بیل گیتس و انرژی : نوآوری تا صفر!

من امروز درباره انرژی و آب و هوا می خواهم صحبت کنم. و این شاید کمی غیر منتظره باشد به این دلیل که کار اصلی من در موسسه ی خیریه بیشتر درباره واکسن ها و بذر گیاهان است، درباره ی نوآوری ها و کمک هایی است که باید برای بهتر کردن زندگی دو میلیارد فقیر جهان بکنیم. نه تنها انرژی و آب وهوا به شدت برای این افراد مهم است، بلکه برای آن ها از همه مردم دنیا مهم تر است. آب و هوای بد به معنی سال های بدون محصول است. گاهی بارش بیش از حد و گاهی بارش کم خواهد بود. شرایط به صورتی تغییر خواهد کرد که محیط زندگی آسیب پذیرشان توانایی تامین آن ها را نخواهد داشت. که موجب بروز گرسنگی خواهد شد و در نتیجه بلاتکلیفی و آشوب پدید خواهد آمد. پس تغییرات آب و هوا برای آن ها خیلی بد خواهد بود.
همچنین بهای انرژی برای آن ها خیلی مهم است. در واقع اگر شما بخواهید تنها با کم کردن قیمت یک کالا، فقر را کاهش دهید، بی شک انرژی را انتخاب خواهید کرد. بهای انرژی در طول زمان در دراز مدت کاهش داشته است. در واقع تمدن پیشرفته کنونی بر پایه ی مزایای انرژی بنا شده است. انقلاب زغال سنگ سوخت انقلاب صنعتی را تامین کرد و حتی در قرن بیستم ما شاهد کاهش چشم گیر در بهای الکتریسته بودیم. و به همین دلیل ما یخچال و تهویه مطبوع و ... داریم و می توانیم مواد مدرن بسازیم و خیلی کارهای دیگر انجام دهیم. ما در دنیای ثروتمند بخاطر الکتریسته در شرایط فوق العاده ای هستیم. ولی اگر بخواهیم قیمت انرژی را کاهش بدهیم -- فرض کنید بخواهیم قیمت را نصف کنیم -- با محدودیت جدیدی روبرو خواهیم شد. و این محدودیت با دی اکسید کربن در ارتباط است.
دی اکسید کربن باعث گرم شدن کره زمین شده است. و در واقع معادله دی اکسید کربن خیلی معادله سر راستی است. جمع شدن دی اکسید کربن منتشر شده، باعث بالا رفتن دمای زمین می شود و دمای بالای زمین تاثیرات منفی شدیدی دارد. تاثیرات آب و هوایی و بدتر از آن تاثیرات غیر مستقیم بر اکوسیستم طبیعی که توانایی سازگاری با این تغییرات سریع را ندارد و حاصل آن نابودی این اکوسیستم است.
درباره ی این که دقیقا چه مقدار افزایش گرما در اثر انتشار چه مقدار دی اکسید کربن روی خواهد داد و بازخورد مثبت آن چه خواهد بود، تردید های کمی وجود دارد. و همین طور تردیدهایی درباره این که این تاثییرات چه قدر زیان بار خواهند بود وجود دارد اما بی شک این تاثیرات به شدت بد خواهند بود. من به دفعات از دانشمندان برجسته در این رشته این سوال را پرسیده ام که آیا ما حتما باید میزان انتشار دی اکسید کربن را به صفر برسانیم؟ آیا ما نمی توانیم تنها با کاهش آن تا نصف و یا یک چهارم مشکل را حل کنیم؟ و جواب این است که تا وقتی ما میزان انتشار دی اکسید کربن را به صفر نرسانیم دمای هوا همچنان افزایش خواهد یافت. و این مشکل بزرگی است. این مشکل خیلی متفاوت است با این که مثلا ما بگوییم که یک کامیون با ارتفاع 3.5 متر داریم و می خواهیم با فشار آوردن آن از زیر یک پل 3 متری عبور دهیم. این مسئله ای است که حتما باید به صفر برسد.
ما سالانه مقدار زیادی دی اکسید کربن منتشر می کنیم، بیش از 26 میلیارد تن. به ازای هر آمریکایی حدود 20 تن. در مورد افرادی که در کشورهای فقیر زندگی می کنند این رقم کمتر از یک تن در سال است. به طور میانگین حدود پنج تن برای هر نفر روی کره زمین. ما باید هر جور که هست تغییراتی ایجاد کنیم تا این عدد را به صفر برسانیم. این عدد به طور پیوسته رشد داشته است. تنها تغییرات شدید اقتصادی بوده است که توانسته است تنها کمی از رشد آن جلوگیری کند. در نتیجه ما باید از یک رشد شدید به نوعی سقوط به سمت صفر دست پیدا کنیم.
