روبات‌ های نظامی و آینده‌ی جنگ سرد

سرباز های نسل جدید

ترجیح می‌دهم با چشم اندازی از جنگ شروع کنم. امکان هشدار در مورد خطر پیش ِ رو وجود نداشت. شورشی های عراقی مواد منفجره را که ابزاری دست ساز است، با دقت خاصی در طول جاده کار گذاشته بودند. در سال ۲۰۰۶، بیش از ۲۵۰۰ مورد از این قبیل حملات در ماه رخ میداد، که علت اصلی تلفات سربازان آمریکایی و غیر نظامیان عراقی بود. گروهی که این مواد منفجره را شناسایی می کردند، EOD نامیده می شوند، که به “گروه انهدام مهمات” مشهور بود. آنها نوک ِ پیکان آمریکاییها برای منهدم کردن بمبهای کنار جاده ای بودند. هر تیم انهدام، با حدودِ ۶۰۰ فراخوان سالانه احضار می شد. و روزانه دو بمب خنثی می گردید. شاید بهترین نشانه برای میزان ارزشمند بودن آنها در تلاشهای جنگی همین باشد که شورشیان عراق، ۵۰ هزار دلار جایزه برای سر ِ هر یک از سربازان گروه تعیین کرده بودند.

خنثی سازی بمب

متاسفانه این فراخوانِ خاص سرانجام خوشی نداشت. هنگامیکه یک سرباز به قدر کافی به سیم آشکار کننده ی بمب نزدیک میشد، بمب در موجی از شعله منفجر می گردید. حالا بسته به میزان فاصله و مقدار مواد منفجر شونده در بمب، جراحت و حتی مرگ رخ می داد. و برای جان سالم به در بردن از آن تا ۵۰ یارد ( حدود ۴۶ متر) فاصله لازم بود. جریان انفجار به قدری قوی بود، که بدون برخورد هم منجر به شکستگی اعضای بدن میشد. آن سرباز بالای سر بمب بود.

پس وقتی بقیه تیم به محل می رسیدند، افراد کمی باقی مانده بودند. آن شب فرمانده گروه، غمگینانه نامه ای به آمریکا نوشت و با ابراز تاسف در مورد تلخی از دست دادن و این واقعیت در تیمش که شجاع ترین سرباز جان خود را فدای نجاتشان کرده بود بارها سخن گفت. او عذر خواهی کرد، که نتوانسته افراد را به خانه باز گرداند. اما بعد، در مورد پوشش نقره ای سخن گفت، که از قربانیان به جا مانده بود. بنا به نوشته ی او، «دست کم وقتی رباتی می میرد نیازی نیست تا به مادرش نامه بنویسید»

میدان جنگ

صحنه شبیه یک فیلم علمی-تخیلی، ولی واقعیت میدان جنگ بود. اگر سرباز در آن صورت یک ربات ۲۰ کیلویی به نام “PackBot” بود، نامه ی مافوقش به مزرعه ای که شما در فیلمهای جنگی قدیمی دیده اید، فرستاده نمیشود. بلکه، باید به شرکت “iRobot” که بر اساس ِ رمان آسیموف نامگذاری شده و البته فیلم ِ نه چندان جالب “ویل اسمیت” بر اساس این رمان و…(خنده سخنران) ارسال می شد. اگر به خاطر داشته باشید، در آن دنیای ساختگی، ربات ها به انجام امور دنیوی و سپس،صحبت در مورد تصمیمهایی که به مرگ و زندگی منجر می شوند، می پردازند. این واقعیتی است که امروز با آن مواجهیم.

آنچه ما قصد انجامش را داریم، در واقع تنها یک سری تصویر از گذشته است، که واقعیتِ وجود ربات ها را در جنگهای امروزی، یا دوران نخستین، نشان می دهد. که تنها هدفش دادن سر رشته به شماست. به عبارت دیگر، شما شاهد ِ چیزی نخواهید بود، که قدرتش را از چیزی مثل رب النوع آتش و فلز، و یا هورمون جادوگر نوجوان یا غیره گرفته باشد همه چیز واقعی است. پس، اجازه دهید با مرور تصاویر شروع کنیم.

