کاترین موهر : گذشته جراحی ، حال و آینده با روبات ها

یک سخنرانی در باره ربات های جراحی و همینطور درباره جراحی. در زمانیکه من تلاش می کردم که تصاویر خودم را بسازم، اما نه به شکلی گرافیکی ، در نظر داشته باشید که جراحی رابطه های متعددی با خون دارد ، بیشتر از رابطه ای که اشخاص عادی با خون دارند. چرا که در آخر ، چیزی که جراحان با بیماران انجام می دهند، اگر بدون مجوز باشد، یک جنایت است. جراحان مانند خیاطان، لوله کش ها، نجارها ، از برخی نظرها ، قصاب ها برای دنیای پزشکی هستند بریدن ، تغییر شکل دادن ، بهسازی کردن ، گذرگاه ساختن ، تعمیر کردن، اما شما نیاز دارید که در مورد وسایل جراحی و همینطور همزمان درباره انقلاب در تکنولوژی جراحی صحبت کنید
لذا به منظور اینکه به شما یک دورنمایی از جایی که الان هستیم با جراحی با ربات بدهم، و همینطور قرار است که در آینده به کجا برویم، من می خواهم به شما کمی دورنما و پیش زمینه اینکه چگونه به این نقطه رسیده ایم ، بدهم. به اینکه چگونه قبول کردیم که جراحی کار مناسبی است، که این یک کاری بوده که امکان انجامش وجود داشته است، و این نمونه بریدن ها و بهسازی مورد قبول بوده است.
لذا، برای اینکه کمی دورنما-- در باره ده هزار سال قبل داشته باشیم، این یک جمجمه سوراخ کاری شده است، و سوراخ کاری یک سوراخ ساده فقط ایجاد یک سوراخ در جمجمه بوده است. و صدها اسکله مانند این در محوطه های باستانی یافت شده است در تمام دنیا، مربوط به زمان های پنج تا ده هزار سال قبل. پنج تا ده هزار سال قبل! حالا این را تصور کنید. شما یک حکیم در یک دهکده در زمان پارینه سنگی (عصر حجر) هستید. و شما چند نفر را دارید که مطمئن نیستید که چه مریضی دارند، (اولیور ساک جراح معروف دانشگاه کلمبیا قرار است که در آینده متولد شود) او دچار حمله ای صرع است ، و شما این را نمی دانید، اما شما با خودتان فکر می کنید، من درباره بیماری این مرد مطمئن نیستم، اما شاید اگر من یک سوراخ در سر این آدم ایجاد کنم، بتوانم این بیماری را درمان کنم ! (خنده حضار) الان این یک تفکر جراحی است.
ما اینجا به نقطه آغاز درگیری جراحی می رسیم. چیزی که در این باره متحیر کننده است ، این است که هر چند ما نمی دانیم که چه مقدار تفکر مذهبی در این موضوع دخیل بوده است، و یا چه مقدار از این کار به قصد درمان بوده است، اما چیزی که ما می توانیم بگوییم این است که این بیماران زنده می مانده اند! بر اساس نتیجه گیری ما از لبه های سوراخ های فوق، آنها روزها ، یا ماها یا سالها بعد از این درمان (سوراخ کردن جمجمه) زنده بوده اند. و اینجا ما می توانیم شواهدی را ببینم از تکنیک بهینه شده که هزاران هزار سال دست به دست شده است، در تمام دنیا، و به صورت مستقل در تمام دنیا رشد کرده است، در تمام جاهایی که هیچ ارتباطی با یکدیگر نداشته اند. ما واقعا داریم به وجود آمدن جراحی را می بینم.