این معادله چهار عامل دارد. یک ضرب ساده. شما میزان دی اکسید کربن را در چپ دارید که می خواهید آن را به صفر برسانید، و مقدار آن به تعداد افراد، تعداد خدماتی که هر نفر به طور میانگین استفاده می کند، میزان انرژی به ازای هر خدمت و میزان انتشار دی اکسید کربن به ازای تولید هر واحد انرژی بستگی دارد. خوب، بیایید هر کدام از این عوامل را جداگانه بررسی کنیم و ببینیم که چطور می توانیم به صفر دست پیدا کنیم. به احتمال زیاد باید یکی از این عوامل را به صفر برسانیم تا بتوانیم حاصل را صفر کنیم. این جبر دوران دبیرستان است اما اجازه بدهید که آن را بررسی کنیم.
اولین عامل جمعیت است. جمعیت کنونی جهان در حدود 6.8 میلیارد نفر است که در آینده به سمت 9 میلیارد نفر پیش می رود. اگر ما تلاش فراوانی در زمینه سلامت و واکسن ها و خدمات درمانی بکنیم شاید بتوانیم این عدد را در حدود 10 تا 15 درصد کاهش دهیم، ولی با این وجود باز هم در حدود 1.3 برابر رشد خواهیم داشت.
دومین عامل خدمات مصرفی ماست. این خدمات همه چیز را در برمی گیرد، غذای مصرفی ، پوشاک ، تلویزیون ، گرمایش. و خیلی موارد مفید دیگر که خلاصی از فقر به معنی دسترسی همه مردم کره زمین به این خدمات است. بالا رفتن این عدد نشانه خیلی خوبی است. در کشورهای ثروتمند شاید در حدود یک میلیارد نفر بالای جمعیت بتوانند کمی از مصرف خود کاهش دهند ولی هر ساله به طور میانگین این عدد رو به افزایش است. پس به طور کلی میزان خدمات به ازای هر نفر به دو برابر خود خواهد رسید. در این جا ما با یک خدمت خیلی پایه مواجه هستیم. آیا شما در خانه خود روشنایی دارید تا بتوانید مشق شبتان را انجام دهید، این بچه ها به این روشنایی در خانه هایشان دسترسی ندارند و به بیرون می روند و کتاب هایشان را زیر چراغ خیابان مطالعه می کنند.
عامل بعدی میزان راندمان انرژی برای هر خدمت است. بالاخره در این مورد خبرهای خوبی وجود دارد. در این مورد ما با افزایش روبرو نیستیم. به خاطر ابتکارهای مختلفی که صورت می گیرد مثلا روش های جدید برای روشنایی، یا روش های نوین ساخت خانه ها و اتومبیل ها ما با کاهش مصرف انرژی به ازای هر خدمت روبرو هستیم. خیلی از خدمات هستند که ما می توانیم میزان مصرف انرژی برای آن ها را به میزان قابل توجهی کاهش دهیم. برای بعضی از خدمات حتی تا میزان 90 درصد می توان کاهش در مصرف انرژی داشت. خدمات دیگری وجود دارند مانند تولید کود، یا حمل و نقل هوایی که جا برای کاهش انرژی خیلی کمتر است. در نتیجه به طور کلی اگر ما خوش بین باشیم، در این مورد شاید با کاهشی با ضریب بین سه تا شش روبرو باشیم. ولی با درنظر گرفتن تنها این سه عامل اول در بهترین حالت ما از 26 میلیارد تن به حدود 13 میلیارد تن می رسیم. که این میزان کاهش کافی نیست.
خوب بیاید عامل چهارم را بررسی کنیم. این مورد، عامل اساسی خواهد بود. این عامل میزان دی اکسید کربنی است که به ازای تولید هر واحد انرژی انتشار می یابد. سوال این است که آیا می توان این مقدار را به صفر رساند؟ اگر ما زغال سنگ بسوزانیم، نه. اگر گاز طبیعی بسوزانیم، نه. در واقع تمام روش های امروزی تولید الکتریسیته به غیر از انرژی های تجدیدپذیر و انرژی هسته ای با انتشار دی اکسید کربن همراه هستند. خوب کاری که ما باید در وسعت جهانی انجام دهیم، ایجاد یک سیستم جدید است. در نتیجه ما به یک معجزه در مورد انرژی نیازمندیم.
من وقتی عبارت معجزه را به کار می برم منظورم یک اتفاق غیر ممکن نیست. میکروپروسسور یک معجزه است. کامپیوتر شخصی یک معجزه است. اینترنت و خدمات آن یک معجزه هستند. در نتیجه افرادی که اینجا حضور دارند در خلق معجزه های فراوانی مشارکت داشته اند. به طور معمول ما برای این معجزه ها با زمان سررسیدی که در آن تاریخ مشخص این معجزه ها باید اتفاق بیفتند، روبرو نیستیم. به طور معمول شما به حالت آماده باش هستید و بعضی از این ها اتفاق می افتند و بعضی اتفاق نمی افتند. اما در این مورد ما باید با تمام سرعت حرکت کنیم و این معجزه را در زمان تقریبا کوتاهی به سرانجام برسانیم.