اتفاقی شگرف در جنگ امروز جاری است، که حتی ممکن است خود ِ تاریخ بشریت باشد. ارتش آمریکا با تعداد انگشت شماری هواپیمای بدون سرنشین به عراق رفت. که امروز ۵,۳۰۰ عدد از آن داریم. ما بدون سیستم های خودکار، که امروز ۱۲,۰۰۰ از آن داریم، پیش رفتیم. و اصطلاح ِ فن آوری ” نرم افزار ِ قاتل” به مفهوم جدیدی دست یافته است.

و لازم است به خاطر بیاوریم که ما، در مورد ِ “Model T Fords “، و برادران رایت، در مقایسه با آنچه که جدیدا ” خواهیم دید، صحبت میکنیم. این جایی است که ما در حال حاضر در آن هستیم. یکی از افرادی که اخیرا ملاقات کردم، یک ژنرال سه ستاره ی نیروی هوایی بود، که گفت: مرحله ای که به زودی به آن می رسیم، دهها ربات است که در جنگهای ما عمل خواهند کرد، و این تعداد از آنجا اهمیت دارد که ما، نه تنها در مورد دهها هزار ربات امروزی، که در مورد الگوهای اولیه و ربات های آینده سخن میگوییم. چرا که، البته یکی از مدلهای عملیاتی در تکنولوژی، مدل ” Moore’s Law ” می باشد، که قابل اضافه شدن به تعداد فراوانی قدرت محاسبه ای در روبات ها می باشد. بنابراین، چشم انداز سریع این قانون، در صورتی که درست از آب در آید، باعث قوی تر شدن رباتها تا میلیاردها برابر ِ سیستم محاسباتی امروزی خواهد شد.

و بنابراین معنی این جمله چیزهایی است که ما به صحبت در مورد آن در موارد علمی-تخیلی مثل ِ “Comic-Con ” و بحثهای سران قدرت همانند پنتاگون، عادت کردیم. انقلاب رباتها، بستگی به ما دارد.
حالا لازم است که شفاف سازی کنم. من در مورد انقلابی که در آن، شما نگران حضور فرماندار ایالت کالیفرنیا جلوی درب منزلتان مثل ترمیناتور باشد، صحبت نمیکنم (خنده).

انقلاب در جنگ

هنگامیکه که مورخان این دوره را بررسی می کنند، می خواهند نتیجه گیری کنند که ما در نوع متفاوتی از انقلاب هستیم: انقلاب جنگ. که شبیه اختراع بمب اتم است. ولی ممکن است حتی از آن عظیم تر باشد، چرا که سیستمهای بدون سرنشین ِ ما،
بر چگونگی مبارزه در جنگ و شخصی که در جنگ روبروی ماست، در ابتدایی ترین سطح، تاثیر می گذارد. به عبارت دیگر، هر انقلاب پیشین در جنگ، از مسلسل گرفته تا بمب اتم، در مورد سیستمی بود که یا سریعتر شلیک میکرد، پیشروی میکرد، و یا قدرت و غریو بزرگتری داشت. که قطعا ” در مورد علم رباتیک است.اما، آنها تجربه جنگاوران و حتی موجودیت جنگاوران را تغییر داد.

به عبارت دیگر، انحصار ِ ۵,۰۰۰ ساله ی بشریت، در مبارزات جنگی، در عصر ما در هم شکسته است. من به نوبه خود، سالیان اخیر را صرف ِ ملاقات با تمام افراد مرتبط در این زمینه کردم که شامل دانشمندان رباتیک و نویسندگان علمی-تخیلی بوده است، که الهام بخش ِ آنان، خلبانان ۱۹ ساله ی هواپیماهای بدون سرنشین، که از Nevada می جنگیدند، ژنرالهای ۴ ستاره ای که آنها را رهبری می کردند، و حتی شورشیان عراقی که هدف اصلی شان بود، می باشد. آنچه آنها در مورد سیستمهای ما فکر می کنند، و چیزی که برای من جالب است، تنها شرح حال آنها نیست. بلکه، تاثیر مواج تجربیات آنها، در تمام ابعاد ِ زندگی ما از جمله، جامعه، قانون، اخلاق و غیره است. و حالا قصد دارم در زمان باقی مانده، به صورت پایه ای، مواردی از این قبیل را شرح دهم تا ملموس تر شوند.

