چگونه زنان پاکستانی در حال بازگرداندن اینترنت هستند

تصور کنید که در کنارغریبه‌ایبیدار می‌شوید -- گاهی چندین غریبه -- در حال بازجویی شدن درباره حق بودنتان بخاطر چیزی که آنلاین نوشته‌اید، با پیغامی عصبانی بیدار می‌شوید، که برای ایمنی‌تان ترسیده و نگران هستید. به دنیای آزار و اذیت‌هایاینترنتی خوش‌آمدید.
نوعی از آزار که زنان پاکستان با آنروبرو هستند بسیار جدی است و گاهی منجر به خروجی‌های مرگبار می‌شود. این گونه از آزارها زنان را از دستیابی به اینترنت باز می‌دارد اساساً، دانش و آگاهی. این یک نوع از ظلم است.
پاکستان ششمین کشور پرجمعیت دنیاست، با ۱۴۰ میلیون نفری که به تکنولوژی‌هایموبایل دسترسی دارند، و ۱۵ درصد نفوذ اینترنت. و به نظر نمی‌رسد این عدد با ظهورتکنولوژی‌های جدید کمتر شود. پاکستان همچنین زادگاه جوانترین برنده‌یجایزه صلح نوبل است، ملاله یوسفزی. اما این تنها یک بُعد از پاکستان است. بُعد دیگر جایی است کهمفهوم پیچیده عزت به زن‌ها و بدن‌هایشان مرتبط شده است، جایی‌که مردان مجازند به زنان توهین کنند و حتی گاهی آن‌ها را به قتل برسانند به نام «شرف و عزت خانوادگی،» جایی‌که زنان درست جلوی خانه‌هایشانرها می‌شوند تا بمیرند برای صحبت کردن با مردیاز طریق موبایل، تحت عنوان «عزت و شرف خانوادگی.» اجازه دهید این مطلب را واضح‌تر بگویم: این عزت نیست، این یک قتل سنگدلانه است.
من از روستای بسیار کوچکی در پنجاب، پاکستان آمده‌ام. جایی‌که زنان مجاز به ادامه تحصیل در مقطع بالاتر نمی‌باشند. بزرگان خاندان بزرگ من به زنان‌شان اجازه نمی‌دهند تا تحصیلات تکمیلی‌شان را دنبال کنندیا شغل‌های حرفه‌ای داشته باشند. اگرچه، برعکس سایر سرپرستان خانواده من، پدرم تنها کسی بود که واقعاً جاه‌طلبی‌های مرا حمایت کرد. تا مدرک حقوقم را بگیرم، البته، بسیار مشکل بود، و اخم‌هایی ناشی از عدم موافقت وجود داشت. اما در انتها، می‌دانستم کهیا خودم یا آن‌ها را باید انتخاب کنم، و من خودم را انتخاب کردم.
(تشویق حضار)
رسوم خانواده‌ من و انتظارات از یک زن تا وقتی که ازدواج نمی‌کردم به من اجازه داشتن موبایل نمی‌داد. و حتی وقتی که ازدواج کرده بودم، این وسیله تنها ابزاری برای نظارت بر من بود. زمانی که در برابر این ایده مقاومت کردمکه توسط شوهر سابقم بررسی شوم، او واقعاً با آن موافقت نکرد و مرا از خانه‌اش بیرون انداخت، همراه با پسر شش ماهه‌ام، عبدالله. و آن اولین باری بود که از خودم پرسیدم، «چرا؟ چرا زنان برای لذت بردن ازحق‌های برابر مجاز نیستند که در قانون اساسی ما تضمین شده‌اند؟ درحالی‌که قانون بیان می‌کرد که یک زندارای حق دسترسی برابر است به اطلاعات، چرا همیشه این مردان هستند-- برادرها، پدرها و شوهرها -- که این حق را به ما اعطا می‌کنند، و به طور موثر قانون را بی‌ربط می‌کنند؟»
پس تصمیم گرفتم که قدمی بردارم، بجای ادامه دادن به زیر سوال بردناین ساختار مردسالارانه و هنجارهای اجتماعی. و من در سال ۲۰۱۲بنیاد حقوق دیجیتال را تاسیس کردم برای رسیدگی به تمامی مسائل وتجربه زنان در فضاهای آنلاین و اذیت و آزارهای سایبری. از سخنرانی کردن برای اینترنت ایمن و رایگان تا متقاعد کردن زنان جوان که دسترسی به اینترنت ایمن، حقبنیادی، پایه‌ای و انسانی آنهاست، من در حال تلاش برای اجرای نقش خودمبرای روشن کردن اولین جرقه هستم تا سوال‌هایی که تمام این سال‌ها مراآزار می‌دادند را متوجه شوم.
با امیدی در قلبم، و تا با ارائه راه‌حلی به این تهدید، من اولین خط کمک آزار واذیت سایبریمنطقه و پاکستان را راه‌اندازی کردم در دسامبر ۲۰۱۶ --
(تشویق حضار)
برای گسترش پشتیبانی‌ام به زنانی کهنمی‌دانستند به چه کسی مراجعه کنند زمانی که با تهدیدهای جدیآنلاین مواجه می‌شوند. من به زنانی فکر می‌کنمکه حمایت ضروری را ندارند تا با آسیب روحی مقابله کنند زمانی که در فضای آنلاین احساس ناامنی می‌کنند، و درحالی‌که به دنبال فعالیت‌های روزانه‌شان می‌روند. به این فکر می‌کنند که یک تهدید به تجاوز درصندوق دریافت‌شان وجود دارد.
دسترسی ایمن به اینترنتیک دسترسی به آگاهی و دانش است، و دانش آزادی است. زمانی که برای حق دیجیتال زنان می‌جنگم، من درحال جنگیدن برای برابری هستم.
سپاسگزارم.
(تشویق)