من به این موضوع فکر کردم که درواقع چطور می توانم این موضوع را نشان دهم؟ آیا نوعی تصویر طبیعی از این موضوع وجود دارد، نوعی نمایش که بتواند تخیل افراد را به کار گیرد. من به سال گذشته فکر کردم که تعدادی پشه آورده بودم و افراد به نوعی از آن ها لذت بردند. (خنده) پشه ها به افراد در دادن ایده های جدید کمک کرد، در واقع افرادی وجود دارند که با پشه ها زندگی می کنند. در مورد انرژی من به چیزی که توانستم برسم این است. من تصمیم گرفتم تعدادی کرم شب تاب بیاورم و این ها کمک امسال من به محیط زیست این جا خواهد بود. خوب چیزی که این جا داریم تعدادی کرم شب تاب است. به من گفته اند که این ها نمی گزند و در واقع شاید اصلا شیشه را ترک نکنند. (خنده)
در حال حاضر تعداد زیادی راه حل وجود دارد، اما این راه حل ها کاری از پیش نمی برند. ما به راه حلی جدی نیاز داریم یک یا چند راه حل. که مقیاسی غیر قابل باور داشته باشند. و به میزان بسیار زیادی قابل اتکا باشند. و با وجود این که در حال حاضر افراد مختلفی این مشکل را از جهت های مختلفی دنبال می کنند، اما من در کل تنها پنج روش را سراغ دارم که می توان به اعداد بزرگ در آن ها دست یافت. من از روش هایی مانند جزر و مد ، زمین گرمایی ، فیوژن و سوخت های زیستی صرف نظر کرده ام. این ها شاید بتوانند کمکی بکنند، و اگر این روش ها بتوانند بهتر عمل کنند که چه بهتر، ولی نکته ی من اینجا این است که ما باید بر روی هر یک از این پنج مورد کار کنیم و ما نمی توانیم حتی از یکی از این ها به دلیل این که مهار نشدنی به نظر می رسد صرف نظر کنیم، چون این ها همه مشکلات مخصوص خودشان را دارند.
اجازه بدهید اول نگاهی به روش استفاده از سوخت های فسیلی بکنیم. چه سوزاندن زغال سنگ و یا سوزاندن گاز طبیعی. کاری که در این مورد باید انجام شود به نظر ساده می آید ، اما این طور نیست. در این مورد باید تمام دی اکسید کربن تولید شده را پس از سوزاندن گرفت، فشرده کرد و به مایع تبدیل کرد و در محلی قرار داد و امیدوار بود که در همان جا بماند. در حال حاضر این کار به صورت آزمایشی تا حد 60 تا 80 درصد انجام شده است ولی رساندن آن تا 100 درصد کار مشکلی است و توافق بر سر این که این حجم دی اکسید کربن جمع آوری شده کجا نگه داری شود کار مشکلی است ولی سخت ترین کار مشکلات دراز مدت آن است. چه کسی اطمینان می دهد؟ چه کسی می تواند در مورد چیزی که میلیارد ها برابر حجیم تر از زباله های هسته ای است و از هر زباله ای که فکرش را بکنید زیادتر خواهد بود، اطمینان دهد؟ این حجم خیلی زیادی است. در نتیجه در این مورد کار خیلی سخت خواهد بود.
مورد بعدی ، هسته ای است. این مورد هم دارای سه مشکل بزرگ است. هزینه، به خصوص در کشورهای خیلی مقرراتی بسیار زیاد است. مسئله دیگر ایمنی است ، که ما باید به خوبی احساس کنیم که هیچ خطری به وجود نخواهد آمد. مخصوصا با وجود متصدی های انسانی و این که سوخت برای ساخت سلاح های اتمی استفاده نشود. و در آخر این که با زباله های آن چه خواهید کرد؟ اگر چه حجم زباله های اتمی زیاد نیست ولی نگرانی های زیادی در مورد آن ها وجود دارد. مردم باید خیالشان در این مورد راحت باشد. این سه مشکل سخت وجود دارد که باید برطرف شود، در نتیجه باید بر روی آن ها کار کرد.
سه مورد آخر را من در کنار یکدیگر قرار دادم. این ها معمولا به عنوان منابع انرژی تجدید پذیر شناخته می شوند. و در واقع -- اگر چه این منابع نیازی به سوخت ندارند و این بسیار خوب است ولی این منابع مشکلات خودشان را دارند. اول این که تراکم انرژی در این فن آوری ها به شدت کمتر از نیروگاه های معمولی است. این فن آوری ها به نوعی کشت انرژی هستند، در نتیجه برای تولید انرژی نیاز به کیلومترها زمین، چندین هزار برابر نیروگاه های معمولی داریم. همچنین این منابع به نوعی نوبتی یا تناوبی هستند. خورشید همه طول روز نمی درخشد ، خورشید همه روزها نمی درخشد و همین طور باد همیشه نمی وزد. در نتیجه اگر بخواهید بر روی این منابع تکیه کنید، نیاز به نوعی جمع آوری و ذخیره انرژی برای مواقعی که این منابع در دسترس نیستند دارید. که این خود یک مشکل بزرگ هزینه بر است. همین طور با مشکل انتقال انرژی روبرو هستیم. برای مثال اگر منبع انرژی در خارج از کشور شما باشد، شما نه تنها نیاز به تکنولوژی لازم برای انتقال آن به داخل دارید، بلکه شما باید با مشکلات ریسک واردات انرژی از یک کشور دیگر هم کنار بیایید.
