آموزش تك به تك بچه ها

من امروز با خصوع كامل در برابر شما ايستادم و می خوام تا با شما تجربه شش سال گذشته ام رو در زمينه آموزش و خدمات به اشتراك بذارم. من يك تحصيل كرده دانشگاهی نيستم يك كارگر قهار اجتماعی هم نيستم. حدود ۲۶ سال در دنيای شركت های بزرگ مشغول سازماندهی شركت ها برای سودآوری بودم. تا اينكه در سال ۲۰۰۳ بنياد بشردوستانه پاريكما رو از پشت ميز آشپزخانه ام راه اندازی كردم.
اول از همه رفتيم تو دل محله های فقير نشين. حتما می دونيد كه حدود دو ميليون نفر در بانگلور در ۸۰۰ محله فقير نشين زندگی مي كنند. نمی تونستيم به همه محله های فقير نشين بريم ولی سعی كرديم تا اونجا كه می شد رو پوشش بديم. به يه همچين جاهايی رفتيم ، به خونه های شناخته شده ای كه در اونها بچه ها هيچ وقت به مدرسه نمی رند. با والدينشون صحبت كرديم و سعی كرديم تا اونها را قانع كنيم تا بچه هاشون رو بفرستن مدرسه. با بچه ها بازی می كرديم و شب خسته و كوفته بر می گشتيم خونه. با اينكه خسته بوديم با تصوير چهره های بشاش و چشمان براق بچه ها به خواب مي رفتيم.
مشتاقانه می خواستيم كار رو شروع كنيم اما با سيلی از جمعيت روبرو شديم: ۲۰۰ ميليون بچه بين ۴ تا ۱۴ سال كه بايد به مدرسه می رفتند اما نمی رفتند. ۱۰۰ ميليون بچه هم با اينكه به مدرسه می رفتند اما خوندن بلد نبودند: ۱۲ ميليون هم چهار عمل اصلی رو هم بلد نبودند. شنيده بوديم كه حدود ۲۵۰ ميليارد روپيه هندی برای مدارس دولتی اختصاص داده شده بود. از اين مقدار ۹ درصد برای حقوق معلمان و مديران و ناظمان بود، خوبه بدونيد كه هند تقريبا بالاترين ميزان غيبت معلمان رو در دنيا داره. چيزی در حدود يكي از هر چهار معلم در كل طول سال تحصيلی به مدسه نمی روند.
اين اعداد واقعا مغز آدم را متلاشی می کنه بیش از حد انتظار بزرگ بود، مدام از خودمون می پرسيديم "كی شروع مي كنيم؟ با چندتا مدرسه شروع مي كنيم؟ چندتا بچه رو تحت پوشش قرار می ديم؟ چه جوری مي خواهيم تخمين بزنيم؟ چه جوری ميخواهيم رشد كنيم؟ اين خيلی مهم بود كه نترسيم و جا نزنيم.