وقوع فاجعه همه گیر بعدی؟ ما آماده نیستیم

وقتی من کودک بودم، بزرگ ترین مصیبتی که نگرانش بودیمجنگ اتمی بود. به همین خاطر ما بشکه ای مانند ایندر زیر زمین خانه داشتیم. پر از کنسروهای غذا و آب. وقتی که حمله هسته ای بیاید، فرض بر این بود که ما پایین پله ها رویم،آن جا مخفی شده و از مواد غذای بشکه بخوریم.
امروز بزرگترین خطر برای فاجعه ای جهانی شبیه به این نیست. به جای آن، شبیه اینه: اگر چیزی بیش از ده میلیون انساندر دهه های آتی بکشد، بیشتر ممکنه یک ویروس شدیداً عفونی باشه تا یک جنگ. نه موشک ها بلکه میکروب ها. الآن، بخشی از علت این مسأله این است که ما شدیداً روی بازدارنده های هسته ای سرمایه گذاری کرده ایم.
اما ما عملاً توجه اندکیبه سیستم بازدارنده اپیدمی کردیم. ما برای فاجعه همه گیر بعدی آماده نیستیم.
بگذارید نگاهی به ابولا بیاندازیم. مطمئنم همه شما در روزنامه هاآن را پیگیری نموده اید. چالش های سخت زیادی درکار بود. من از طریق ابزارهای تحلیل موردیاین مسأله را دنبال نمودم. ما در گذشته به دنبالریشه کنی فلج اطفال بودیم. همانطور که می بینید چه اتفاقی افتاد٬ مشکل وجود سیستمی کهبه درستی کار نمی کرد٬ نبود. مشکل این بود که ما اصلاً سیستمی نداشتیم. در حقیقت تکه های کلیدی گم شده ایبه وضوح وجود داشتند.
ما گروهی از اپیدمی شناسان را نداشتیمکه آماده رفتن باشند٬ که اگر می رفتند٬ می دیدند که بیماری چه بودهو تا چه حد گسترش یافته است. گزارش ها به صورت مقاله درآمدند. تأخیر زیادی در ارسالآن ها بر اینترنت افتاد و آن ها اصلاً دقیق نبودند. ما تیم پزشکی آماده برای این جریان نداشتیم. ما راهی برای آماده سازی مردم نداشتیم. الآن پزشکان بدون مرز، بسیار عالی توانستندداوطلبان را هماهنگ کنند. اما حتی ما کندتر از چیزی بودیمکه باید می بودیم در جمع آوری و ارسال هزاران کارگربه این کشورها و چنین اپیدمی بزرگی نیاز داشت کهصدها هزار کارگر را داشته باشیم. کسی آنجا نبود که شیوه های درمانیرا نظاره کند. هیچ کس توجهی به تشخیص ها نکرد. هیچ کس نمی توانست درک کند که چه ابزارهایی باید استفاده شوند. به عنوان مثال، ما می توانستیمخون نجات یافتگان را بگیریم، آن را تحلیل کرده و پلاسمای آن رابه مردم برای محافظت برگردانیم. اما این مسأله هیچ وقت امتحان نشد.
بنابراین موارد زیادی گم شده بود. و این ها عملاً شکستی جهانی بود. سازمان جهانی بهداشت بنا شده تا اپیدمی هارا نظاره کند و آن مسائلی را که گفتم نکند. اما در فیلم ها این کاملاً متفاوت است. گروهی از اپیدمی شناسان خوش تیپ آمادهوجود دارند، که به صحنه آمده و مشکلات را حل کنند،اما این فقط هالیوود است.
شکست ناشی از عدم آمادگی ممکن استمنجر شود تا اپیدمی بعدی بسیار شدیدتر از ابولا نابودکننده باشد. بگذارید نگاهی به پیشروی ابولادر طول امسال بیاندازیم. حدود ده هزار نفر مردند، و تمامی آن ها تقریبآدر سه کشور غربی آفریقا بود. به ۳ دلیل این مسأله بیشتر گسترش نیافت. اول اینکه بسیاری از کارمندان حوزه سلامتکارهای ارزشمند و قهرمانانه ای انجام دادند. آن ها مردم را پیدا کردهو از عفونت بیشتر جلوگیری کردند. دوم طبیعت این ویروس است. ابولا از طریق هوا منتقل نمی شود. و زمانی که شما ناقل بیماری شدید بیشتر مردم شدیداً بیمارند٬به نحوی که بستری هستند. و نهایتاً این ویروس زیاد به نواحی شهرینفوذ نکرده بود. و این تنها شانس بود. اگر به شهرها بیشتر سرایت می کرد موارد ابتلا به بیماریبسیار بیش تر از این بود.
پس دفعه بعدی ما ممکن استآن قدر خوش شانس نباشیم. شما ممکن است ویروسی شوید در جایی که مردمفکر کنند حالشون خوبه ولی همگی آلوده هستند در حالی که سوار هواپیما می شوندیا به بازار میروند. منبع ویروس ممکن استیک اپیدمی طبیعی مثل ابولا بوده٬ یا می تواند حمله میکروبی باشد. پس چیزهایی وجود دارند که عملاً مسائل راهزاران بار دشوارتر می کنند.