در نتیجه این یک مشکل خیلی بزرگی است. من برای این که ابعاد این مشکلات مشخص شوند، حجم تمام باطری هایی که ساخته می شود را بررسی کردم، انواع مختلف باطری هایی که برای ماشین ها ، کامپیوترها ، تلفن ها و هرچیز دیگر ساخته می شود و میزان انرژی که می توانند ذخیره کنند را با میزان انرژی که جهان مصرف می کند مقایسه کردم، و به این نتیجه رسیدم که تمام باطری هایی که ما هم اکنون می سازیم می توانند تنها 10 دقیقه از انرژی مصرفی جهان را ذخیره کنند. در نتیجه ما نیاز به پیشرفت زیادی در این زمینه داریم. روش جدیدی که بتواند 100 برابر بهتر از روش کنونی باشد. این کار غیر ممکن نیست ولی کار ساده ای هم نخواهد بود. این مشکل موقعی بروز می کند که ما بخواهیم به این منابع تنها 20 تا 30 درصد بیشتر از چیزی که امروز استفاده می کنیم اتکا کنیم. اگر بخواهیم 100 درصد بر روی این منابع حساب کنیم، به یک معجزه در مورد باطری ها نیاز داریم.
خوب حال باید در این مورد چه کرد؟ راه درست چیست؟ آیا این پروژه منهتن است؟ چه چیزی ما را به نتیجه خواهد رساند؟ خوب، ما به شرکت های زیادی نیاز داریم که بر روی این موارد کار کنند، صدها شرکت. در هر کدام از این پنچ راه حداقل به صد نفر نیاز داریم. و به تعداد زیادی از این افراد که نگاه کنید خواهید گفت که این ها دیوانه اند. البته این خوب است. من فکر می کنم در این مجمع TED ، ما افراد زیادی را داریم که درحال حاضر این مسئله را پیگیری می کنند. بیل گروس چندین شرکت در این زمینه دارد، از جمله شرکتی به اسم ای سولار که در زمینه خورشید گرمایی تکنولوژی بسیار خوبی دارند. همین طور سرمایه گذاری های وینود خوسلا در دها شرکت که کارهای بزرگی در این زمینه انجام می دهند و من تلاش می کنم که آن ها را حمایت کنم. نیتان میرولد و من در واقع از یک شرکت حمایت می کنیم که شاید غیر منتظره باشد ولی در واقع روش هسته ای را به کار گرفته است. در زمینه هسته ای نوآوری هایی مانند مدولی و مایع صورت گرفته است ولی در واقع بعد از آن این صنعت با توقف روبرو شده است. و این مسئله که ایده های خوبی در این صنعت وجود دارد که استفاده نشده اند غیر منتظره نیست.
ایده تراپاور یک نمونه از آن هاست. به جای این که ما آن یک درصد اورانیم را که U235 نام دارد بسوزانیم، تصمیم گرفتیم بیایم و 99 درصد دیگر را که U238 نام دارد برای تولید انرژی استفاده کنیم. این ایده شاید احمقانه به نظر برسد. در واقع افراد زیادی در این مورد از مدت ها قبل صحبت کرده اند، ولی آن ها هیچ وقت این که آیا این کار ممکن است را شبیه سازی و بررسی نکردند. و اکنون به واسطه سوپر کامپیوترهای مدرن و پیشرفته ، ما توانستیم این کار را شبیه سازی کنیم و به این نتیجه رسیدم که این کار ممکن است. با بکار گیری مواد اولیه به شکل درست این طور به نظر می رسد که این کار شدنی است.
و به این دلیل که در این روش 99 درصد دیگر اورانیوم سوخته می شود، منحنی هزینه به شدت بهبود خواهد یافت. در واقع در این روش زباله ها را می سوزانیم، و در واقع شما می توانید برای سوخت تمام زباله های باقیمانده از راکتورهای کنونی را استفاده کنید. پس به جای نگرانی درباره آن ها ، آن ها را مصرف می کنیم. این خیلی مهم است. در این روش اورانیوم به مرور مصرف می شود مانند یک شمع. در این جا می توانید ببینید ، به این روش گاهی traveling wave reactor هم گفته می شود. از منظر سوخت این روش به واقع مشکل را حل می کند. من در اینجا یک عکس از مکانی در کنتاکی دارم. این ها زباله های اتمی هستند. همان 99 درصد که بخشی که هم اکنون سوزانده می شود از آن جدا شده و به قسمتی که باقیمانده اورانیوم تهی شده می گویند. این ها می توانند برق آمریکا را برای صدها سال تامین کنند. و به سادگی با فیلتر کردن آب دریا با روشی ارزان قیمت می توان سوخت مورد نیاز برای بقیه کره زمین را برای همیشه تامین کرد.
