یپ رومر:اولین شهر چارتر دنیا؟

درسال ٢۰۰٧، من تصمیم گرفتم که تصوری دوباره از چگونگی تفکرمان به توسعه اقتصادی داشته باشم. هدف جدید ما می باید این باشد که وقتی هر خانواده در باره اینکه کجا دوست دارند زندگی و یا کار کنند، فکر می کنند، آنها باید قادر باشند که حد اقل بین مشتی از شهرهای مختلف که رقابت در جذب شهروندان جدید را دارند یکی را انتخاب کنند. برای رسیدن به این هدف، ما مسیر طولانی باید طی کنیم میلیونها نفر در کشورهای در حال توسعه هستند که حتی یک شهر هم ندارند که به آنها خوش آمد بگوید. اما چیزی شگف انگیز در مورد این شهرها این است که آنها ارزشمتد تر از بهایی که برای احداث آنها داده شده هستند. خوب این خیلی آسان است که ده ها و شاید صدها شهر جدید برای جهان تدارک ببینیم.
ممکن است این به نظر مضحک بیاید اگر تاکنون هرگز راجع به شهر جدید فکر نکرده باشید. ولی تنها جایگزینی ساختمانهای آپارتمانی در شهرها است. تصور کنید که نیمی از مردم که خواهان زندگی در آپارتمان هستند، آن را دارند؛ و نیمه دیگر هنوز آن ( آپارتمان) را ندارند. می توانید گنجایش همه آپارتمانهای موجود را با اضافه کردن بر آنها گسترش دهید. اما می دانید چیزی که برای شما اتفاق می افتد این است که این آپارتمانها و محوطه اطراف آنها قوانینی برای جلو گیری از سلب آسایش و مشکلات حاصل از ساخت وساز دارند. خوب افزودن به این (ساختمانها) بسیار مشکل خواهد بود. اما شما میتوانید در مناطق جدید بروید، و ساختمانهای آپارتمانی جدید بسازید، تا جایی که قوانین برای تسهیل ساخت وساز وجود داشته باشد به جای این رفتن به این مسیر( اضافه کردن به آپارتمانها) بنابر این من پیشنهاد کردم که دولتها مناطق جدید متفاوتی که به اندازه کافی بزرگ باشند برای ایجاد شهرها، و به نام شهرهای چارتر ایجاد کنند
بعدا" دانستم که تقریبا" همزمان خاویار (Javier) و اوکتاویو (Octavio) درباره چالش اصلاحات در هندراس فکر می کردند. آنها می دانستند سالیانه حدود ٧٥۰ هزار نفر از مردم هندراس به قصد رفتن به ایالات متحده آنجا را ترک می کنند، و آنها می خواستند بپرسند که آنها چه کاری می توانند انجام دهند تا مطمئن شوند که این افراد بماند و همان کارها را در هندراس انجام دهند . از یک نظر، خاویار به اوکتاویو گفت : " اگر ما سرزمینهای خالیمان را-- به سفارت بدهیم-- بخشی را به سفارت ایالات متحده و بخشی را به سفارت کانادا-- و مردمی که می خواهند تحت قوانین کانادا یا ایالات متحده، کار کنند بروند آنجا و شغل بگیرند، و در زمینهای سفارت کار کنند در غیر اینصورت آنها مجبور به رفتن به کانادا یا ایالات متحده برای انجام همان کارها نمیشوند؟"
در تابستان سال ٢۰۰٩، هندراس وارد بحران پیچیده ای قانون اساسی شد. در انتخابات برنامه ریزی شده بعدی، په په لوبو (Pepe Lobo) برد چشمگیری داشت بر پایه وعده اصلاحات، همرا با آشتی ملی. او از اوکتاویو خواست که رئیس کارکنان او شود. همزمان ، من آماده می شدم تا سخنرانی در تد داشته باشم. از میان فرآیند پالایش آزمون و خطا، بسیاری از تستهای کاربردی، من در تلاش برای پائین آوردن جوشش این مفهوم پیچیده شهر چارتر به اساس اولیه بودم. اولین نکته اهمیت قوانین بود، مثل قوانینی که می گویند شما نمی توانید مخل آپارتمانهای موجود باشید. ما توجه زیادی به فن آوریهای نو می کنیم ، اما فن آوری و قانون با هم یک فرآیند را ایجاد می کنند. و این در واقع قوانینی هستند که مارا عقب نگه میدارند.