در حقیقت٬ بگذارید نگاهی به مدلیاز ویروس بیاندازیم که از هوا منتقل می شود٬ همانند آنفلوانزای اسپانیا در سال ۱۹۱۸. بنابراین چنین اتفاقی ممکن است بیافتد: این در تمام دنیا به سرعت پخش شود. و شما شاهد مرگ بیش از ۳۰ میلیون نفرناشی از اپیدمی باشید. پس این مشکلی جدی است. ما باید نگران باشیم.
اما ما می توانیم سیستم مناسبی رابرای پاسخ به اتفاقات مشابه راه بیاندازیم. می توانیم از مزایای علم و فناوریکه صحبت کردیم بهره ببریم. ما تلفن همراه داریم که اطلاعات را از عموم دریافت کنیمو یا دیگران را خبر کنیم. ما نقشه های ماهواره ای داریم و می توانیمموقعیت و حرکت مردم را شناسایی کنیم. پیشرفت هایی در زیست شناسی داشتیم که به طور مؤثری زمان برگشتبه عامل بیماری زا را کاهش می دهد و می تواند داروها و واکسن هایی را بسازدکه با عامل بیماری زا جور درآید. پس ما میتوانیم ابزار داشته باشیم اما این ابزارها بایستی دریک سیستم کامل سلامت جهانی گذارده شوند. ما نیاز به آمادگی داریم.
بزرگترین درس٬ به عقیده من٬درباره چگونگی آماده سازی همان چیزی است که برای جنگ انجام می دهیم. در تمامی لحظات٬سربازانی داریم که منتظر عملیاتند. نیروهای ذخیره ای که می توانندبا تعداد زیاد ما را پشتیبانی کنند. ناتو واحدهای سیاری داردکه به سرعت استقرار می یابند. ناتو بازیهای جنگی راه می اندازدتا ببیند نیروها به خوبی آموزش دیده اند؟ آیا درباره سوخت و لجستیک متوجه هستند؟ و فرکانس رادیویی مشترک هم زبانند؟ که آن ها کاملاً آماده باشند. پس این ها چیزهایی است که هنگام بروز اپیدمیلازم داریم با آن سروکار داشته باشیم.
بخش های مهم کدامند؟ ما سیستمی قوی برای سلامتدر کشورهای فقیر لازم داریم. آن جایی است که مادرانبا امنیت کامل بچه ها را به دنیا آورند. کودکان واکسن هایشان را بزنند. اما هم چنین جایی که بتوانیمبروز حادثه را سریعاً مشاهده کنیم. ما نیاز به نیروهای ذخیره درمان داریم: مردمان بسیاری که آموزش دیدهو پیش زمینه دارند که آماده بوده و تخصص لازم را دارند. و لازم است تیم درمان با ارتش همکاری کند. از مزایای قابلیت های نظامیبرای جابجایی سریع و لجستیک بهره ببرد٬ و نواحی امن کنند. ما لازم است شبیه سازی کنیم، بازی میکروب ها و نه بازی جنگ٬تا دریابیم که نقاط ضعفمان کجاست. آخرین باری که بازی میکروبیدر آمریکا انجام شد سال ۲۰۰۱ بود که اصلاً خوب پیش نرفت. تا الآن نتیجه بازی یک - صفربه نفع میکروبهاست. بالاخره ما به تحقیق و توسعه پیشرفته درمواردی چون واکسیناسیون و تشخیص نیازمندیم. موفقیت های چشمگیری مانند موارد مربوط به ویروس آدنو حاصل شده است، که می تواند سریعاً اثرگذار باشد.
حال من دقیقاً بودجه لازمبرای هزینه این کار را ندارم، اما مطمئنم که بسیار کمتر از آن مصیبتی کهبه بار خواهد آورد می باشد. بانک جهانی تخمین زده استکه اگر ما دچار اپیدمی آنفولانزا شویم، ثروت جهانی بیش از سه تریلیون دلارکاهش پیدا می کند. و میلیون ها کشته برجای خواهد ماند. این سرمایه گذاری هامزایای مهمی را ارائه خواهند کرد جدای از بحث آماده بودن برای اپیدمی. یک سیستم بهداشت مقدماتی، تحقیق و توسعه، این ها عدم تساوی در سلامت جهانی راکاهش داده و دنیا را جایی منصفانه و امن تر خواهد کرد.
پس من فکر می کنم که این بایددر اولویت قرارگیرد. نیازی به واهمه نیست. لازم نیست کنسروهای اسپاگتی را ذخیره کردهیا به زیرزمین پناه ببریم. ما نیاز داریم که به پیش رویم٬زیرا زمان بر علیه ماست.
در حقیقت٬ اگر یک جنبه مثبت از اپیدمی ابولانتیجه شود٬ این است که کمکی به عنوان هشدار وبیدارباش اولیه بوده تا ما آماده شویم. اگر ما الآن شروع کنیم، می توانیم برایاتفاق عالمگیر بعدی آماده باشیم.
ممنون
(تشویق)