پس همان طور که شما می دانید برای انجام این کار مشکلات فراوانی سر راه وجود دارد، ولی این یک نمونه از صدها و صدها ایده ای است که ما برای حرکت به جلو نیاز داریم. پس اجازه بدهید در مورد این فکر کنیم که ما چطور باید خودمان را بسنجیم؟ کارنامه ی ما چگونه باید باشد؟ خوب اجازه بدهید به جایی که نیاز است در آینده به آن برسیم برویم و سپس میانه راه بررسی کنیم. برای سال 2050 ، از خیلی ها شنیده ایم که باید 80 درصد در انتشار دی اکسید کربن کاهش داشته باشیم. این مسئله خیلی مهمی است که ما بتوانیم به این نقطه دست پیدا کنیم. و 20 درصد بقیه دی اکسید کربنی است که در کشورهای فقیر تولید خواهد شد. و مقداری هم به خاطر کشاورزی تولید خواهد شد. امیدوارم که تا آن موقع ما تولید دی اکسید کربن به خاطر جنگل داری و سیمان را صفر کرده باشیم. پس برای رسیدن به این 80 درصد، کشورهای توسعه یافته همچنین کشورهایی مثل چین، همگی باید روش تولید الکتریسته خود را تغییر دهند. خوب، نمره دیگر این است که آیا ما تکنولوژی مورد نیاز را گسترش می دهیم، آیا ما این تکنولوژی را در تمام کشورهای توسعه یافته گسترش داده ایم و در مرحله گسترش آن به جاهایی دیگر هستیم. این مسئله بسیار مهمی است. این عنصر اصلی کارنامه است.
پس با توجه به این، کارنامه سال 2020 چطور باید باشد؟ خوب، مانند قبل این کارنامه باید دو عنصر داشته باشد. ما باید اقدامات مورد نیاز برای بالا بردن بهره وری برای کاهش انتشار دی اکسید کربن را انجام دهیم. هر چقدر ما کمتر دی اکسید کربن منتشر کنیم ، حجم کلی آن کمتر خواهد بود و در نتیجه دمای هوا کمتر خواهد بود. ولی به شکل مشابه نمره ای که ما در این جا می گیریم، برای کارهایی است که به کاهش بزرگ ما را نمی رساند ولی به همان اندازه یا شاید کمی کمتر از نمره دیگر مهم باشد که همان تکه هایی از نوآوری هایی است که برای عبور از موانع مورد نیاز است.
ما باید با تمام سرعت برای عبور از این موانع اقدام کنیم و پیشرفتمان را می توانیم با مقیاس تعداد شرکت های فعال در این زمینه، پروژه های آزمایشی و تغییراتی که در قوانین تنظیمی به وجود می آید بسنجیم. کتاب های خوبی در این زمینه نوشته شده اند. کتاب ال گور با نام "انتخاب ما" و کتاب دیوید مک کی "انرژی پایدار بدون هوای گرم". این کتاب ها به واقع این موضوع را بررسی می کنند و ساختاری را شکل می دهند که می تواند به شکل گسترده مورد بحث قرار گیرد، چون ما نیاز به حمایت گسترده در این مورد داریم. خیلی چیزها باید در کنار هم قرار گیرند.
پس این یک آرزو است. این یک آرزوی محکمی است که ما بتوانیم این تکنولوژی را اختراع کنیم. اگر شما حق یک آرزو برای 50 سال آینده را به من بدهید، من می توانم انتخاب کنم که چه کسی رئیس جمهور شود، می توانم یک واکسن انتخاب کنم که چیزی است که خیلی دوست دارم، یا می توانم این را انتخاب کنم که این تکنولوژی که هزینه آن نصف و بدون انتشار دی اکسید کربن است اختراع شود، این آرزویی است که من انتخاب خواهم کرد. این آرزویی است که بیشترین تاثیر را خواهد داشت. اگر ما به این آرزو دست پیدا نکنیم، شکاف بین افرادی که کوتاه مدت فکر می کنند با افرادی که بلند مدت فکر می کنند بدتر می شود، بین آمریکا و چین ، بین کشورهای فقیر و ثروتمند ، و مهمتر از همه زندگی دو میلیارد فقیر جهان خیلی بدتر خواهد شد.