آینده ی جنگ

نخست، آینده ی جنگ، حتی از نوع ِ روباتیک، به طور محض، آمریکایی نخواهد بود. در حال حاضر، آمریکا در رباتیک نظامی پیشرو است، اما می دانیم که در تکنولوژی، چیزی تحت ِ عنوان ِ حرکت اولیه یا نفع دایم وجود ندارد. برای مثال، با بالا بردن سریع دستانتان، نشان دهید که چند نفر در این اتاق، هنوز از کامپیوترهای Wang استفاده می کنند. (خنده حضار) در مورد جنگ هم همین است. انگلیسیها و فرانسویها، تانک را اختراع کردند. آلمانها کشف کردند که چطور، درست از آن استفاده کنند، و چیزی که در مورد آمریکا باید بیاندیشیم، این است که در حال حاضر پیش هستیم. ولی ۴۳ کشور دیگر وجود دارند، که روی رباتیک نظامی کار می کنند. که، شامل کشورهای جالبی چون، روسیه،چین،پاکستان و ایران هستند.

که باعث نگرانی بیشتر من می گردد. پیشرفت ِ ما در این انقلاب، با در نظر گرفتن ِ وضعیت تولید، میزان ِ علم، و آموزشهای ریاضی در مدارسمان، چگونه خواهد بود؟ به مضمون ِ دیگر، به استقبال جنگ رفتن با سربازانی که، سخت افزار آنها در چین تولید، و نرم افزارشان در هند نوشته شده، به چه معنی خواهد بود؟

جنگ افزار ها

چرا که به مانند ِ نرم افزار، جنگ افزارها هم، منابع باز ِ بیشماری دارند. برخلاف ِ هواپیما یا بمب اتم، برای پیشبرد رباتیک، نیازی به سیستم تولیدی کلان نیست. بسیاری از آن، هلو برو توی گلوست، و مقدار بیشتری از آن با شعار ِ ” خودت دست به کار شو ” فراهم است. یکی از چیزهایی که شاهد شعله ور شدن ناگهان آن بودید، حتی قبل از اینکه خلبان هواپیمای بدون سرنشین “Raven” باشید، نارنجک پرتابی ضامن دار است. که با حدود هزار دلار، می توانید نوع مشابهی از آنچه را سربازان در جنگ با عراق، استفاده می کردند، برای خود بسازید.
که نقطه ضعف دیگری را در هنگام پیش آمدن ِ جنگ و نزاع بارز می کند. انسانهای خوب ممکن است با چشم ابزار سرگرم کننده به این وسایل بنگرند، و حتی انسانهای بد. نقطه تلاقی ِ علم روباتیک و چیزهایی شبیه تروریسم،فریبنده و حتی مضطرب کننده خواهد شد که ما شاهد شروع آن بوده ایم.

در طول ِ جنگ میان اسرائیل، دولت و حزب الله، و مخالفان دولت، یک فرد غیر دولتی، ۴ هواپیمای بدون سرنشین را بر ضد اسرائیل پرواز داد. یک وبلاگ جهادی وجود دارد که شما هم می توانید به صورت کنترل از راه دور، در عراق عملیات انفجار انجام دهید در حالیکه مقابل کامپیوتر شخصی تان در منزل نشسته اید.

و فکر میکنم ما در اینجا، شاهد دو روند هستیم. نخست اینکه شما قدرت اشخاص را، بر علیه دولت تقویت می کنید، و اما دوم اینکه، ما شاهد گسترش، در حوزه تروریسم خواهیم بود. که آینده آن ممکن است، نقطه تلاقی القاعده و نسل جدید بمبگذاران “Una” باشد. شیوه دیگری از اندیشیدن به این موضوع، این واقعیت است که لازم نیست شما، یک ربات را متقاعد کنید که بعد از مرگش، ۷۲ حوری باکره پاداش خواهد گرفت، تا او را برای مایه گذاشتن از جانش ترغیب کنید.

اما اثرات مواج ِ این موضوع، بر سیاست ما تاثیر خواهد گذاشت. یکی از افرادی که ملاقات کردم، دستیار پیشین ِ وزیر دفاع در زمان رونالد ریگان بود، که مسئله را اینطور عنوان کرد : من به این سیستمها علاقه دارم، چرا که جان آمریکاییها را حفظ می کنند، اما از بازاری شدن ِ جنگ، شوک و بحثهای ترس انگیز ِ بیشتر، نگرانم. که تمام این هزینه ها را تسویه کند. مردم در صورتی میل حمایت برای استفاده از شدت عمل را دارند، که آن را بدون هزینه بیابند.