حالا می میتوانیم به سرعت از خیلی سالها بگذریم و عصر برنز را پشت سر بگذاریم، و می توانیم ابزار بهینه سازی و تصفیه به وجود می آیند ، اما جراحان در این دهه کمی محافظه کار تر بوده اند نسبت به اجدادشان که جسورانه جراحی می کردند، این اشخاص به شکل محدود تری جراهی می کردند منصفانه بگوییم ، جراحی های سطحی می کردند. و جراحان بیشتر تاجران می بوده اند، تا پزشکان. این شیوه ادامه داشت تا زمان رنسانس.
که ممکن بود تعدادی از نویسنده ها را نجات دهد، اما واقعا جراحان را نجات نمی داد. اما آنها باز مورد اعتماد نبودند. جراحان همچنان مقداری مشکل روابط عمومی داشتند. به دلیل اینکه دورنما قبلا طور دیگری چیده شده بود توسط آریشگرانی که شهر به شهر مسافرت می کردند. اشخاصی که شهر به شهر ، روستا به روستا، و اعمال جراحی را به مانند یک هنر انجام می دادند. و چون ما اکنون در زمان قبل از پیدایش داروهای ضد درد هستیم، درد بیماران همانقدری که مردم حدس می زدند ، به اندازه حدس خود جراحان بود. یکی از مشهورترین این جراحان ، فریر جاکوز، اینجا به ما نشان می دهد که چگونه را دفع سنگ کلیه انجام می شده است، که از مثانه سنگ را بر می دارند، یکی از هجومی ترین اعمال جراحی که در آن زمان صورت می پذیرفته است، کمتر از دو دقیقه زمان می برده است. شما باید جراحی تان به مانند یک جرقه چشمگیر و و واقعا سریع می بوده اید.
و شما در اینجا می بینید که چگونه سنگ را بر می دارد. و او اعتبار این عمل جراحی در جمع عمومی را از چهار هزار سال قبل داشته است، در کل اروپا، که عدد مهیجی است، وقتی که شما تصور می کنید که جراحی می بایست اخرین ملجا یا پناهگاه برای اشخاص باشد، منظورم این است که چه کسی خودش را در این مسیر و بدست این جراحان قرار می دهد ؟ مگر اینکه ناتوانی حس درد ، حس را از شما برده باشد. با دلایلی که از طرف مورتو اتر اینهر در ماس در سال 187 آورده شده است، تمام عصر جدید جراحی به سمت کنونی هدایت شد. داروهای بیهوشی به جرحان آزادی جراحی داد. داروهای هوش بری به جراحان ازدی تجربه کردن داد، تا شروع به کاوش های عمیق تر در بدن کنند. این واقعا یک انقلاب در بیهوشی بود.
اما باز هم یک مشکل کاملا اساسی وجود داشت. بعد از یک عمل جراحی نفس گیر، و تلاش برای بهبودی و شفا دادن به چیزهایی که قبلا قابل لمس نبودند، مریض ها می مردند. آنها از عنونت های بسیار کلان می مردند. جراحی هیج آسیب دیگری نمی زد، اما این خیلی سریع شما را می کشت. عفونت قسمت عمده ای از بیماران عمل های جراحی را در بر می گرفت ، تا اینکه انقلاب بزرگ دیگری در جراحی به وقوع پیوست. و آن فن ضد عنونی کردن بود.
جزوف لیستر یک ضد عفونی کننده بود، یا بزرگترین طرفدار ضد عفونی کردن ، به بسیاری از جراحان شکاک ، اما سرانجام ، آنها نظرشان را عوض کردند. برداران میو برای دیدن لیستر به اروپا آمدند. و آنها به کلینک خودشان در آمریکا برگشتند و گفتند: که یاد گرفته اند که شستشوی دست همانقدری مهم است که قبل از عمل جراحی انجام شود که بعد از عمل جراحی انجام شود. چیزی به این سادگی. و اکنون ، مرگ و میر به شکل قابل توجهی کاهش یافته است.