خوب، ما باید چه کار بکنیم؟ من چه چیزی را از شما درخواست می کنم که جلو بیایید و انجام دهید؟ ما باید برای سرمایه گذاری بیشتر در تحقیقات اقدام کنیم. وقتی که کشورها در مکان هایی مانند کپنهاگ در کنار یکدیگر جمع می شوند، آن ها نباید تنها در مورد دی اکسید کربن بحث کنند. آن ها باید درباره برنامه ای برای نوآوری مذاکره کنند. شما از سطح پایین و مضحک خرج کردن بر روی این نوآوری ها حیران خواهید شد. ما به مشوق هایی برای بازار ، مالیات بر دی اکسید کربن و مدیریت میزان آلودگی، چیزی که میزان هزینه این کار را نمایان کند نیازمندیم. ما باید این پیام را به همه برسانیم. ما باید گفتگو درباره این موضوع را کمی منطقی تر کنیم، کمی قابل درک تر، همین طور درباره ی قدم هایی که دولت در این باره برمی دارد. این یک آرزوی خیلی مهمی است ولی من فکر می کنم که می توانیم به آن دست بیابیم.
خیلی ممنون. (تشویق) خیلی ممنون.
کریس اندرسون : خیلی ممنون. خیلی ممنون. (تشویق) خیلی ممنون. فقط برای این که من در مورد تراپاور بیشتر بفهمم، درست -- منظورم این است، اولا آیا می توانی از میزان سرمایه گذاری مورد نیاز برآوردی بدهی؟
بیل گیتس : در واقع برای این که کارهای نرم افزاری آن توسط سوپرکامپیوتر انجام شود و دانشمندان بزرگی استخدام شوند که ما این کار را انجام داده ایم، این تنها ده ها میلیون دلار هزینه دارد. و حتی وقتی که موادمان را در راکتورهایی در روسیه آزمایش کنیم که مطمئن شویم که مواد اولیه مان به درستی کار می کند، در این موقع هزینه ها تنها تا صدها میلیون دلار بالا می رود. کار سخت ساختن راکتور آزمایشی است، دسترسی به چندین میلیارد دلار و پیدا کردن مکانی که اولین راکتور در آن جا ساخته شود. وقتی که اولین راکتور را ساختی ، اگر به صورتی که تبلیغ می شود کار کند دیگر این موضوع مانند روز روشن خواهد بود، به خاطر مسائل اقتصادی و چگالی انرژی که با آن چه که ما امروز به عنوان انرژی هسته ای می شناسیم خیلی تفاوت خواهد داشت.
کریس اندرسون : برای این که درست متوجه شویم، این تکنولوژی نیاز دارد که در عمق زمین مانند یک ستون عمودی از این نوع سوخت هسته ای ساخته شود و فرآییند از بالا شروع خواهد شد و به سمت پایین حرکت خواهد کرد؟
بیل گیتس : درست است. امروزه راکتورها به صورت پیوسته سوخت گذاری می شوند. در نتیجه به تعداد زیادی نیروی انسانی و بازرسی ها فراوان برای جلوگیری از بروز خطا نیاز است، که باید باز شود و چیزهایی به درون و خارج آن منتقل شود. این اصلا خوب نیست. پس اگر شما سوخت خیلی ارزانی داشته باشید که بتوانید آن را برای 60 سال استفاده کنید، آن را به صورت یک کنده درخت در نظر بگیر، آن را قرار دهیم و پیچیده گی های دیگر را نداشته باشیم. و این آن جا قرار می گیرد و برای شصت سال خواهد سوخت و در آخر تمام خواهد شد.
کریس اندرسون: این یک نیروگاه اتمی است که راه حلی برای نابودی زباله خود دارد.
بیل گیتس: بله. خوب، اتفاقی که برای زباله می افتد، این است که می توانید بگذارید همان جا باقی بماند -- مقدار زباله در این روش خیلی کمتر است -- یا شما می توانید زباله را خارج کنید و به عنوان سوخت در نیروگاه دیگری قرار دهید. و ما در هنگام شروع از زباله های که هم اکنون درون استخرهای خنک کننده و بشکه های ضد رطوبت قرار دارند، استفاده خواهیم کرد. این ها سوخت ما برای شروع خواهند بود. در نتیجه چیزی که در راکتورهای کنونی مشکلی هستند در واقع چیزی هستند که به خورد راکتورهای ما می روند و به این ترتیب به مرور همراه با طی شدن این روند حجم زباله به شدت کاهش پیدا خواهد کرد.
کریس اندرسون: در صحبت های که با افراد مختلف دور دنیا در مورد توانایی های این تکنولوژی داشته اید، کجا از همه بیشتر برای بکارگیری این تکنولوژی علاقه نشان دادند؟
بیل گیتس: خوب، ما هنوز مکان خاصی را انتخاب نکرده ایم، و علاقه زیادی به پنهان کاری در مورد هر چیزی که به آن هسته ای گفته می شود وجود دارد، در نتیجه ما بسیار مورد توجه قرار گرفته ایم، افرادی از شرکت هایی در روسیه ، هند ، چین. من چندی قبل با وزیر نیرو در این جا دیدار داشتم و در مورد این که این تکنولوژی چطور می تواند در برنامه مربوط به انرژی قرار گیرد صحبت کردیم. من خوش بین هستم. می دانید که فرانسه و ژاپن کارهایی انجام داده اند. این کار متفاوتی با چیزهایی است که تا بحال انجام شده است. این کار پیشرفت مهمی است، ولی خیلی مشابه راکتورهای سریع است، کشورهای مختلفی این راکتورها را ساخته اند، در نتیجه هر کسی که راکتورهای سریع را ساخته باشد کاندیدی برای ساخت اولین از این نوع است.