روبات ها برای من روندی مهمتر از آنچه امروزه در سیاستهای حرکتی روزمره دارند، محسوب می شوند که ممکن است آنها را، به نقطه منطقی ِ پایانشان برساند. ما پیش نویسی نداریم. دیگر اعلامیه ی جنگی نداریم. دیگر اوراق قرضه ی جنگ را خریداری نمی کنیم. و حالا ما با این واقعیت روبرو هستیم،که لازم است، تعداد بی شماری از سربازان ِ آمریکایی خود را، که به دل خطر می فرستیم، به ماشینها تبدیل کنیم، و بنابر این، ممکن است قادر باشیم، کسانی را که پشت میله های ِ زندان ِ جنگ گرفتار می شوند، به زندگی باز گردانیم.

جنگ یوتیوبی

و اما آینده ی جنگ، جنگی یوتیوبی خواهد بود. که نشان می دهد، تکنولوژی های ما، نه تنها انسانها را به طور محض از خطر مصون نمی کند، که تمام مشاهدات را هم ضبط می کند. بنابراین تکنولوژی، ارتباط عموم را با جنگ قطع نمیکند، بلکه تغییر شکلی در ارتباط آن با جنگ ایجاد می کند. هزاران کلیپ ویدیویی، از مبارزات جنگی در عراق روی یوتیوب وجود دارد، که اغلب آنها توسط خلبانان هواپیماهای بدون سرنشین جمع آوری شده.

که برای اکنون، چیز خوبی است. چرا که رابط ِ بین ِ عملیات ِ غیر نظامیان و نظامیان است، که در گذشته هرگز وجود نداشته است. اما به خاطر داشته باشید، که در دنیای عجیب و غریب ما رخ می دهد و، توانایی دانلود این ویدئوها روی آی-پاد یا “Zune “، به صورت غیر قابل اجتنابی، این قابلیت را در شما ایجاد میکند، که به آن به چشم سرگرمی بنگرید.

سربازان این ویدئوها را با نام ِ پورنوگرافی جنگ می شناسند. عادی ترین نمونه از این قبیل ویدئوها که برای من ایمیل شده، فایل پیوستی داشت، که یک حمله مسلحانه برای از بین بردن ِ پایگاه دشمن بود. با انفجار موشک، جسم انسانها در فضا منفجر می شد، که موسیقی خاص خود را داشت. و شبیه موسیقی پاپ ِ ” Sugar Ray “، با نام ِ ” I Just Want To Fly ” بود.

توانایی ِ تماشای بیشتر و تجربه کردن ِ کمتر، شکافی در ارتباط عموم با جنگ ایجاد می کند. من با دیدی شبیه ورزش به این موضوع فکر میکنم. که شبیه تفاوت میان ِ، تماشای ِ یک مسابقه ی حرفه ای بسکتبال از تلویزیون، که در آن قهرمانان به کوچکی ِ نقطه هستند و بودن در آن مسابقه و درک کردن اینکه، یک فرد 2 متری در حقیقت چه شکلی است، می باشد.

اما باید به خاطر بسپریم، که این ها تنها کلیپ ویدیویی هستند. این ویدیوها، تنها یک نسخه ESPN، از بازی هستند که محتوایی ندارند. و استراتژی، و انسانیت را گم کرده اند. جنگ، تنها به ضربات انفجاری و بمبهای هوشمند تبدیل شده است.
و حالا کنایه ی مطلب در اینجاست، که با بیشتر و بیشتر درگیر شدن ِ احتمالی جنگ، با ماشینها و ابزار، روانشناسی بشری است که تمام آن را به حرکت در می آورد، شکستهای انسانی است، که منجر به تمام این جنگها می شود.

ایفای نقش در جنگ واقعی

بنابراین، یک مثال از این مورد، که طنین بزرگی در محدوده سیاست دارد، چگونگی ایفای نقش آن در جنگ واقعی، بین افکار و ایده هاست، که ما را به جنگ در برابر گروههای رادیکال وا می دارد. که پیامی که فکر می کنیم با این ماشینها می فرستیم، و در مقابل، چیزی که به عنوان پیام دریافت می کنیم، چیست.