این عمل های جراحی اکنون اثر بخش و مفید بود. بیمارانی که نسبت به درد بی حس بودند ، و محل هایی که ضد عفونی شده بود. تمام مشکلات حل شده بود ، و حالا شما می توانستید که جراحی را در بر جایی انجام دهید، بر روی روده، کبد، روی قلب ، روی مغز . پیوند اعضا : شما می توانید که یک عضو بدن یک انسان را بردارید و به بر روی بدن یکی دیگر بگذارید و این عضو کارکند. جراحان دیگر مشکلی برای مورد احترام قرار گرفتن نداشتند. آنها تبدیل به خدا شده بودند.
دوره جراح بزرگ ، شکاف بزرگ ، اکنون رسیده بود اما با هزینه ای زیاد، چرا که آنها جانها را نجات می دادند، اما الزاما کیفیت زندگی را نیز حفظ نمی کردند. به دلیل اینکه افراد سالم معمولا به جراحی نیاز ندارند، و افراد غیر سالم زمان خیلی سختی را سپری می کنند تا از برش های مانند این بهبودی یابند، سوالی که باید پرسیده می شد: "خوب ، ایا ما می توانیم همین جراحی را انجام دهیم، اما با یک شکاف ها و برش های کوچکتر؟" لاپاروسکوپی ، کاری است که جراحی های اینگونه است. جراحی با یک وسیله دراز ، اما یک برش کوچک. و این واقعا دورنمای جراحی را عوض کرد. تعدادی از وسایل مورد استفاده در این جراحی ها ، از صدها سال قبل در دسترس بوده اند. اما فقط برای پیدا کردن ناخوشی مورد استفاده قرار می گرفته اند تا سال 1980 زمانی که تغیراتی در تکنولوژی دوربین به وجود آمد مانند این : و اجازه داد که این کار برای یک عمل واقعی انجام شود.
و چیزی که شما می بینید، این اولین تصویر از یک جراحی تصویری است و پس ما از طریق لوله ها وارد می شویم، این یک روش جدید برای ورود به بدن است. این بسیار متفاوت از چیزی که شما از جراحی تصور می کنید ، به نظر می آید. ما دو ابزار را از دو جهت و دو برش مختلف وارد بدن می کنیم و بعد شما می توانید شروع به دستکاری بافت کنید. در طی ده سال بعد از اول عمل جراحی کسیه صفرا، که توسط روش لاپورسکوپی (از طریق لوله) انجام شد تعداد زیادی از عمل های کیسه صفرا از طریق لاپورسیکوپی انجام شد. واقعا یک انقلاب بزرگ صورت گرفت.
اما برای این انقلاب تلفاتی نیز وجود داشت، یادگیری این تکنیک بسیار سخت تر از چیزی بود که همه انتظارش را داشتند. نرخ یادگیری بسیار طولانی بود و در طی این منحنی یادگیری، پیچیدگی کاملا افزایش یافت. جراحان مجبور شدند که از دوربین های سه بعدی صرفنظر کنند. آنها همچنین مجبور شدند از مچ ها صرفنظر کنند. انها مجبور شدند که از پیشنهادات درکی را برای ابزارهایشان ، رها کنند. این جراح بیش از سه هزار ساعت تجربه عمل جراحی لاپارسکوپیک دارد. و اکنون این یک نا امید کردن جز به جز برای جایگزینی سوزن بود. اما این کار سختی بود. و یکی از دلایل سخت بودن این کار ابزارهای خارجی بشدت آسیب زننده هستند. شما این ابزارهای دراز را دارید و باید که بروی یک خط مرکزی حرکت کنید. و این ابزارها به صورت اساسی عقب افتاده هستند.
