آدام اوسترو: پس از به هنگام کردن آخرین وضعیتتان

تا پایان امسال، نزدیک به یک میلیارد نفر بر روی این سیاره فعالانه از سایتهای شبکه های اجتماعی استفاده خواهند کرد. یک چیزی که همه آنها به طور مشترک دارند این است که همه آنها خواهند مرد. در حالی که ممکن است فکر وحشت آوری باشد، من فکر می کنم که این برخی مفاهیم خیلی عمیق دارد که ارزش جستجو دارند.
چیزی که برای اولین بار باعث شد که من در این مورد فکر کنم یک پست وبلاگ در اوایل سال جاری نوشته شده توسط درک ک. میلر (Derek K. Miller) بود، که یک روزنامه نگار علمی و فن آوری بود. که در اثر سرطان جان باخت. و آنچه که میلر انجام داد این بود که خانواده و دوستان خود را وادار به نوشتن یک پست کرده بود که مدت کوتاهی پس از مرگ او ارسال شد. اینجا چیزی است که او برای شروع نوشته بود. او گفت، "همین است. من مرده ام و این آخرین پست من در وبلاگم هست. پیشاپیش، من می خواستم وقتی بدن من از مجازات سرطانم خاموش شد، خانواده و دوستانم این پیام آماده شده را که من نوشته ام منتشر کنند -- اولین قسمت از فرایند تبدیل این سایت از یک وب سایت فعال به یک سایت آرشیو است."
در حالی که به عنوان یک روزنامه نگار، آرشیو میلر ممکن است بهتر نوشته شده و با دقت خیلی بیشتری از اکثریت مردم مواظبت شده باشد، واقعیت این است که همه ما امروز در حال ایجاد یک آرشیو هستیم که چیزی کاملا متفاوت از هر چیزی دیگری است که توسط نسلهای قبلی ایجاد شده است.
چند آمار را برای یک لحظه در نظر بگیرید. هم اکنون 48 ساعت ویدیو در هر دقیقه در یوتوب (YouTube) آپلود می شود. 200 میلیون پیام توییت (Tweets) هر روز ارسال می شود. و کاربران فیسبوک به طور متوسط 90 قطعه مطلب هر ماه ایجاد می کنند. زمانی که شما در مورد والدین و یا پدر بزرگ و مادر بزرگتان فکر می کنید، در بهترین حالت آنها ممکن است تعدادی عکس و یا فیلم های خانگی، و یا یک دفتر خاطرات زندگی که در جایی در یک جعبه است را ایجاد کرده باشند. اما امروز ما همه در حال ایجاد این آرشیو فوق العاده غنی دیجیتالی هستیم که سالها پس از ما به طور نامحدود در فضای اینترنت زندگی خواهد کرد. من فکر می کنم که این در حال ایجاد فرصتهای فوق العاده جذابی برای تکنولوژی است.
برای اینکه روشن تر شود، من یک روزنامه نگار هستم نه یک تکنولوژیست، کاری که من میخواهم انجام دهم به طور مختصر اینه که یک تصویری از اینکه حال و آینده چگونه خواهند بود را ارائه کنم. در حال حاضر ما می بینیم سرویسهایی طراحی شده اند که به ما اجازه می دهند تا تصمیم بگیریم پس از مرگمان، بر سر مشخصات آنلاین ما و رسانه های اجتماعیمان چه اتفاقی بیفتد. در واقع یکی از آنها مرا در حالی که در یک رستوران درمیدان فورسکور (foursquare) در نیویورک بودم یافت
(پخش صدا) آدام اوسترو: سلام مرگ: آدام؟ آ. ا: بله. مرگ: مرگ می تواند تو را در هر زمان و هر جایی بگیرد، حتی در رستوران ارگانیک. آ. ا: این کیه؟ مرگ: برو به سایت "اگر من بمیرم" ifidie.net قبل از اینکه دیر بشود.
