ترافیک فضایی مشکل بعدیِ زیست محیطی ماست

من مکانیک مدار (اخترپویاشناس) هستم-- مثل آقای ریچ پرنل در فیلم «مریخی». و کار من این است که حرکت اشیادر فضا را پیش‌بینی و مطالعه کنم. در حال حاضر ما حدودا یک درصد ازاشیا خطرناک در مدار را ردیابی می‌کنیم -- خطرناک برای خدماتی مانند مکان‌یابی، کشاورزی، بانکداری، تلویزیون و ارتباطات، و به زودی -- خیلی زود-- حتی خود اینترنت.
اکنون این خدمات تقریبا از نیم میلیون اشیا در امان نیستند از اشیایی به اندازه یک نقطه‌ رنگ تا اندازه‌ی یک اتوبوس مدرسه. یک نقطه‌ی رنگ، اگر با سرعت درست حرکت کند، می‌تواند یکی از این اشیاء را طوری تحت تاثیر قرار دهد که کاملا آن را بلا استفاده کند. اما ما نمی‌توانیم چیزهایی را که اندازه‌ییک نقطه‌ی رنگ هستند ردیابی کنیم. فقط می‌توانیم چیزهایی را ردیابی کنیم کهاندازه آنها حداقل مثل یک گوشی هوشمند باشد. بنابراین از این نیم میلیون اشیاءکه ما باید نگران آنها باشیم، ما تنها می‌توانیم حدود۲۶,۰۰۰ شی را ردیابی کنیم. و از این ۲۶,۰۰۰ شی در حقیقت تنها ۲,۰۰۰ تایی کار می‌کنند. بقیه‌ی چیزها زباله است. یک عالم زباله‌ است.
چیزی‌ که کمی اوضاع رابدتر می‌کند این است که بیشتر چیزهایی که به مدار می‌فرستیمهیچگاه بازنمی‌گردند. ما ماهواره به مدار می‌فرستیم، از کار می‌افتد، سوختش تمام می‌شود، و چیز دیگری بالا می‌فرستیم... و بعد باز چیز دیگری می‌فرستیم.. و باز دوباره چیز دیگری.
و هر از گاهی، دو تا از این چیزها با هم برخورد می‌کنند یا یکی از آنها منفجر می‌شود، یا حتی بدتر، شاید کسی اتفاقی یکی از ماهواره‌هایشان راروی مدار منفجر کند، و این تکه‌های بسیار بسیار زیادی ایجاد کند، که بیشتر آنها نیز هیچوقت باز نمی‌گردند.
حال این چیزها تنها به صورت اتفاقیدر مدار پراکنده نیستند. ثابت شده است که در انحنای فضا-زمان، مکان‌های ایده‌آلی وجود دارد که ما بعضی از این ماهواره‌ها را قرار می‌دهیم به آن‌ها مثلبزرگراههای فضایی فکر کنید. بسیار شبیه بزرگراههای روی زمین، این بزرگراههای فضایی تنها می‌توانندظرفیت مشخصی از ترافیک را در خود جای دهند تا عملیات‌های فضایی ایمن بمانند. برخلاف بزرگراهها روی زمین، درواقع قوانینی برایترافیک فضایی وجود ندارد. هیچ قانونی، درست؟ اوه این چه مشکلی می‌تواند داشته باشد؟
(خنده)
اکنون، چیزی که واقعا خوب خواهد بود این است که اگر ما چیزی شبیهنقشه‌ی ترافیک فضایی داشتیم، مثل مسیریاب ویز برای فضاکه می‌توانستیم آن را جستجو کنیم و ببینیم شرایط فعلی ترافیکدر فضا چگونه است، شاید حتی آن را پیش‌بینی کنیم. اگرچه مشکل اینجاست، که اگر از پنج نفر مختلف بپرسید، «در مدار چه خبر است؟ اشیاء کجا می‌روند؟» و شما احتمالا ۱۰جواب متفاوت می‌گیرید. چرا اینطور است؟ به این دلیل است که اطلاعات درمورد اشیاء در مدار اغلب به اشتراک گذاشته نمی‌شود.
خب چه می‌شد اگر ما یکدسترسی جهانی داشتیم، سیستم باز و شفاف اطلاعات ترافیک فضایی که بتواند به همه اطلاع دهدهرچیزی در کجا قرار دارد تا سعی کنیم فضا را امنو پایدار نگه داریم؟ و چه می‌شد اگر این سیستم می‌توانست برای شکل دادن هنجارهای رفتاریمبتنی بر شواهد استفاده شود-- این قوانین ترافیک فضا؟
بنابراین من یک «نمودار فضا»درست کردم، اولین سیستم جمع‌سپاری مشاهده‌یازدحام ترافیک فضایی در دانشگاه تگزاس در آستین. «آستریاگراف» چندین منبع اطلاعاترا از سرتاسر جهان ترکیب می‌کند-- دولت، صنعت و دانشگاهها-- و آن را در قالبی مشترک ارائه می‌کند که هر کسی می‌تواند به آن دسترسی پیدا کند. اینجا شما می‌توانید۲۶,۰۰۰ شی در فضا ببینید، نظرات متفاوتی در این خصوص وجود دارد، و این عدد به زودی به روزرسانی می‌شود.
اما به مشکل من با نقشه‌یترافیک فضایی برگردیم: چه می‌شد اگر شما فقط ازدولت امریکا اطلاعات داشتید؟ خب، در این صورت، نقشه‌یترافیک فضای شما این شکلی می‌شد. اما روس‌ها چه فکری می‌کنند؟ کاملا متفاوت به نظر می‌رسد. چه کسی درست می‌گوید؟ چه کسی اشتباه می‌گوید؟ من چه چیزی را باور کنم؟ به چه چیزی اعتماد کنم؟ این بخشی از مساله است.
در غیاب چارچوبی برای نظارتبر رفتار بازیگران فضا، تا به صورت فعالانه در فضا نظارت کند-- جایی که این اشیا در آن قرار دارند-- تا این تناقض‌ها برطرف شوند و این دانش را عمومی کند، ما در حقبقت این توانایی را که از فضا برای مزیت انسان استفاده کنیمدر خطر قرار داده‌ایم.
بسیار متشکرم.
(تشویق حضار)