بیایید آب‌های آزاد را به بزرگترین ذخایر طبیعی جهان تبدیل کنیم

اگر شما مجبور به پریدن به هر نقطه تصادفی در اقیانوس بودید، احتمالا با چیزی شبیه به این مواجه می‌شدید. بی هیچ نشانه‌ای از حیوانات بزرگ. چون ما آنها را از آب بیرون کشیده‌ایم سریع‌تر از آن که بتوانند تولیدمثل کنند. امروز قصد دارم راهکاری برای نجات زندگی در اقیانوس پیشنهاد کنم، و این راه حل بسیار جنبه اقتصادی دارد. در سال ۱۹۹۹، منطقه کوچکی به نام کابو پولمو در مکزیک، یک بیابان زیردریایی بود، ماهیگیران که به دلیل کمبود ماهی کافی برای صید بسیار آشفته بودند کاری انجام دادند که هیچ کس انتظار آن را نداشت. به جای تلف کردن زمان بیشتری در دریا و تلاش برای صید اندک ماهی باقی‌مانده، به طور کامل دست از ماهیگیری کشیدند. آنها یک پارک ملی در دریا ایجاد کردند. یک منطقه حفاظت شده دریایی.
وقتی ده سال بعد به آنجا بازگشتیم،این آن چیزی بود که ما دیدیم. چیزی که قبلا یک برهوت زیردریایی بود حالا به شهرفرنگی از زندگی و رنگ بدل شده بود. دیدیم که تنها طی ده سال نشاطو سرزندگی به آن بازگشته است. جانوران شکارچی بزرگ نیز بازگشته بودند، از قبیل ماهی های گروپر،کوسه ماهی‌ها، ماهی‌های جک. و آن ماهیگیران خیال‌اندیش هم اکنون از توریسم بسیار بیشتر از ماهیگیریکسب درآمد می‌کنند. هرگاه بتوانیم نیازهای اقتصادی را با حفظ منابع طبیعی در یک راستا قرار دهیم، معجزه می‌تواند اتفاق بیفتد. و ما قبلا هم چنین احیاهایی را در سرتاسر دنیا دیده‌ایم. من بیست سال را صرف مطالعهآسیب‌های انسانی به اقیانوس کرده‌ام. اما وقتی از نزدیک و به طور مستقیم احیای مناطقی مانند کابو پولمو را دیدم، این موضوع به من امید بخشید.
بنابراین تصمیم گرفتم کارم را به عنوان استاد دانشگاه ترک کنم تا زندگیم را وقف نجات مناطق بیشتری مانند این در اقیانوس کنم. در ده سال گذشته، تیم ما در دریاهای بکر نشنال جئوگرافیک کشف، بررسی و ثبت کرده‌اند برخی از بکرترین جاهایباقی‌مانده در اقیانوس را و با دولت‌ها برای محافظت از آنها همکاری کرده اند. همه این مناطق حالا محافظت شده‌اند، ومساحتی برابر نصف کانادا را در بر می‌گیرند.
(تشویق)
این مناطق مانند پارک‌های ملی یلوستون و سرنگتی دریا هستند. اینها مناطقی هستند که شما داخل آب می‌پرید و فورا با کوسه ماهی‌ها محاصره می‌شوید.
(خنده)
و این خوب است، چون کوسه ماهی‌ها نشانگر خوبسلامت اکوسیستم هستند. این مناطق مانند ماشین زمان هستند که ما را به اقیانوس هزار سال پیش می‌برند. اما آنها همچنین به ما نشان می‌دهند که اقیانوس آینده به چه شکل خواهد بود. از آنجایی که اقیانوس قدرت بازرویش فوق‌العاده ای دارد، ما شاهد احیاهای خارق العادهدرعرض تنها چند سال بوده‌ایم. تنها لازم است که مناطق در خطربسیار بیشتری را محافظت کنیم تا بتوانند دوباره سرزنده و سرشار از زندگی و حیات باشند.