(خنده تماشاگران)
آ. ا: یک جور وحشت آوره، درسته؟ خوب کاری که این سرویس انجام می دهد به طور ساده اینه که به شما اجازه می دهد که یک پیغام یا ویدیو بسازید که بتواند بعد از مرگ شما در فیسبوک پست شود. در حال حاضر سرویس دیگری هست به نام 1000 خاطره. این به شما اجازه می دهد که ستایش آنلاینی را برای کسانی که دوستشان دارید ایجاد کنید، با عکس ها و فیلم ها و داستان ها آن را تکمیل کنید که پس از مرگ شما آنها می توانند آن را ارسال کنند. اما آنچه من فکر می کنم که بسیار جالب تر است بعدیست.
بسیاری از شما احتمالا با دب روی (Deb Roy) آشنا هستید که در ماه مارس، نشان داد که چگونه او قادر به تجزیه و تحلیل بیش از 90000 ساعت ویدیوی خانگی بود. گمان کنم همانطور که توانایی ماشینها در درک زبان انسان و پردازش گسترده مقدار زیادی داده بهبود می یابد، تجزیه و تحلیل کل محتوای یک زندگی امکان پذیر خواهد شد -- پیامهای توییت، عکس ها، فیلم ها، پست های وبلاگ -- که ما در سطح بسیار گسترده ای در حال تولید آنها هستیم. گمان می کنم که زمانی که اون اتفاق بیافته، برای شخصیتهای دیجیتالی مان ممکن خواهد شد تا مدتها پس از مرگمان همچنان با دنیای واقعی ارتباطشان را ادامه دهند به لطف مقدار زیادی از مطالبی که ما در حال ایجاد آنها هستیم و توانایی فن آوری که آنها را بفهمد.
ما همین الان شروع به دیدن بعضی از این تجربیات کرده ایم. سرویسی به نام توییت بعدی من (My Next Tweet) تمام جریان پیامهای توییتر شما را، هر چیزی که شما بر روی توییتر پست کرده اید را تجزیه و تحلیل می کند، برای پیش بینی اینکه پیام بعدی شما در تویتر چه می تواند باشد. خوب، همانطور که می توانید ببینید، نتیجه یک جورهایی می تواند خنده دار باشد. شما می توانید تصور کنید که یک چیزی شبیه این پنج، ده یا بیست سال دیگر وقتی توانایی های فنی ما بهبود یابد چه شکلی خواهد شد. یک گام فراتر رویم، آزمایشگاه رسانه ای دانشگاه MIT بر روی روباتهایی کار می کند که خیلی شبیه انسان تعامل می کنند خوب اگر این رباتها قادر بودند بر پایه شخصیت منحصر بفرد یک فرد مشخص ارتباط برقرار کنند بر پایه صدها هزار قطعه مطالبی که شخص در طول عمر خود آنها را تولید می کند، چی می شد؟
نهایتا، به صحنه مشهور از شب انتخابات سال ۲۰۰۸ در ایالات متحده فکر کنید، که CNN یک هولوگرام (نوعی هنر در نورپردازی) از هنرمند هیپ هاپ به نام will.i.am در استودیو به صورت زنده مخابره کرد برای مصاحبه با آندرسون کوپر (Anderson Cooper). چی می شد اگر ما قادر به استفاده از همان نوع فن آوری بودیم برای نمایش هولوگرام عزیزانمان در اتاق نشیمن مان -- که خیلی شبیه شیوه زندگی شان با ما تعامل کنه بر پایه همه مطالبی که آنها در طول زندگیشان ساخته بودند. گمان کنم این کاملا ممکن شود زیرا میزان داده ای که ما در حال استفاده از آنها هستیم و توانایی تکنولوژی برای درک آن هر دو بصورت نمایی توسعه می یابند. برای جمع بندی، فکر می کنم چیزی که همه ما نیاز داریم راجع به آن فکر کنیم این است که آیا ما می خواهیم این به واقعیت تبدیل شود -- و اگر اینچنین است، این برای مفهوم زندگی و هر چه که بعد از آن می آید چه معنایی را می دهد. بسیار سپاسگزارم.
(تشویق تماشاگران)