یکی از افرادی که ملاقات کردم، از مقامات ارشد دولت بوش بود، که گفت: عاری از انسان کردن ِ جنگ، نشانگر قدرت ماست و چیزی که، بقیه را می ترساند، تکنولوژی ماست. ولی هنگامیکه مردم را، به عنوان مثال در لبنان ملاقات میکنیم، قضیه کاملا ” متفاوت است. یکی از کسانی که آنجا ملاقات کردم، یک سردبیر خبر بود، و وقتی در مورد پرواز یک هواپیمای بدون سرنشین بالای سرش، صحبت می کردیم، حرفش این بود : ” این نشان دیگری از ، اسرائیلیها و آمریکاییهای سنگدل و بیرحم است؛ که بزدل هستند، چرا که، برای جنگ با ما ماشین می فرستند. آنها نمی خواهند با ما مثل مردان واقعی بجنگند، و از مبارزه می ترسند، پس فقط باید، تعدادی از سربازانشان را بکشیم، تا شکستشان دهیم. ”

آینده جنگ، همچنین، نمایان کردن ِ نوعی از جنگاور است، که تجربه ی واقعی ِحضور در جنگ را، دوباره تعریف کند. که می توانید آن را جنگاور ِ مستقر در محل خود بنامید. که هدایت کنندگان ِ هواپیماهای بدون سرنشین در مورد ِ تجربه ی خود در جنگ با عراق، و بدون ترک ِ Nevada توصیف می کردند. ” شما ۱۲ ساعت به جنگ می روید، به هدفها شلیک می کنید، کشتن ِ نیروهای دشمن را کارگردانی می کنید، و سپس سوار اتومبیل می شوید، به سمت خانه رانندگی می کنید، و در عرض ۲۰قیقه، سر میز شام، با فرزندانتان راجع به تکالیف مدرسه صحبت می کنید.

متعادل سازی روانی

حالا، متعادل سازی ِ روانی ِ این تجارب، به طور ناباورانه ای سخت است، و اینگونه هدایت کننده ها، بیشتر از جنگجویان حاضر در عراق، مبتلا به “اختلال استرس ِ پس از سانحه” شدند. اما بعضی از آنها نگران هستند که، این قطع ارتباط منجر به چیز دیگری شود، که اندیشیدن ِ آسانتر به جنایات جنگی، از بعد ِ فاصله است. به توصیف ِیک خلبان جوان : ” شبیه یک بازی ویدیویی است” که در آن نیروهای دشمن را از دور از پا در می آورید . همانطور که تمام کسانی که GTA بازی کردند می دانند، ما در دنیای ویدیویی کارهایی را انجام می دهیم، که رو در رو انجام نخواهیم داد.

بیشترین چیزی که در حال حاضر از من می شنوید، این است که، بعد دیگری از انقلاب تکنولوژیکی، شکل دهی زمان حال، و شاید آینده ی ما باشد. قوانین مور، و مورفی در این مورد کاربردی هستند. مه ِ جنگ، پاک شدنی نیست. دشمن دارای یک رای است.

ما در حال به دست آوردن قابلیت های باور نکردنی ِ جدید هستیم، اما در عین حال، شاهد ِ تجربه ی، معضلات بشری ِ جدید هم هستیم. که بنا به توصیف رهبر ِ یک شرکت روباتیک، گاهی اوقات، یک لحظه آه کشیدن است، اما،این لحظه برای یک ربات در جنگ چگونه است. گاهی اوقات این صحنه مضحک است. مانند یک صحنه از فیلم ادی مورفی، با نام ِ ” Best Defense “، که در یک صحنه ی واقعی، یک روبات ِ مسلح، را امتحان کردند، و در طول ِ نمایش، که از یک میدان مدور شروع، و به جایگاه افراد ویژه ختم میشد، حضور داشتند. خوشبختانه، اسلحه پر نبود، و کسی آسیب ندید، اما در سایر زمانها، لحظات آه کشیدن ناگوار هستند، مانند سال گذشته در آفریقا، که یک توپ ِ ضد ِ هوایی، دچار قطعی ِ نرم افزار شد، و روشن و منفجر شد که منجر به کشته شدن ِ ۹ سرباز گردید.