لذا چیزی که شما نیاز دارد، این است که از امکانات دست خودتان بهره بگیرید. و آن را در آن سمت برش کوچک قرار دهید، شما نیاز خواهید داشت که مچ خود را بر روی ابزار بگذارید. و همینطور، من باید که در باره ربات با شما صحبت کنم. ربات داوینچی، تنها مچ را در آن سوی برش و داخل بدن قرار می دهد. و اینجا شما اولین جراحی را با این مچ ربات می بینید. و اکنون در مقایسه جراحی لاپاروسکپی، شما می توانید دقیقا سوزن را در روی ابزار یا ربات خود جا دهید، و می توانید سوزن را به داخل بدن منتقل کنید و خط سیر را دنبال کنید. و دلیل اینکه اینقدر این کار ساده تر شده این است که شما می توانید درقسمت پایینی تصویر ببییند که دست در حال ایجاد تغییر و جنبش است، و ربات و ابزار دقیقا حرکت و جنبش دست را پیگیری و شبیه سازی می کند . و اکنون هر جه شما بین این ابزار و دست قرار دهید، این یک ربات بزرگ و پیچیده است. جراح پشت کنسول یا میز فرمان می نشیند، و ربات را با کنترلر های که می بینید، کنترل می کند . و ربات این ابزارها را جابه جا می کند، و به آنها در داخل بدن قدرت می دهد. شما یک دوربین سه بعدی دارید و در نتیجه یک تصویر سه بعدی می بیند.
و از زمانی که این از سال 1999 معرفی شده است، تغداد زیادی از این ربات به فروش رسیده است و در روند جراحی هایی مانند برداشت پروستات ، مورد استفاده قرار گرفته است. که می بینید پروستات در عمق لگن خاصره قرار دارد، و نیازمند یک تشریح و برش بسیار خوب است تا به دقت استخوان ها جا به جا شود تا یک نتیجه خوب جراحی داشته باشیم. همینطور شما می توانید عمل جراحی بای پس را در قلبی که در حال تپش است ببینید، بدون اینکه بخواهیم قفسه سینه را بشکنیم. تمام اینها بین استخوان های دنده انجام می شود. و شما می توانید به داخل خود قلب بروید و و دریچه ها را از همان داخل تعمیر کنید. شما همه اینها را دارید، متشکرم تشویق حضار و شاید شما بگویید : عالی است، لذا، شاید یک آدم ناقلا بگوید چرا همه جراحی ها از این طریق انجام نمی شود؟ و البته که چند دلیل وجود دارد، چند دلیل خوب، و هزینه یکی از اینها است،
من در باره یک ربات بزرگ و پیچیده صحبت می کنم، با همه این زنگ ها و سوت ها، یکی از این ربات ها برای شما به اندازه یک جراح بسیار متبحر طلایی هزینه خواهد داشت. بسیار کاراتر از یک جراح طلایی ، و البته که هنوز یک سرمایه گذاری بسیار بزرگ است، اما زمانی که شما آنرا داشته باشید، هزینه تولید آن کاهش می یابد، اما همچنان دلایل و موانع دیگری نیز وجود دارد، لذا برای چیزی مانند برداشتن پروستات، پروستات کوچک است و یک نقطه است، و شما می توانید که ربات خود را بسیار دقیق تنظیم کنید تا بر روس یک نقطه کار کند، و این برای کاری مانند این بسیار عالی است، در حقیقت اگر شما و یا هر کسی که شما می شناسید، پروستات خود را در این چند سال گذشته برداشته باشد، احتملا این کار با یکی از این ربات ها انجام شده است، اما اگر شما بخواهید به چند محل دیگر دسترسی داشته باشید، نیاز دارید که این ربات را نیز جا به جا کنید، و نیاز خواهید داشت که چند برش دیگر نیز در اینجا به وجود بیاورید، و نیاز دارید که مجددا آنرا تنظیم کنید. و نیاز خواهید داشت که چند خروجی دیگر بر آن بیافزایید، و مشکل اینجاست که زمان زیادی برای این کار صرف خواهد شد و این سیستم کند است.
