت، یک صندلی هشدار دهنده. ما آن را تکه تکه کردیم، و عوامل ویبراتور را دوباره با الگوهای متفاوتی سوار کردیم. و آن ها را برنامه ریزی کردیم که اطلاعات مربوط به سرعت، و همچنین دستور العمل های مربوط به پدال های گاز و ترمز را انتقال دهند. شما این جا می توانید ببینید چگونه کامپیوتر محیط اطراف را درک می کند، و چون شما نمی توانید لرزش را ببینید، ما LED های قرمز روی دستکش راننده قرار دادیم تا شما بتوانید ببینید چه اتفاقی می افتد. این ، تصویر اطلاعات سنسور ها است، و این اطلاعات از طریق کامپیوتر به دستگاه ها انتقال داده می شود.
این دو دستگاه ، DriveGrip و SpeedStrip ، خیلی مفید هستند. اما مشکل اینجاست که این دستگاه ها اصولا دستور دهنده هستند. بنابراین این واقعا آزادی نیست، درسته؟ کامپیوتر به شما می گوید چگونه رانندگی کنید -- به چپ بپیچ، به راست بپیچ، گاز بده ، بایست. ما به این می گوییم مشکل صندلی عقب راننده ! بنابراین ما از دستگاه های دستور دهنده فاصله گرفتیم ، و بیشتر روی دستگاه های اطلاع دهنده تمرکز کردیم. یک نمونه ی خوب رابط غیر بصری اطلاعات AirPix نام دارد. فکر کردیم از آن به عنوان مانیتور برای فرد نابینا استفاده کنیم. این دستگاه یک صفحه ی کوچک است که تعدادی سوراخ روی خود دارد، و هوای فشرده از آن بیرون می آید، و در حقیقت با هوای فشرده تصاویر را رسم می کند. بنابرابن حتی اگر شما نابینا باشید، می توانید دستتان را روی آن بگیرید، و می توانید خطوط جاده و موانع را ببینید. در حقیقت، شما همچنین می توانید قدرت خروج هوا و احتمالا دمای آن را تغییر دهید. بنابراین این دستگاه در حقیقت یک رابط چند بعدی است . شما این جا می توانید دوربین چپ، دوربین راست و نحوه ی ترجمه ی آن توسط کامپیوتر و فرستادن اطلاعات به AirPix را ببینید. برای این کار، ما از یک شبیه ساز استفاده کردیم، فرد نابینایی که برای رانندگی از AirPix استفاده می کند. این شبیه ساز همچنین برای تعلیم نابینایان بسیار مفید بود و همچنین برای امتحان سریع ایده های متفاوت برای انواع رابط های غیر بصری. این نحوه ی کار دستگاه به طور مقدماتی بود.
حدود یک ماه پیش، در 29 ژانویه، در پیست اتومبیل رانی مشهورDaytona International Speedway در حین مسابقات Rolex 24 برای اولین بار ماشین در معرض عموم رونمایی شد. حتی خود ما هم کمی شگفت زده شدیم. اجازه بدید ببینیم :
(موسیقی)
(راوی در فیلم :) "این یک اتفاق تاریخی در ژانویه است." "اون به سمت جایگاه میاد، اعضای فدراسیون."
(تشویق اعضای فدراسیون)
(صدای بوق زدن)
"و حالا جایگاه !" "و حالا اون داره اتومبیل ون جلوییش رو دنبال می کنه." "اولین جعبه انداخته میشه." "حالا اجازه بدید ببینیم آیا <مارک> جاخالی میده؟" "اون موفق شد.از سمت راست جعبه گذشت." "جعبه ی سوم انداخته شد.جعبه ی چهارم انداخته شد." "اون موفق میشه به خوبی راهشو از بین دو جعبه باز کنه." "اون به اتومبیل ون نزدیک میشه تا ازاون بگذره." "این چیزیه که همه به خاطرش اینجاییم" "این انرژی نمایانگر شهامت و نبوغه." "اون به آخر مسیر می رسه،" "و راهش رو از میان بشکه های قرار داده شده باز می کنه. "
(صدای بوق زدن)
(تشویق حاضران مسابقه)
دنیس هنگ: خیلی برای شما خوشحالم. مارک می خواهد مرا تا هتل برساند.
Mark Riccobono: بله !
( تشویق حاضران TED)
دنیس هنگ: خب، از زمانی که ما این پروژه را شروع کردیم، ما صدها نامه، ایمیل ، تماس دریافت کردیم از سراسر دنیا. نامه ها معمولا تشکر آمیز بودند،اما گاهی هم خنده دار، مثل اين یکی: " حالا می فهمم که چرا روی دستگاه خودپرداز مخصوص ماشین ها خط بریل وجود دارد." ( خنده حاضرین ) اما بعضی وقتها.. ( خنده حاضرین ) ولی بعضی وقت ها چیز هایی دریافت می کنم -- نمی گویم که از آن ها(ايميل) متنفر هستم -- اما نامه ها از روی نگرانی های جدی بودند : " دکتر هنگ ، آیا شما دیوانه اید؟ می خواهید افراد نابینا را در جاده قرار دهید؟ " شما باید عقلتون رو از دست داده باشید . " اما این خودرو یک نمونه اولیه است، و قرار نیست وارد جاده ها بشود تا زمانی که ثابت شود به امنی خودروهای امروزی یا امن تر از آن است. و من واقعا معتقدم که این اتفاق می تواند رخ دهد.
اما هنوز، جامعه ی ما... آیا آنها این را یک ایده ی افراطی می پندارند؟ چگونه میتوانیم از بیمه استفاده کنیم؟ چگونه می توانیم گواهی نامه صادر کنیم؟ بسیاری از این موانع مختلف سر راه فن آوری های چالش برانگیز وجود دارد که پیش از اینکه به واقعیت بپیوندد باید آن ها را حل کنیم. البته ، هدف اصلی این پروژه... ساختن ماشینی برای نابینایان است. اما اساساً مهمتر از این ارزش فوق العاده ی استفاده از فن آوری spin-off است. که حاصل این پروژه بود. سنسورهایی که استفاده شده اند میتوانند در تاریکی .. و در میان مه و باران ببینند. و همچنین با نسل جدید رابط ها، ما می توانیم از این فناوری ها استفاده کنیم و از آن ها برای امن تر کردن خودروی بینایان استفاده کنیم. یا لوازم خانگی روزمره برای نابینایان -- در محیط های آموزشی، در محیط های دفتری. فقط تصور کنید در یک کلاس معلم چیزی رار روی تخته سیاه می نویسد و یک فرد نابینا با استفاده از این روابط غیربصری می تواند ببیند که چه نوشته شده و آن را بخواند. این فوق العاده با ارزش است. خب امروز ،چیزهایی را که نشان دادم،فقط شروع کار است.
خیلی ممنون.
(تشویق حضار)