در پائیز سال ٢۰١۰، یک دوست از گواتمالا لینک سخنرانی ( من را) را برای اوکتاویو فرستاد. او این را به خاویار نشان داد. آنها به من تلفن زدند. گفتند، " اجازه بدهید این را به رهبران کشورمان نشان دهیم." در دسامبر ما به میامی رفتیم، در سالن کنفرانس یک هتل. من تلاش کردم این نکته که چه میزان این شهرها ارزشمند هستند را توضبح دهم ، و ارزش آنها در مقابل هزینه آنها چقدر است. من از این اسلاید برای نشان دادن ارزش زمینهای بکر در یک منطقه مثل نیویورک ، استفاده کردم. توجه کنید، زمینی که در برخی موارد هزاران دلارهر فوت مربع آن ارزش دارد. اما این یک بحث نسبتا انتزاعی بود، هنگامی که یک وقفه بوجود آمد، اوکتاویو گفت، " پل شاید ما بتوانیم سخنرانی تد را ببیتیم."
( تشویق تماشاگران)
خوب در سخنرانی تد در شرایط خیلی ساده پی ریزی شده بود، یک شهر چارتر وقتی که شما با زمین غیر مسکونی شروع می کنی، یک چارتر با قوانین مشخص که برای آن برقرار می کنید و سپس یک فرصت انتخاب برای مردم ، که تحت این قوانین به آنجا بروند و زندگی کنند و یا نروند . خوب، رئیس جمهور هندراس از من خواست اوگفت که ما به این پروژه نیاز داریم، این مهم است، این میتواند راهی برای به جلو بردن کشور ما باشد. از من خواسته شده که به تگوسیگالپا (Tegucigalpa) بروم دوباره در مورد آن در چهارم و پنجم ژانویه صحبت کنم. من سخنرانی پر از واقعیت دیگری را ارائه دادم که شامل اسلایدهای مانند اینها بود، که تلاش می کرد که این نکته را برساند که اگر شما می خواهید ارزشهای زیادی را در یک شهر ایجاد کنید، باید (این شهر) خیلی بزرگ باشد. این تصویری از دنور است، طرح کلی از فرودگاه جدیدی که در دنور ساخته شده بود. این فرودگاه به تنهایی پوششی برابر صد کیلومتر مربع را می دهد. من در تلاش بودم که هندوراسی ها را متقاعد کنم، که اگر می خواند شهر جدیدی احداث کنند، باید با زمینی به مساحت حداقل ١۰۰۰ کیلومتر مربع شروع کنند. و این بیش از ۲۵ میلیون هکتار است. همه موادبانه تشویق کردند. در چهره مخاطبان توجه و جدیت زیادی بود. رهبر کنگره آمد بر روی صحنه و گفت، " پرفسورخیلی سپاسگزارم برای سخنرانیتان، اما شاید بهتر باشد که ما سخنرانی تد را ببینیم. من آن را در لپ تاپ خودم دارم." خوب من نشستم و سخنرانی نمایش داده شد.
عصاره ی کلام این بود که یک شهر جدید میتواند انتخابهای جدیدی را به مردم ارائه کند. اینجا یک گزینه برای شهر وجود دارد که شما می توانید به آن مهاجرت کنید در هندراس به جای اینکه صدها مایل دورتر به شمال (ایالات متحد) بروید. و همچنین شامل گزینه های جدید برای رهبران. زیرا رهبران دولت در هندراس به کمک کشورهای همکار نیاز دارند که می توانند منافعی برای کشورهای همکار داشته باشند که کمک به برقراری قوانینی برای اجرای این چارتر می کنند. که همه بتوانند اطمینان حاصل کنند که چارتر واقعا" اجرا شود. بصیرت رئیس جمهورر لوبو اطمینان از اجرای آن میداد که من در مورد راهی برای یافتن سرمایه گذارهای خارجی برای ساختن این شهر، می اندیشیدم و این می توانست به طور یکسان برای همه احزاب در هندراس مهم باشد کسانی که سالها ترس و بدگمانی را متحمل شده بودند.
