درس 5 : چالش های داخلی و خارجی آنها
خیلی از مدیران شکایت میکنن که میلینیالها در مهارتهای ارتباط شخصی ترسناکن. بخش زیادی ازین مشکل مربوط به استفاده از موبایل در کودکی برای ساکت و سرگرم نگه داشتنشونه. این ابزار پیشرفته حجم عظیمی از تحریک و تخریب رو بدنبال داشته. مغزهای این بچه ها در مسیری جدید بازسازی شده. آماده برای تغییر، نوآوری، هیجان و تحریک مداوم. رفتار ناشی از استفاده از این نوع ابزار نوعی مجوز شده برای افراد از همه نسلها تا بیشتر تو خودشون باشن و معمولا اطرافیانشونو کمتر ببینن. من با طراحان جوان کار کردم و بهشون تدریس کردم برای 25 سال. و چیزی که بیشتر از نسلهای قبل توشون دیدم سطح بالایی از زودرنجیه. اثر جنبی همیشه در انتقال بودن سدی از حواس پرتی و تحریکات مداومه و باعث حالتی از بی قراری میشه. مطالعات همچنین اونچه من دیدم رو نشون میده که میلنیالها مستعدتر به افسردگی و کم شمردن خودشونن و معمولا با مسئله کمبود توجه درگیرن. این مسئله مخصوصا برای فردی خلاق سخته چون تواناییش برای دریافتهاش رو سد میکنه و تداخل در فرآیند تصمیم گیری داره. نمیتونن تمرکز کنن یا کارا باشن. میلنیالها خیلی پراسترسن. ناتوانی در تمرکز با خودشون مواجهشون میکنه و ناتوانشون میکنه خارج از خودشون نگاه بندازن و بقیه رو در نظر بگیرن. بنظر من اونچه که معمولا بعنوان فرو رفتن در خود بین نسلهای قبل شناخته شده است نوعی دلواپسی کرخت میلنیالهاست. سطح بالای استرسشون شاید حس همدلیشون رو مانع میشه. همدلی از واکنشهای فیزیکی دریافت میشه. استوارت براون از انستیتو ملی بازی میگه. او باور داره که بازیهای جست و خیز دار در کودکی مهارت سازگاری و تجدید در شرایط چالشی رو یاد میده. او میگه: متضاد بازی کار نیست بلکه افسردگیه. بازی جزء جدایی ناپذیر از پیشرفت انسان و بروزش در جشنواره ها، مراسم، رقابت ها و مسابقات بوده. میلنیالها در شرایط منفصل از جهان فیزیکی بزرگ میشن. یا شاید هم به روشی متفاوت و عشایری تر باهاش در ارتباطن. گوشیهای هوشمند و دسترسی آسون باعث سبک زندگی گذرا شده و قادرشون کرده محیطشون رو دستکاری و زندگی بالقوه شون رو مدیریت کنن. تمام این وسایل هشیارشون میکنه اما توانایی کمی برای فهم اهمیت یا اضطرار هر کدوم از پیام ها وجود داره. کلیفورد نس استاد روانشناسی دانشگاه استنفورد میگه افرادی که دائما چند مشغله دارن نمیتونن کارهای نامربوط رو غربال کنن. نمیتونن حافظه کاری رو مدیریت کنن و بطور مزمن حواس پرتن. او معتقده مشغله زیاد زمان بیشتری رو هدر میده تا حفظ کنه. حتی میگه شواهدی هست که ممکنه تمرکز و خلاقیتمون رو هم از بین ببره. من معتقدم مشغله، توهم کارا بودنه. درسته که در یه لحظه میتونین از کاری به کار دیگه بپرین. اما برگشت بهش هست که تمام انرژی رو میگیره. شلوغ کردن دورتون با وظایف ناقص زمان بیشتری ازونچه فکر میکنین میگیره. هممون تجربه داشتیم که برای گوگل کردن چیزی رکورد زدیم. بعد از بازکردن لینکهای متعدد یه دفعه دیدیم یه ساعت گذشته. و خودمونو ته چاله ای یافتیم که محتوای مفیدی مرتبط با سرچ اولیه مون هم نهایتا نداریم. بازگشت به وظیفه ابتداییه که صبر میطلبه و همه ما باهاش درگیریم. عشایر خلاق به این سمت کشیده میشن و به مخاطره در ناشناخته ها خوش آمدید. من بعنوان یه معلم و کارفرما ناموفق بودم که استفاده از این وسایل رو در شاگردهام محدود کنم. حالا دیگه روال عادی شده براشون که در جلسه همزمان یادداشت بردارن، تکست بدن و شبکه اجتماعی چک کنن. اگه اینجوری نباشه عصبی میشن، انگار چیز مهمتری از اتفاقی که درش حضور دارن جاریه. منتقدان شبکه اجتماعی این پدیده رو FoMO میگن یا ترس از خبر نداشتن. با برهم کنش مداوم با نوتیفیکیشنهای سریع السیر، خلاقان جوان براشون سختتر خواهد بود که مسئولیت مستقیمی که پیش روشون هست رو پیش ببرن. از دست دادن توانایی ماندن روی مسئولیت بالاخص برای فرآیندهای خلاقانه سخته. عشایر خلاق ممکنه حس کنن که زمان کافی ندارن. در مدیریت زمان نکات مهم احتمالا ریشه در دشواریهای توجه و تمرکز داره. فقدان تمرکز همچنین مانع توانایی تصمیم گیریشون میشه یعنی مهارتی حیاتی دیگه که برای خلاقیت و زندگیشون ضروریه.
