اسکرامم: سکوت برای نجات یافتگان خودکشی را بشکنید

از همه ظواهر بیرونی، همه چیز برای جان (John) خوب پیش می رفت. او به تازگی قرارداد فروش آپارتمانش را در نیویورک امضاء کرده بود با شش برابر سود، در حالی که او تنها پنج سال مالک آن بود. مدرسه ای که او فوق لیسانسش را از آن گرفته بود به او پیشنهاد تدریس داده بود، به معنی اینکه ، نه تنها حقوق، بلکه مزیتی بود که برای اولین بار در این سن (به کسی این پیشنهاد می شد). علی رغم اینکه همه چیز برای جان (John) خوب پیش می رفت، او در کشمکش ، مبارزه با اعتیاد و گرفتار افسرگی بود.
در شب یازدهم جون سال ٢۰۰٣، او از لبه نرده های پل منهتن بالا رفت او خود را به آب جفاکار زیر (پل) پرتاب کرد. به شکل عالیی-- نه ، به شکل معجزه ،آسایی-- او زنده ماند. سقوط، دست راست او را خرد کرد، تمامی دنده هایش شکست، ریه اش پاره شد، او بر اثر فشار بیهوش شد و زیر فشار رود (East River) وبه زیر پل بروکلین (Brooklyn Bridge) و بطرف مسیر کشتی ساتن ایلند (Staten Island) رفت، جایی که مسافرانِ کشتی صدای فریاد درد او را شنیدند، با ناخدای کشتی تماس گرفتند و او با گارد ساحلی تماس گرفت و او (غریق) را از رود (East River) گرفتند و او را به بیمارستان بل وییو منتقل کردند.
و این در واقع جاییست که داستان ما آغاز می شود. زیرا زمانی که جان (John) خود را متعهد می کند که (نگاهی به) زندگی گذشته اش بیندازد -- اول فیزیکی، و سپس روحی، بعدا" معنوی-- او در می یابد که در آنجا منابع قابل دسترس کمی برای کسانی که به شیوه ای که او انجام داد، مبادرت به پایان دادن به زندگیشان کرده اند وجود دارد.
تحقیقات نشان می دهد نوزده نفر از بیست نفری که اقدام به خودکشی می کنند نا موفق بودند. اما این افراد که قبلا" نا موفق بودند (در خوکشی) تا ٣٧ برابر احتمال موفقیت بیشتری در دومین مرتبه ی خودکشی دارند. این افراد به طور جدی در خطراند با منابع خیلی کمی که آنها را پشتیبانی کند. و چیزی که اتفاق می افتد وقتی که افرادی تلاش برای جمع وجور کردن دوباره زندگیشان می کنند، به دلیل تابوهای (taboo) اجتماعی پیرامون موضوع خودکشی، ما مطمئن نیستیم که چه بگویم، و بنابراین در اغلب اوقات ما هیچ چیزی نگویم. و بیشتر از آن، انزوایی که افرادی مانند جان (John) خودشان را در آن می یابند
من داستان جان (John) را خیلی خوب می دانم زیرا من جان (John) هستم. امروز، در اینجا، برای اولین بار، در یک محیط عمومی من اعتراف می کنم به چیزی که بر من گذشته است اما پس از ، از دست دادن یک معلم دوست داشتی در سال ٢۰۰٦ و یک دوست در سال گذشته به دلیل خودکشی، و نشستن در سالن تد در سال گذشته، من دانستم که من باید سکوت خود را بشکنم و از تابوی خود بگذرم و درباره این ایده که ارزش پراکنده شدن دارد، گفتگو کنم.-- و این برای افرادیست که گزینه دشواری را برگزیده بودند و برای به زندگی برگشتن نیاز به منابع بیشتر و کمک ما دارند.
همانطور که پروژه تروور (Trevor Project) می گوید، این بهتر میشود. این راه بهتری میشود امروز من برگزیدم که از گنجه ای کاملا" متفاوت بیرون آیم که شما را تشویق کنم، شما را وا دارم، که اگر شما کسانی هستید که (به خودکشی) فکرکردیده اید و یا اقدام به خودکشی کردید ه اید، و یا کسانی را می شناسید که اقدام کرده اند، درباره آن صحبت کنید، و کمک بگیرید. این گفتگوییست که ارزش دارد و ایده ای که ارزش پراکنه شدن دارد.
سپاسگزارم.
(تشویق تماشاگران)