کریس اندرسون: چیزی که در ذهن شما در مورد برآورد زمانی و درصد احتمالی که در واقع چیزی مشابه این ساخته شود چیست؟
بیل گیتس: خوب، برای ساخت یکی از این نیروگاه های تولید برق در مقیاس بزرگ که ارزان قیمت باشد، ما نیاز به 20 سال برای اختراع آن و 20 سال برای توسعه آن داریم. این در حدود زمانی است که مدل های محیطی به ما نشان داده اند که ما باید به آن دست پیدا کنیم. می دانید که ، تراپاور در صورتی که همه چیز خوب پیش برود، که ما آرزوی آن را داریم، به سادگی می تواند به آن دست پیدا کند. و در حال حاضر خوشبختانه دها شرکت، البته ما نیاز به صدها شرکت داریم، که به همین صورت اگر دانش آن ها جواب دهد، و اگر سرمایه گذاری لازم برای ساخته نیروگاه های آزمایشی آن ها انجام شود، می توانند با این تکنولوژی رقابت کنند. و بهترین حالت این است که موفقیت چند گانه داشته باشیم، چون در این حالت می توانید ترکیبی از این ها را مورد استفاده قرار دهید. به طور حتم نیاز داریم که حداقل یکی موفق شود.
کریس اندرسون: در مقایسه با بقیه راه حلهای مقیاس بزرگ با توانایی در تغییر شرایط، آیا این تکنولوژی بزرگترینی است که شما از آن خبر دارید؟
بیل گیتس: عبور از موانع مربوط به انرژی از مهمترین کارهاست. حتی بدون در نظر گرفتن اجبارهای محیطی ، این موضوع به همین مقدار دارای اهمیت خواهد بود. ولی اضطرارهای محیطی موجود فقط آن را بزرگ تر می کند. در حوزه هسته ای ، نوآوری های دیگری هم وجود دارند. می دانید، ما از کار آن ها به اندازه ای که از این کار با خبر هستیم خبر نداریم ولی افرادی روی روش مدولی که روش متفاوتی است و روش راکتورهای مایع که به نظر می رسد کار سختی باشد کار می کنند، البته شاید آن ها هم همین را در مورد ما بگویند. پس افراد متفاوتی وجود دارند، ولی زیبایی این روش این است که ملکول اورانیوم میلیون ها برابر ملکول دیگری مثلا کربن، انرژی دارد. و در نتیجه اگر بتوانید با نکات منفی آن کنار بیایید، که اصل آن تشعشعات است، تاثیرات مخرب، هزینه و پتانسیل آن و تاثیرات آن بر زمین و دیگر چیزها، تقریبا در نوع خود بی نظیر است.
کریس اندرسون: اگر این کارها نتیجه ندهد، آن وقت چه باید کرد؟ آیا باید اقدامات اورژانسی برای پایدار نگه داشتن دمای هوا انجام دهیم؟
بیل گیتس: اگر در چنین وضعیتی قرار بگیریم، مانند این است که بیش از حد خورده باشیم و در حال سکته قلبی باشیم. خوب در این حالت به کجا مراجعه می کنید؟ شاید نیاز به جراحی قلب یا چیز مشابهی داشته باشید. یک رشته تحقیقات در موضوعی که به آن مهندسی زمین گفته می شود وجود دارد، که تکنیک های مختلفی است که در گرم شدن هوا تاخیر ایجاد می کند که زمانی در حدود 20 تا 30 سال در اختیار ما می گذارد تا اقدام اساسی تری کنیم. این تنها یک نوع بیمه است. شما امیدوارید که نیاز به انجام آن نداشته باشید. بعضی از افراد بر این عقیده اند که شما نباید حتی بر روی سیاست های بیمه ای کار کنید چون باعث تنبلی شما می شود و شما همچنان به خوردن ادامه می دهید چون می دانید که عمل قلب برای نجات شما وجود دارد. من مطمئن نیستم که این کار با توجه به اهمیت موضوع کار خردمندانه ای باشد ولی هم اکنون بحث هایی در مورد مهندسی زمین وجود دارد، در صورتی که تغییرات با سرعتی بیشتر رخ داد و یا این نوآوری ها آهسته تر از آن چه ما پیش بینی می کنیم به نتیجه رسید، ما باید این امکانات را در دسترس داشته باشیم.