ما محل را بازدید کردیم. این تصویری از آنجاست. این به آسانی میتواند هزار کیلومتر مربع را در بر گیرد. در مدت کوتاهی پس از آن ، در روز ۱۹ ژانویه کنگره به ترمیم قانون اساسی رای داد که ماده ای در قانون اساسی داشته باشند که به آنها اجازه ایجاد منطقه ویژه توسعه را می دهد. در کشوری که از این بحران پیجیده به تازگی عبور کرده بود، آرا کنگره برای این متمم قانون اساسی ١٢٤را موافق به یک مخالف بود. همه احزاب، همه جناح ها در جامعه، این را حمایت کردند. برای اینکه بخشی از قانون اساسی باشد بایستی این دوباره به تصویب مجلس می رسید . در ١٧ فوریه این دوباره به تصویب رسید با یک رای گری دیگر با ۱۱۴ رای موافق به یک رای مخالف.
بلافاصله بعد از رای گیری، بین ٢١ تا ٢٤ فوریه، یک هیات حدود ٣۰ هندوراسی به دو مکان در جهان که بیشترین علاقه را به احداث این شهر داشتند رفتند. یکی کره جنوبی. این یک تصویری از مرکز شهر جدید بزرگی است که در حال ساخت در کره جنوبی است-- بزرگتر از مرکز شهر بوستون است. همه این که شما می بینید طی دو سال ساخته شده است، بعد از صرف چهار سال برای گرفتن مجوز. مکان دیگری که خیلی علاقمند بودند برای ساختن این شهر سنگاپور بود. در واقع آنها دو شهر در چین ساخته بودند و سومی هم در حال آماده سازیست.
خوب اگر ما در این باره عملی فکر کنیم، ما اینجا هستیم. ما محل را دریافت کردیم؛ آنها درباره محل دومین شهر فکر می کنند. یک سیستم قانونی ایجاد کردند که به مدیران اجازه می دهد وارد آن شوند، و همچنین یک سیستم قانون خارجی. یک کشور در حال حاضر داوطلبانه شده که به دادگاه عالی شان اجازه داده که سیستم قضایی جدیدی برای دادگاه تجدید نظر در آنجا ایجاد کند. طراحان و سازنده گان که علاقه بسیار به این شهر دارند در آنجا حضور دارند. حتی آنها میتوانند برایشان منابع مالی تامین کنند. اما یکی مشکلاتی که قبلا حل شده این است که آنها تعداد زیادی مستاجر دارد. تعداد زیادی از موسسات تمایل دارند در آمریکا مستقر شوند. بخصوص در مناطق آزاد تجاری، و مردم زیادی که تمایل دارند به آنجا بروند. در سراسر جهان، ٧۰۰ میلیون نفر می گویند آنها علاقمند هستند که هم اکنون به طور دائمی به منطقه دیگری بروند.
یک میلون نفر سالیانه آمریکای لاتین را به قصد آمریکا ترک می کنند. خیلی از آنها پدرانی هستند که باید خانواده خود را برای گرفتن کار، ترک کنند-- برخی مادران مجردی هستند که باید پول کافی برای پرداخت هزینه غذا و لباس فرزندانشان بدست آورند. متاسفانه، گاهی حتی کودکانی که تلاش می کنند که به والدینشان که در بیشتر اوقات آنها را برای یک دهه ندیده اند ملحق شوند.
خوب فکر ساخت یک شهر در هندوراس چه ایده ای است؟ و یا ساخن دوجین از آنها، و یا صد تا از آنها در سراسر جهان؟ این چه نوع ایده ای است که مصممانه فکر می کند که هر خانواده حق انتخاب ازبین چندین شهر که رقابت در جذب ساکنان جدید دارند ، را دارا باشد این ایده ایست که ارزش پراکنه شدن را داراست. دوستان من در هندوراس از من خواستند که بگویم ، سپاسگزاریم تد.
( تشویق تماشاگران)