اما امروز، تنها دو درصد از اقیانوس به طور کامل در برابر ماهیگیری و فعالیتهای دیگر مورد حفاظت قرار گرفته است. و این کافی نیست. مطالعات نشان می‌دهند که لازم است حداقل۳۰ درصد از اقیانوس تحت حفاظت قرار گیرد نه فقط برای نجات زندگی دریایی،بلکه برای نجات خود ما نیز. زیرا اقیانوس بیش از نیمی از اکسیژنیکه تنفس می‌کنیم و غذای ما را تامین می‌کند، مقدار زیادی از آلودگی کربنی را جذب می‌کند که ما در اتمسفر آزاد کرده‌ایم. ما برای بقا نیازمند یک اقیانوس سالم هستیم. حالا, آیا راهی برای تسریع حفاظتاز اقیانوس وجود دارد؟ اینطور فکر می‌کنم. و این موضوع ما را به سوی آب‌های آزاد سوق می‌دهد.
حالا منظور از آبهای آزاد چیست؟ هم اکنون کشورهای ساحلی بر مسافتی بیش از ۲۰۰ مایل دریایی از ساحل سلطه دارند. هرجایی فراتر از آن نواحی آبهای آزاد (بین المللی) خوانده می‌شود. رنگ آبی تیره در این نقشه. هیچ کشوری مالک آب‌های آزاد نیست. هیچ کشوری مسوولیت آنها را بر عهده ندارد، اما همه آنها مسئولشان هستند،بنابراین تا حدی شبیه به غرب وحشی. و دو نوع ماهیگیری درآبهای آزاد وجود دارد. در عمق و نزدیک به سطح. ماهیگیری در عمق ویرانگرترین کار در دنیاست. کشتی‌های ماهیگیری غول پیکر، بزرگترین کشتی‌های ماهیگیری در اقیانوس، تورهایی آنچنان بزرگ دارند که می‌توانند ۱۲ جت ۷۴۷ را در خود نگه دارند. این تورهای عظیم هرچیزی را در سر راهشان نابود می‌کنند -- از قبیل مرجانهای آبهای عمیق که بر رویتپه ماهورهای دریایی رشد می‌کنند، که می‌توانند هزاران سال داشته باشند. و ماهیگیری نزدیک به سطح کهعمدتا گونه‌هایی را هدف می‌گیرد که بین آبهای آزاد و آبهای کشورهارفت و آمد می‌کنند، مانند ماهی تن و کوسه ماهی‌ها. و بسیاری از این گونه‌ها به دلیل صیدبی رویه در معرض تهدید هستند و مدیریت بد.
حال چه کسی در آبهای آزاد صید می‌کند؟ تاکنون دانستن دقیق این موضوع دشوار بوده، چراکه کشورها بسیار رازدار بوده‌اند در مورد ماهیگیری فواصل دور. اما هم اکنون، تکنولوژی ماهواره‌ای اجازهردیابی تک تک کشتی‌ها را به ما می‌دهد. این بازی را عوض می‌کند. و این نخستین بار است که ما اطلاعاتی که خواهید دید رابه شما ارائه می‌کنیم. من مسیردو کشتی را به شما نشان خواهم داد در طول یک سال، با استفاده از سیستم شناسایی خودکار ماهواره‌ای. این یک کشتی دوربرد است که در اطرافساحل آفریقا ماهیگیری می‌کند. پس از چند ماه ماهیگیری، کشتی به ژاپن می‌رود تا مجددا مواد مورد نیاز را تامین کند، و کمی بعد، باز هم اینجاست و دراطراف ماداگاسکار به صید می‌پردازد. این یک کشتی ماهیگیری روس است،احتمالا، به دنبال ماهی کاد، در آبهای روسیه، و سپس در آبهای آزاد اطلس شمالی.