کریس اندرسون: اگر شما بخواهید یک یا دو جمله به کسانی که در مورد گرم شدن زمین شک دارند بگویید، شما چگونه به آن ها خواهید فهماند که در اشتباه هستند؟
بیل گیتس : خوب ، متاسفانه این شکاکان از گروه های مختلفی هستند. کسانی که با استدلالهای علمی به این موضوع اعتراض می کنند خیلی کم هستند. آیا آن ها می گویند که این تاثیرات با بازخورد منفی ناشی از تشکیل ابرها بر طرف خواهد شد؟ موارد خیلی کمی وجود دارد که آن ها بتوانند بگویند و تنها یک در میلیون احتمال این وجود دارد که این ها درست باشند. مشکل اصلی که ما این جا با آن روبرو هستیم به نوعی مانند ایدز است. شما خطایی را امروز مرتکب می شوید و تاوان آن را مدت ها بعد باید پس بدهید.
پس وقتی که شما این همه مشکلات فوری دیگر را دارید، فکر این که دردی را اکنون تحمل کنید تا در آینده چیزی بدست آورید -- و همچنین در مورد دردی که تا حدی نا محتمل است. در واقع گزارش IPCC ، نشان می دهد که این لزوما بدترین وضعیت نیست، و افرادی در کشورهای ثروتمند وجود دارند که به این گزارش نگاه می کنند و می گویند، خیلی خوب این مسئله اهمیت چندانی ندارد. حقیقت این است که آن بخش نا مطمئن موضوع است که باید ما را به این کار جذب کند. ولی امید من این است که اگر شما بتوانید این کار را از نظر اقتصادی به صرفه بکنید و درضمن محدودیت های در مورد دی اکسید کربن را هم رعایت کنید، آن وقت این شکاکان خواهند گفت، خیلی خوب، من اهمیتی نمی دهم که این دی اکسید کربن تولید می کند یا نه، به نوعی من آرزو می کردم که ای کاش تولید می کرد، ولی فکر کنم می توانم آن را بپذیرم چون این ارزان تر از قبل تمام می شود. (تشویق)
کریس اندرسون: پس این پاسخ شما به بحث بورن لامبورگ خواهد بود، که اگر شما این همه انرژی را برای حل مشکل دی اکسید کربن صرف کنید، این باعث می شود که هدف های دیگر شما مانند از بین بردن فقر و مالاریا و چیزهای دیگر از دست برود، که این کار احمقانه ای و اتلاف منابع زمین است که سرمایه ها را برای این کار قرار داد وقتی که می توان این همه کارهای مفید تر انجام داد.
بیل گیتس: خوب، هزینه ای که باید برای تحقیق و توسعه صرف شود -- مثلا بگویید که آمریکا باید 10 میلیارد دلار در سال بیشتر از چیزی که الان هزینه می کند صرف کند -- این خیلی هم کار سختی نیست. این کار باعث از دست رفتن چیزهای دیگر نمی شود. اگر شما هزینه زیادی را روی کاری بکنید که ، و این افراد معقول می توانند مخالف حرف من باشند، از نظر اقتصادی به صرفه نباشد و شما تلاش کنید بر روی آن سرمایه گذاری کنید. به نظر من این کار بیهوده است. مگر این که کار شما به بازدهی اقتصادی خیلی نزدیک باشد و شما تنها بر روی راه اندازی آن سرمایه گذاری می کنید و به مرور بسیار ارزان شود. من معتقدم که ما باید بیشتر چیزهایی را که پتانسیل این را دارند که بسیار ارزان تر تمام شوند مورد تجربه قرار دهیم. اگر ملاک تصمیم گیری ما این باشد که اگر انرژی بسیار گران شود باز هم افراد ثروتمند می توانند هزینه آن را پرداخت کنند. منظور من این است که همه ما که این جا هستیم می توانیم پنج برابر بیشتر هم بابت انرژی پرداخت کنیم و تغییری در نوع زندگیمان ندهیم. فاجعه تنها برای آن دو میلیارد فقیر دنیا خواهد بود.
حتی لامبورگ هم نظرش تغییر کرده است. بحث او در حال حاضر این است که چرا تحقیق و توسعه بیشتر مورد توجه قرار نمی گیرد. او به دلیل کارهای ابتدایی خود، هنوز به خیمه ی شکاکان مرتبط است، ولی متوجه این شده که این خیمه بسیار تنهاست. و در نتیجه او نکته تحقیق و توسعه را پیش کشیده است. پس مواردی در این جا وجود دارد که من فکرمی کنم معقول به نظر می رسند. سرمایه گذاریی که برای تحقیق و توسعه صورت می گیرد به شکل احمقانه ای کم است.
کریس اندرسون: بیل ، من به گمانم از طرف بیشتر افراد حاضر در این جا می خواهم بگویم که امیدوارم که آرزویت برآورده شود. خیلی ممنونم.
بیل گیتس: خیلی ممنون. (تشویق)