ما شکافهای جدیدی، بین قوانین جنگ، و پاسخگویی در برابر آن داریم. ما با کشتار بدون دخالت انسانی چه می کنیم؟ این نوع از کشتار چیست؟ ما سه مورد از این کشتار را داشتیم که فکر می کردیم، از جانب ” بن لادن ” باشد، اما مشخص شد که نبود. و اینجا جایی است که در حال حاضر در آنیم! که حتی در مورد سیستمهای ِ مسلح ِ خود مختار با اختیار کامل در استفاده از زور، سخنی به میان نمی آورد. و باور ندارد که اتفاق نمی افتد. در طول تحقیقم، به چهار مورد از پروژه های پنتاگون بر خوردم، با جنبه های ِ متفاوت ِ موضوع بر خوردم.

جنایات جنگی

و حالا سوال اینجاست: این مورد در مسایلی مانند ، جنایات جنگی، منجر به چه خواهد شد؟ ربات ها احساس ندارند، پس اگر کشته شوند، غمگین نخواهند شد. آنها جنایات ِ خشم و انتقام را، مرتکب نمی شوند. اما فاقد احساس هستند. آنها یک مادربزرگ ِ ۸۰ ساله روی صندلی چرخدار را، مانند ِ یک تانک ِ T-80 می بینند. که هر دو ، مجموعه ای از صفر و یک هستند. و بنابراین با سوال مواجهیم : چگونه قوانین جنگی ِ قرن بیستم که در حال حاضر بسیار قدیمی هستند، را برای تکنولوژی قرن ۲۱ بکار گیریم؟ را برای تکنولوژی قرن ۲۱ بکار گیریم؟

و بنابراین، به عنوان نتیجه، در مورد آینده‌ی جنگ صحبت کردم، اما توجه کنید که تنها، از مثالهای دنیای واقعی استفاده کردم، و شما هم تنها، شاهد تصاویر و ویدیوهای واقعی بودید. که چالش بزرگی برای همه ما، ایجاد می کند. که قبل از نگرانی در مورد Roomba، که زندگی ما را از بین خواهد برد، باید نگران آن باشیم. آیا اجازه خواهیم داد این واقعیت، که چیزهایی مانند ِ صحنه های علمی – تخیلی، که در حال حاضر از جنگ پرده برداری میکند، ما را در انکار نگه دارد؟ آیا مایلیم، با واقعیت جنگ در قرن ۲۱ روبرو شویم؟ آیا نسل ما، اشتباه نسل قبل را، با سلاحهای اتمی، و بدون در نظر گرفتن ِ فجایع پشت آن، تکرار خواهد کرد؟

ممکن است در این مورد اشتباه کنم، و همانطور که یک دانشمند پنتاگون به من گفت، که اشتباه می کنم. او گفت: “هیچ مورد اجتماعی، اخلاقی و روحی، در روبات ها وجود ندارد. به جز اینکه رباتها، آدمهای نادرست را به صورت تکرار شونده از بین می برند. و بعد فقط کافیه محصول معیوب رو فراخوان کنیم”.

بنانبراین، نقطه پایان این است که، راستش، سری هم به هالیوود بزنیم. چند سال قبل، هالیوود، تمام شخصیتهای برجسته را جمع کرد، و لیستی از ۱۰۰ قهرمان ِ برتر ، و تبهکاران ِ برتر درست کرد، شخصیتهایی که نمایانگر ِ بهترین و بدترین افراد از بشریت بودند. و تنها نام یک شخصیت در هر دو لیست به چشم می خورد: ترمیناتور، ربات ِ کشنده. این مطلب به این واقعیت اشاره می کند، که ماشینهای ما، برای هر دو مورد انسانی و شیطانی، قابل استفاده هستند. و به این واقعیت اشاره دارد، که دو وجهی بودن، در انسانها هم وجود دارد.

خلاقیت

این هفته، جشنی برای خلاقیتمان به پاست. خلاقیت ِ ما، گونه بشر را به ستاره ها برده است. خلاقیت ما ، کارهای هنری، و ادبیات را برای ابراز ِ عشق، خلق کرده است. و حالا از خلاقیتمان، در مسیری خاص، برای ساختن ِ ماشینهای جالب، با قابلیتهایی باور نکردنی، استفاده می کنیم. شاید حتی یک روز، گونه ای کاملا جدید خلق کنیم. اما یکی از اصلی ترین علتهای ِ انجام ِ این کار، محرک ِ درونی ما برای نابود کردن ِ یکدیگر است، پس سوالی که همه باید بپرسیم، این است : این ماشینهایمان است که آماده جنگ شدند، یا خودمان؟

متشکرم.(تشویق حضار)