به لطف سازمان دیده‌بان ماهیگیری جهانی، ما توانستیم بیش از۳٫۶۰۰ قایق را ردیابی کنیم از بیش از ۲۰ کشور که درآبهای آزاد ماهیگیری می‌کنند. آنها از تکنولوژی موقعیت‌یابی ماهواره‌ایو یادگیری ماشین استفاده می‌کنند تا به طور خودکار مشخص کنند یک کشتی صرفا در حال حرکت است یا ماهیگیری می‌کند، که نقاط سفید در این قسمت هستند. بنابراین با گروهی از همکاران بین‌المللی، تصمیم گرفتیم تحقیق کنیم در مورد این که نه تنها چه کسانی در آبهای آزاد ماهیگیری می‌کنند بلکه چه کسانی از آن سود می‌برند. همکار من، خوان مایورگا، در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا، نقشه‌های مشروحی ازتلاش‌های ماهیگیری تهیه کرده، که به معنای میزان زمان و سوختی استکه برای ماهیگیری مصرف می‌شود در هر پیکسل در اقیانوس. ما برای هر کشور یک نقشه داریم. چین، تایوان، ژاپن، کره و اسپانیا به تنهایی حدود ۸۰ درصد از ماهیگیری در آبهای آزاد را به خود اختصاص می‌دهند.
وقتی همه این کشورها را کنار هم می‌گذاریم، این چیزی‌ست که به دست می‌آوریم. چون ما هویت هر کشتی در پایگاه داده‌ها را می‌شناسیم، اندازه آن، ظرفیت، قدرت موتورهایش، تعداد خدمه درعرشه کشتی را می‌دانیم. با این اطلاعات می‌توانیم هزینه سوخت، هزینه نیروی کار و غیره را محاسبه کنیم. بنابراین برای اولین بار، توانستیم هزینه‌های ماهیگیری در آبهای آزاد را بر روی نقشه مشخص کنیم. هرچقدر رنگ قرمز تیره تر باشد، میزان هزینه‌ها بالاتر است. به لطف همکارانماندر دانشگاه بریتیش کلمبیا، ما می‌دانیم که هر کشور در حقیقت چه میزان ماهیگیری می‌کند. و قیمت هر ماهی را وقتی که از کشتی بیرون می‌آید می‌دانیم. همراه با اطلاعات درباره تلاش برای صید، ما توانستیم درآمد ماهیگیری دردریاهای آزاد را بر روی نقشه بیاوریم. هر چقدر رنگ آبی تیره‌ترباشد درآمد بالاتر است. ما هزینه‌ها و درآمدها را داریم. بنابراین، برای اولین بار، توانستیم سودآوری ماهیگیری در آبهای آزاد را بر روی نقشه مشخص کنیم.
حالا نقشه‌ای نشان‌تان می‌دهم. رنگهای قرمز به معنای از دست دادن پول از طریق ماهیگیری در آن قسمت از اقیانوس هستند. رنگهای آبی به معنای سودآور بودن است. اینجاست. به نظر می‌رسد که بیشتر سودآور است. اما دو عامل دیگر هستند که باید در نظر بگیریم. ابتدا، تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که استفاده از نیروی کار اجباری یا نیروی کار برده را، در ماهیگیری آبهای آزاد. شرکتها از آن استفاده می‌کنند تا هزینه‌هارا کاهش دهند، و سود به دست آورند. و دوم، هر سال، دولتها به ماهیگیری در آبهای آزاد یارانه تخصیص می‌دهند بیش از چهار میلیارد دلار. اجازه بدهید به نقشه سودها برگردیم. اگر دستمزدهای منصفانه را در نظر بگیریم، که به معنای نیروی کار برده نیست، و یارانه‌ها را از برآورد خود حذف کنیم، نقشه به این شکل در می‌آید.
ماهیگیری حقیقتا تنها در نیمی از زمینه های ماهیگیری آبهای آزاد سودآوراست. در حقیقت، مجموعا، یارانه‌ها چهار برابر منافع هستند. بنابراین پنج کشور داریم که بیشترینصید را در آبهای آزاد انجام می‌دهند و جنبه‌های اقصادی صید به یارانه‌های هنگفت دولتها وابسته هستند، و برای برخی کشورها به نقض حقوق بشر. آن چه که این تحلیل اقتصادی مشخص می‌کند، این است که کل قضیه صید دردریاهای آزاد اشتباه است. کدام دولت خردورزی بهصنعتی یارانه می‌دهد که بر مبنای استثمار استوار استو به طور بنیادین ویرانگر است؟ و در هرحال، چندان هم سودآور نیست.