و به این دلیل بسیاری از جراحان از این ربات داوینچی استفاده نمی کنند. لذا ما نیاز داریم که یک سوال بپرسیم: چگونه این مشکل را حل کنیم ؟ چه می شد اگر ما می توانستیم تغییرات را به وجود بیاوریم ، اما نیازی به تنظیم مجدد نداشتیم هر بار که می خواستیم به جای دیگری برویم ؟ چه می شد اگر می توانستیم همه این ابزارها را در یک جا جمع کنیم ؟ چه مقدار این امکان فوق، توانایی ما را برای جراجی تغییر می داد ؟ و چه مقدار این عمل یاد شده تجربیات بیماران را تغییر می داد ؟ لذا، الان برای انجام عمل فوق، ما نیاز داریم که دوربین را و ابزارها را از داخل یک لوله کوچک به داخل بدن ببریم، مانند این لوله ای که شما در عمل لاپاروسکپی دیدید، اما نه خیلی شبیه این لوله ،
خوب پس چه چیزی خروجی این لوله خواهد بود؟ در اولین نمایش این تکنولوژی جدید، این ربات جدید قصد دارد که قادر باشد تا به همه جا دسترسی داشته باشد، حاضرید؟ ملاحظه کنید این دوربین و سه ابزار است. و همانطوری که می بینید، این دارد بیرون می آید، برای اینکه واقعا قادر باشد هر کار بدردبخوری انجام دهد. این نمی تواند همینطور در یک خوشه کوچک مانند این باقی بماند، این باید که قادر باشد که از خط مرکزی عبور کند و باز به همان خط مرکزی برگردد. این یک شیطان کوچک و گستاخ است. اما کاری که این به شما اجازه انجامش را می دهد این است که به شما تمام انقباض های مهم را می دهد، و تمام انقباظات متقابل را نیز می دهد، لذا شما می توانید که تشریح و بررسی کنید آنچه را که می بییند، و در نتیجه شما می توانید همه کارهایی را که نیاز دارید ، انجام دهید، تمام اعمال جراحی را. و همه اینها از طریق یک برش کوچک در بدن انجام می شود. و این خیلی ساده نیست. ولی این ارزش آزادی را که به ما می دهد، دارد، و لذا ما می توانیم به جاهای مختلفی برویم. و برای بیماران، به هر حال، این یک شفافیت است و این همه چیزی است که آنها می توانند ببیند.
این بسیار هیجان انگیز است که فکر کنیم به چه جاهایی می توانیم ما دسترسی داشته باشیم که برویم با این ابزار. ما می توانیم داستان و سناریو انقلاب جراحی آینده را اکنون بنویسیم. از زمانی که ما این توانایی ها را داشته باشیم و و بتوانیم به محل های جدید برویم، باید که تصمیم بگیریم که اعمال جراحی جدید ما چه خواهد بود. و من فکر می کنم که واقعا ما به بقیه راه این انقلاب رسیده ایم، ما نه تنها نیاز داریم که دستمان را از این راه جدید بکار بریم، بلکه ما نیاز خواهیم داشت که چشمانمان را بر روی این راه جدید بگشاییم. ما نیاز داریم که عمق این سطح و پوسته را نیز ببینم، ما نیاز داریم که بدانیم که دقیقا کجا را می خواهیم ببریم از روش بسیار بهتر.
