در عصر اینترنت، رقص تکامل می‌یابد …

(موسیقی)
(تشویق)
من جان‌ ام. چو هستم.و رقصنده نیستم، من طراح رقص نیستم --در واقع فیلم‌سازم، یک قصه‌گو. دو سال پیش فیلمی را کارگردانی کردم به نام "استپ آپ ۲: خیابان‌ها". کسی دیده؟ کسی دیده؟ بله! در زمان آن فیلم، کلی رقصندههیپ‌هاپ دیدم -- فوق‌العاده بودند، بهترین در جهان -- و آن‌ها من را وارد جامعه‌ای با فرهنگ خیابانی زیرزمینی‌‌‌ کردند که شگفت‌زده‌ام کرد. منظورم این است که این‌ها انسان‌هایی هستند با قدرت و توانایی‌های فرا-انسانی. می‌توانند در هوا پرواز کنند.آرنج‌هایشان را برعکس خم کنند. می‌توانند ۸۰ دور روی سرشان بچرخند. هیچ وقت چنین چیزی ندیده بودم.
زمانیکه بزرگ می‌شدم،قهرمان‌هایم افرادی مثل فرد آستر، جین کلی و مایکل جکسون بودند. من در خانواده‌ای موزیکال بزرگ شدم. (خنده) و آن‌ها، مثل قهرمان‌های نهایی بودند. من کودکی خجالتی، کوچکو لاغر آسیایی در دره سیلیکون با اعتماد به نفس کم بودم، اما این افرادباعث شدند چیزی بزرگتر را باور کنم. باعث شدند بگویم، «من می‌خواهم امشب رقص مون‌واک را در جشن تکلیفبرای آن دختر اجرا کنم.»
(تشویق)
و به نظر می‌رسد آنقهرمان‌های رقص ناپدید شده‌اند، و به پس‌زمینه ستاره‌های پاپو موزیک‌ویدئوها تبدیل شده‌اند. اما وقتی این را دیدم، می‌گویم آن‌ها به هیچ وجه ناپدید نشده‌اند. آن‌ها اینجا هستند،هر روز بهتر و بهتر می‌شوند. و رقص پیشرفت کرده است. رقص الآن دیوانه‌وار است. رقص هیچ‌وقت دوستی بهتر از فناوری نداشته.
ویدئوهای آنلاین و شبکه‌های اجتماعی ... رقصنده‌ها یک لابراتوار جهانی آنلاینبرای رقص ساخته‌اند که در آن بچه‌های ژاپنی در یک ویدئوی یوتیوب ساخته‌شده در دیترویت می‌رقصند، و از روی آن ظرف چند روزویدئوی جدید دیگری می‌دهند، در حالیکه نوجوانها در کالیفرنیاویدئوی ژاپنی را ریمیکس می‌کنند که خودش یک مدل رقص جدید خلق می‌کند. و این اتفاق هر روز می‌افتد.
و از این اتاق‌ها و گاراژها، با وب‌کم‌های ارزان، رقصنده‌های عالی برای فردا ظهور می‌کنند. فرد آسترها و جین کلی‌های ما و مایکل جکسون‌های ما جلوی چشمانمان هستند، و ممکن است مثل مااین شانس را نداشته باشند.
پس ما ال اکس دی را تأسیس کردیم، به معنی ارتش رقصنده‌های خارق‌العاده، یک لیگ عدالت از رقصنده‌هایی که باور دارند رقص می‌تواند جهان را متحول کند. یک مجموعه کتاب کمیک زنده اما برخلاف مرد عنکبوتی و مرد آهنی، این بچه‌ها واقعاً آن کارها را انجام می‌دهند. و امروز چند نفر را نشانتانمی‌دهیم. الان بعضی از این قهرمان‌ها را معرفی می‌کنم. ما مَد چَد را داریم، لیل سی، کید دیوید و جِی اسموت. لطفاً هیجان‌زده باشید، خوش بگذرانید،فریاد بزنید، جیغ بکشید. خانم‌ها و آقایان، ال اکس دی.
(تشویق)
(ویدئو): مَد چَد: اولش کهمردم من را دیدند، در واقع واکنش‌های متفاوتی نشان دادند. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنید کهشاید بچه‌ها از آن لذت ببرند، ولی بعضی وقت‌ها کمی شگفت‌زده می‌شوند. و نمی‌دانم، به من که خیلی خوش می‌گذرد.
(موزیک)
(تشویق)
جِی اسموت: وقتی من در منطقه هستم --می‌رقصم و هنرنمایی می‌کنم -- در واقع خطوطی را تصور می‌کنم و آن‌ها را حرکت می‌دهم. به چیزهایی مثل تبدیل‌شوندگان فکر می‌کنم که چطور قاب‌هایشانباز می‌شوند و تا می‌شوند، خودشان را تا می‌کنندو سپس آن قاب بسته می‌شود. و بعد چیز دیگری باز می‌شود، و آن را می‌بندید.
(موزیک)
(تشویق)
کید دیوید: صادقانه بگویم، بیشتر وقت‌ها نمی‌دانم چه اتفاقی می‌افتد وقتی در حال رقصیدنم. چون در آن زمان واقعاً بدن من است و موزیک. واقعاً یک تصمیم آگاهانه نیست، مثل «بعدش این کار را می‌کنم،می‌خواهم این کار را بکنم.» مثل یک سطح دیگر است که در آن دیگر نمی‌توانید تصمیم بگیرید، و فقط بدنتان است که به صداهای مشخصیدر موزیک واکنش نشان می‌دهد. اسمم این شد چون جوان بودم. جوان بودم وقتی شروع کردم. از بسیاری ازافرادی که با آن‌ها می‌رقصیدم جوان‌تر بودم. پس اینجوری شد که من را کید [بچه] دیویدصدا زدند. چون بچه بودم.
(موزیک)
(تشویق)
لیل سی: به آن‌ها می‌گویمیک توپ درست کنید، و بعد از آن توپ انرژی استفاده کنید. و به جای پرت کردن آن، مردم فکر می‌کنند این یک رقص کرامپ است. این رقص کرامپ نیست. باید پرتش کنید، پرتش می‌کنید و نگهش می‌دارید. و رهایش می‌کنید، و بعدوقتی دنباله‌اش را می‌بینید، آن را می‌گیرید و بر می‌گردانید. و اینجاست که این گلوله انرژی را دارید و مشغول دستکاری‌ آن هستید. می‌دانید، شما نیرو رامی‌سازید و مهارش می‌کنید.
(موزیک)
(تشویق)
(موزیک)
(تشویق)