بنابراین، چرا همه آب‌های آزاد را به روی ماهیگیری نمی‌بندیم؟ بیایید یک منطقه حفاظت شده آب‌های آزادبسیار وسیع ایجاد کنیم، دوسوم اقیانوس. یک مطالعه مدل سازی از --
(تشویق)
یک مطالعه مدل سازی از همکاران در دانشگاه سانتا باربارا، پیشنهاد می‌کند چنین منطقه حفاظت شده‌ایبه گونه‌های مهاجر مثل ماهی تن کمک می‌کند در آبهای آزاد بازیابی شوند. و بخشی از آن وفور افزایش یافته به آبهای کشورها خواهند ریخت، و کمک می‌کند ذخیره آنها دوباره پر شود. این امر همچنین صید در این آبها را افزایش خواهد داد، و نیز سودآوری را، چراکه هزینه ماهیگیری پایین خواهد آمد. و منافع اکولوژیک بسیار عظیم خواهد بود، چون گونه‌های جانوران شکارچی بزرگمانند ماهی تن و کوسه ماهی‌ها، برای سلامت کل اکوسیستم اهمیت کلیدی دارند. بنابراین، حفاظت از آبهای آزاد دارای منافع اکولوژیک، اقتصادی و اجتماعی خواهد بود. اما حقیقت آن است که بیشتر شرکتهای ماهیگیری توجهی به محیط زیست ندارند. هرچند که با صید نکردن در آبهای آزاد پول بیشتری به دست می‌آورند. و این بر توانایی ما برای تغذیه جمعیت رو به رشدمان تاثیر نمی‌گذارد، چراکه دریاهای آزاد تنها پنج درصد از صید دریایی جهانی را تامین می‌کند، چون آبهای آزاد به اندازه آبهای نزدیکبه ساحل مولد و پرمحصول نیستند. و بیشتر صید آبهای آزاد به عنوان اقلام غذایی گران‌قیمت به فروش می‌رسند، مانند ساشی‌می ماهی تن یا سوپ باله کوسه. صید آبهای آزاد کمکی به امنیت غذایی جهانی نمی‌کند.
پس چگونه انجامش می‌دهیم؟ چگونه می‌خواهیم از آب‌های آزاد حفاظت کنیم؟ در حالی که ما صحبت می‌کنیم،مذاکره کنندگان در سازمان ملل در حال آغاز بحث‌هایی در مورد توافقات جدید برای انجام آن هستند. اما این امر نمی‌تواند در پشت درهای بسته انجام شود. این بزرگترین فرصت ماست. و ما همگی باید تضمین کنیم که کشورهایمان از طرح حفاظتاز آبهای آزاد حمایت کنند و از شر یارانه دادن به ماهیگیری صنعتی خلاص شویم.
در سال ۲۰۱۶، ۲۴ کشور و اتحادیه اروپا برای حفاظت از دریای راس به توافق رسیدند، بکرترین مناطق در قطب جنوب، سرشار از جانوران وحشی از قبیل نهنگ‌های قاتل، فک پلنگی، پنگوئن‌ها. و این موضوع شامل کشورهای صیادی همچونچین، ژاپن، اسپانیا، روسیه نیز می‌شد. اما آنها به این نتیجه رسیدند که حفاظت از چنین زیستگاه بی‌نظیری بسیار ارزشمندتر از بهره برداری از آن برای سودی نسبتا اندک است. و این دقیقا آن نوع همکاری و تمایل برای کنار گذاشتن اختلافات است که ما نیاز خواهیم داشت. ما می‌‍توانیم این را باز تکرار کنیم.
اگر بیست سال بعد، فرزندان ما بخواهند در هر نقطه تصادفیداخل اقیانوس بپرند، با چه چیز روبرو خواهند شد؟ یک منظره برهوت مانند بیشتر دریاهای کنونی ما، یا وفور زندگی، میراث ما برای آینده خواهد بود؟
بسیار ممنون از شما.
(تشویق)
ممنونم.
(تشویق)