این یک عمل جراحی سرطان است، یکی از مشکلات با این عمل، حتی برای جراحانی که بارها این عمل را انجام داده اند، این است که شما نمی توانید غده سرطانی را ببیند، خصوصا زمانی که پشت پوسته پنهان شده است. لذا آنجا که قصد آغازش را داریم، این است که قصد داریم علامتگذارهایی را به بدن تزریق کنیم که فقط خود غده سرطانی را هدف قرار می دهد، این به مرکز سرطان خواهد رفت و ما می توانیم این علامتگذارها را نوردهی کنیم. و می توانیم که دوربین های مخصوص را برداریم و به این غده ها نگاه کنیم. و اکنون ما می دانیم که کجا را باید ببریم حتی اگر آن بخش زیر پوست باشد. ما می توانیم این علامتگذار ها را برداریم و به خود تومور تزریق کنیم، و ببینم که این علامتگذارها به از تومور به کجا تراوش می کند. و لذا می توانیم ببینم که اولین محلی که غده ممکن است نفوذ کند ، کجا است. می توانیم این مواد رنگی را به رگ های گردش خون تزریق کنیم ، و وقتی آنها را در یک رگ جدید می بینم، و وقتی عمل بایپس یک مسیر تنگ را انجام داده ایم، می توانیم ببینم که آیا واقعا ارتباط را به وجود آورده ایم؟ قبل از اینکه بخواهیم عمل را به اتمام برسانیم. چیزهایی که قبلا قادر به انجام آن نبودیم، بدون رادیوگرافی، ما می توانیم تومور ها را روشن کنیم، مانند تومور کلیه، و لذا می توانیم دقیقا ببینم که مرز بین تومور کلیه و کلیه ای که می خواهیم باقی بماند ، کجاست. و یا در تومور کبد، و وقتی که می خواهید بخشی از کبد باقی بماند.
ما حتی نیازی نداریم که خودمان را محدود کنیم برای دیدن این بینایی بسیار بزرگ. ما تعداد ی پرواب یا کاوشگر میکروسکپی قابل انعطاف داریم که می توانیم وارد بدن کنیم و به سلول ها مستقیما نگاه کنیم. من اینجا به عصب ها نگاه می کنم. در قسمت پایین و در قسمت بالا پرواب یا کاوشگر میکروسکپی ما است. لذا این اولین الگو های از این دست است. شما نگران عصب ها خواهید بود ، اگر یک بیمار نیازمند عمل باشید، به دلیل اینکه به شما اجازه می دهند که همچنان ادامه بدهید، کنترل مثانه و وظایف جنسی خود را بعد از جراحی در اختیار داشته باشید، همه اینها به صورت کلی برای بیماران مهم است.
لذا با ترکیبی از این تکنولوژی ها، ما به همه اینها دسترسی داریم و می توانیم همه را ببینم. ما می توانیم بیماری ها را درمان کنیم و بیماران را بدون آسیب باقی بگذاریم و به توانایی فعالیت های عادی بیماران آسیب نرسانیم. و اکنون من در باره بیماران صحبت می کنم اگر بیماری به دلیلی از این سالن غایب است و بیرون از سالن است شامل و طرف سخن من نیست، بسیاری از شما یا شاید همه شما از نقطه نظری ، با بیماری سرطان سر و کار داشته اید و یا با بیماری قلبی و یا نقص یک عضو، این برای شما یک قرار ملاقات با جراح به همراه می آورد و زمانی که شما به این نقطه رسیدید، منظور من این است که این بیماری اصلا توجهی نمی کند که شما چند کتاب نوشته اید یا چند شرکت را پایه گذاری کرده اید، آیا جایزه نوبل برده اید، و چه مدت توانسته اید با فرزندانتان بگذارنید، این بیماری ها برای همه ما وجود دارد،
و آینده ای که من به شما پیشنهاد می کنم یک جراحی ساده تر است که بهبود را کمتر هولناک و ترسناک می کند. من مطمئن نیستم که که آیا واقعا ما این را می خواهیم به دلیل اینکه با توجه به عقاید شما ممکن است که در ارزیابی خود برای اولویت ها تجدید نظر کنید، و تجدید نظر کنید در اینکه اهداف شما در زندگی چیست، و من هرگز شما را از تجلی و بازگشت عیسی مسیح سرخورده نمی کنم. اما چیزی که من بر آن پافشاری می کنم، این است که شما کاملا سالم و بدون آسیب و با همه قابلیت هایتان باقی بمانید تا دنیا را نجات دهید، بعد از اینکه تصمیم گرفتید که آیا می خواهید جراحی کنید یا نه . و این نگاه و نقطه نظر من به آینده است. سپاسگذارم. (تشویق حضار)